Η κόρη του προέδρου

32- Στο σπίτι

«Έμαθα ότι συνέβαλες στην εγχείρησή του, μπράβο κόρη μου» είπε ο πατέρας μου και έκατσε στην καρέκλα, χαλαρός. «Ναι...» απάντησα σιγανά. Νιώθω τόσο κουρασμένη... Τι δουλειά έχει εδώ ο πατέρας μου; «Τι κάνεις εσύ εδώ; Αρκετό κακό δεν μας έκανες;» τον ρώτησα και πάλι σιγανά, δεν του επιτέθηκα, δεν είχα αντοχές.

«Ήρθα να δω το παιδί Ιωσηφίνα. Όταν συνέβησαν όλα αυτά δεν γνώριζα παιδί μου. Θα με συγχωρέσεις;» μου είπε και διάβασα την ειλικρίνεια στο πρόσωπό του. Ένας τέτοιος σκληρός άνθρωπος, να ζητάει συγχώρεση. Λες όντως να τα έβαλε κάτω και να είδε ότι έχει άδικο; «Με τον Αργύρη τα βρήκαμε, και συμφωνήσαμε, τέρμα οι δουλειές μεταξύ μας» συμπλήρωσε και χαμογέλασα.

«Χαίρομαι για αυτό. Απλά εγώ πλέον θα μένω στο δικό μου σπίτι. Ξέρεις, αυτό που μου αγόρασες χωρίς καν να με ρωτήσεις...» του είπα και ο Αργύρης ξαφνιάστηκε. Αυτό δεν το ήξερε. «Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, μεγάλη κοπέλα είσαι. Θέλω να είσαι χαρούμενη!» μου λέει και τώρα είναι σειρά μου να εκπλαγώ. «Θα του πάρω λίγο θερμοκρασία και πίεση και θα πάω σπίτι να κάνω ένα μπάνιο και να ξαναέρθω, τώρα που έχει κόσμο εδώ για παρέα.» τους λέω και πηγαίνω ακόμα πιο κοντά του να του δώσω το θερμόμετρο.

«Πονάς; Σε λίγο θα σου αλλάξουν ορό λογικά και θα σταματήσεις να πονάς, με το παυσίπονο.» Μου χαμογελάει αμυδρά, και ο πατέρας μου μας παρακολουθεί. «Ναι, εκεί που είναι τα ράμματα πονάω.. Πάνε οι κοιλιακοί μου!» λέει χαριτωμένα και γελάμε και οι τρεις. «ακόμα και έτσι, είσαι υπέροχος» του λέω για να του δώσω θάρρος. Δεν ήταν και λίγο αυτό που τράβηξε, ελπίζω ότι η παρουσία μου τον κάνει να νιώθει καλύτερα.

«Μια χαρά είναι η θερμοκρασία, δώσε μου το χέρι σου» του λέω επαγγελματικά και τεντώνει το χέρι του. Με ενοχλεί η εικόνα του με τις μελανιές και τις γρατζουνιές... τόσο νιώθω άσχημα! Εξαιτίας μου τράκαρε... «Και η πίεση είναι μια χαρά... Πάω σπίτι και επιστρέφω.» τους είπα και αφού του έδωσα ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο, βγήκα έξω.

«Κυρία Μαίρη, κύριε Χριστόφορε... να σας μιλήσω δύο λεπτά;» είπα στους γονείς του και εκείνη τρόμαξαν αρχικά. «τι έγινε;;» ρώτησε ο πατέρας του αγχωμένος. «Ήθελα να σας ζητήσω, να τον πάρω σπίτι μου το βράδυ που παίρνει εξιτήριο. Θέλω να είμαι εκεί γι' αυτόν 24 ώρες το 24ωρο. Να τον προσέχω. Θα χαρεί πάρα πολύ, και θα του κάνει πολύ καλό...» Τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν. «Εννοείται κόρη μου, έτσι κι αλλιώς στο σπίτι του θα πήγαινε και δε θα μας άφηνε να είμαστε εκεί..» μου είπε η μητέρα του και με αγκάλιασε ενθουσιασμένη.