Η κόρη του προέδρου

34- Αρχίζουν τα δύσκολα

Η παραλία είναι ονειρική, όσο και να κοιτάζω δε συνηθίζει το μάτι μου στο απέραντο γαλάζιο! Κάτσαμε στις ξαπλώστρες μας, και τα μάτια του Αργύρη κοιτούν συνεχώς τριγύρω, σαν να ψάχνει κάτι. «Τι είναι ρε μωρό μου;» τον ρωτάω καθώς βάζω αντηλιακό στο σώμα μου.

«Τίποτα, τίποτα... αλείψου» μου απαντάει γρήγορα και κάθεται στην ξαπλώστρα του. «Εντάξει, τέλειο το μαγιό, έτσι;» με ρωτάει η Έλλη και κολλάει την ξαπλώστρα της δίπλα στη δική μου. «Πραγματικά είναι πολύ ωραίο!» Φοράει ένα ολόσωμο γαλάζιο μαγιό, πολύ σέξυ, που αναδεικνύει τις καμπύλες της. «Και το δικο σου όμως!» λέει καθώς ξαπλώνει και βάζει τα γυαλιά ηλίου της.

«Ναι πολύ ωραίο, την άλλη φορά θα βγει γυμνή» σχολιάζει ο Αργύρης και εγώ κοιτάζω το Θάνο. «τον βλέπεις τον αδερφούλη μου; Τίποτα δεν της είπε για το τολμηρό μαγιό. Εσύ τι γκρινιάζεις;» του απαντώ παιχνιδιάρικα και τα παιδιά γελάνε. Εκείνος όμως παραμένει σοβαρός. Μου 'ρχεται να τον δώσω μια μπουνιά να μη θέλει δεύτερη!

Μετά από λίγη ωρίτσα, τα αγόρια αποφάσισαν να πάνε να βουτήξουν, μα εμείς θέλαμε να συνεχίσουμε την ηλιοθεραπεία. Είναι μαγικά εδώ...

Σηκώνω λίγο την ξαπλώστρα μου, και κάθομαι με πρόσωπο προς τη θάλασσα. Η Έλλη κάνει το ίδιο. «Ζήλεψε πολύ ε;» με ρωτάει συνωμοτικά και γελάμε. «Την ψυχή μου έβγαλε ρε...» της απαντώ αγανακτισμένα. «Θα του περάσει!» συνεχίζει να γελάει η Έλλη και δύο ψηλοί, μαυρισμένοι, σαν εκείνους που έπαιζαν που έπαιζαν στο Baywatch, έρχονται προς το μέρος μας.

Είναι σαν ψεύτικοι, και μάλιστα δεν έχουν ούτε μούσια, όπως έχει πλέον όλη η Ελλάδα. Βέβαια, και τα αγόρια μας, σαν αγάλματα είναι, αλλά αυτοί εδώ έχουν ένα πιο εξωτικό στυλ. «γεια σας κορίτσια» είπε ο ένας στα αγγλικά, με την προφορά του να προδίδει ότι είναι Ισπανός. Κοιτάζομαι με την Έλλη, και κάτι μου λέει πώς δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Χαμογελάμε και οι δύο αμήχανα. «Γεια» τους λέω εγώ και με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω στη θάλασσα να δω πού είναι ο Θάνος με τον Αργύρη.

Δε μπορώ να τους εντοπίσω. «Να κεράσουμε μια μπύρα τις όμορφες;» ρωτάει ο άλλος μαυρισμένος και εγώ κοιτώ την Έλλη. «Πες τους ότι δε θέλουμε, να φύγουν... Θα μας σκοτώσουν οι άλλοι...» μου λέει σιγανά και φοβισμένα, και έχει πολύ δίκιο. «Συνοδευόμαστε, ευχαριστούμε πολύ» απαντώ στα γρήγορα και φεύγουν απογοητευμένοι.

Ο Θάνος κι ο Αργύρης, βγαίνουν από τη θάλασσα, με το νερό να είναι παντού στα σώματά τους. Οι μυς τους φαίνονται έντονα, και μπορώ να διακρίνω θυμό. «Την κάτσαμε» λέω στην Έλλη μέσα από τα δόντια μου και χαμογελάω στα παιδιά. «τι σας είπαν;» λέει θυμωμένα ο Αργύρης καθώς σκουπίζεται. «Να μας κεράσουν μια μπύρα» απαντώ αδιάφορα και σηκώνομαι να πάω κοντά του.