Η κόρη του προέδρου

47 - Σε όλα μαζί...

 «Μην κλαις άλλο... δε θέλω άλλα δάκρυα, μόνο χαρές από εδώ και πέρα... Δεν σε αφήνω..» της ψιθύρισε στο αυτί καθώς την κρατούσε σφιχτά στα χέρια του. Του είχε λείψει τόσο η αφή της, η μυρωδιά της, οι εκφράσεις της...

Αισθανόταν τόσο βλάκας που πίστεψε όλα τα υπόλοιπα και την άφησε εκεί μόνη, να την διεκδικούν άλλοι. Ήθελε να μάθει ο Χρήστος πώς τα βρήκαν ξανά, να μην την ξαναπλησιάσει ποτέ. Το τέρας της ζήλιας μεγάλωνε, ειδικά όσο θυμόταν τον τρόπο που την κοιτούσε.

«Πάμε σιγά-σιγά στα παιδιά. Δεν είναι βέβαια ούτε η κατάλληλη ώρα για ανακοινώσεις, ούτε το κατάλληλο μέρος. Θα κανονίσουμε μια συνάντηση με τα πρόσωπα που πρέπει, και θα τους τα πούμε όλα τότε. Πρώτα όμως θα πούμε εμείς όλα όσα έχουμε να συζητήσουμε!» μου είπε στοργικά, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου και σκουπίζοντας τα δάκρυα.

Σαν ψέμα μου φαίνεται που είμαι ξανά στην αγκαλιά του, μετά από όλα αυτά! Σουλούπωσα λίγο το φόρεμα και τα μαλλιά μου, και έπιασα το χέρι του. «Σε ακολουθώ» του είπα σίγα και ξεκίνησε για το τραπέζι.

Ναι, βγήκαμε μαζί, με τα χέρια μας μπλεγμένα. Πολλά μάτια έπεσαν πάνω μας, μα δεν με ένοιαζε. Αντιθέτως, ήθελα όλοι να δουν ότι είμαστε μαζί. Όμως, ο Χρήστος; Στενοχωριέμαι τόσο που θα το μάθει τόσο απότομα, που μου έδειξε τόσο ενδιαφέρον και εγώ ανταποδίδω έτσι...

Η Έλλη μας είδε από μακριά και χαμογέλασε πλατιά, ενώ αμέσως έπεσαν και τα μάτια του Θάνου πάνω μας. Δεν κατάφερα να δω καλά την έκφραση που πήρε, αλλά σε λίγο έτσι κι αλλιώς θα είμαι εκεί.

Τρία βήματα πριν φτάσουμε στο τραπέζι, ο Αργύρης σταμάτησε απότομα. «Πες του ότι θα φύγουμε και θα του εξηγήσεις άλλη στιγμή, και πάμε.» Σχεδόν με διέταξε να το κάνω, και δεν μου έμεινε άλλη επιλογή.

Πήγαμε ανάμεσα στους υπόλοιπους, και εκείνος χαιρέτησε τους φίλους του. Ο Χρήστος με κοιτούσε έκπληκτος...

«Ξέρεις, πρέπει να φύγω... Θα σου εξηγήσω αύριο, συγγνώμη...» του είπα ικετευτικά και ευτυχώς η Έλλη μπήκε στη μέση. Το βλέμμα του με σκότωσε, είδα τόση στενοχώρια... Με κοίταξε σα κουτάβι που το εγκατέλειψαν, μου ράγισε την καρδιά.

«Πάρε με αύριο να μου τα πεις.. να προσέχετε!» μου είπε η Έλλη και μου έδωσε κι ένα φιλί στο μάγουλο. Βλέπω τον Αργύρη έτοιμο να φύγουμε, και απλά τον ακολουθώ προς τα έξω.

«Σπίτι μου;» με ρώτησε μόλις βγήκαμε έξω από το κλαμπ. Κούνησα τους ώμους και τον είδα να σκέφτεται. «Ωραία, άσε εδώ το αμάξι σου να φύγουμε με το δικό μου!» είπε και απλά ένευσα. Η υπνηλία τελευταία με έχει καταβάλλει και δε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή κάτι, μόνο να ξαπλώσω να κοιμηθώ.