Η κόρη του προέδρου

13- Έρωτας!

Ήταν ήδη στο τραπέζι τους, και την περίμενε με αγωνία. Ναι, την ήθελε πολύ, όμως δεν ήξερε και ακριβώς τι ήθελε και έτσι την έχασε. Την ερωτεύτηκε, όμως επηρεάστηκε και από άλλα γεγονότα και με λάθος κινήσεις, την έκανε να αδιαφορεί πλέον για εκείνον. Η Ιωσηφίνα δεν ήταν κακός άνθρωπος, ούτε εκδικητική, όμως εκείνος έπρεπε να πάρει ένα μάθημα.

Όταν την είδε, για ακόμα μια φορά η καρδιά του χτύπησε δυνατά. Ναι, είναι υπέροχη, σκέφτηκε από μέσα του και ο πόθος του άναψε για τα καλά για αυτό το γλυκό και συνάμα σέξυ κορίτσι που βρέθηκε στο δρόμο του.

«Καλησπέρα» του λέει χαμογελώντας και κάθεται ακριβώς απέναντί του. «ευχαριστώ που δέχτηκες να με δεις» της απαντά ευγενικά και την κοιτάζει κατάματα, όσο εκείνη βγάζει την γκρι κάπα της. «Ξέρω τι θα μου πεις Στράτο». Η Ιωσηφίνα μπαίνει αμέσως στο ψητό, πριν καν παραγγείλουν.

«Μη βιάζεσαι κορίτσι μου, ας παραγγείλουμε και συζητάμε μετά.» της λέει με αγωνία, μην φύγει από κοντά του, πριν καν προλάβει να της πει όσα θέλει. «Δεν θα φύγω, μην ανησυχείς» του λέει με γλαφυρό τόνο, ενώ δεν συνηθίζει να μιλάει έτσι. Ο καλοντυμένος σερβιτόρος πήρε την παραγγελία τους και τότε εκείνος βγάζει από την τσέπη του ένα κουτί.

«Μην τρομάζεις...» της λέει με σιγανή φωνή. Εκείνη τον κοιτάζει με αποσβολωμένη, περιμένοντας την επόμενη κίνησή του. «Αυτό θέλω να το δεχτείς. Είτε με συγχωρέσεις και συνεχίσουμε να βλεπόμαστε είτε όχι. Το είδα, σε σκέφτηκα, και το πήρα για σένα» της λέει πολύ τρυφερά, και για μια στιγμή μέσα της ένιωσε να σπάει.

Ένιωσε πώς δεν είναι σίγουρη για το αν θέλει να ξεκόψει. Όμως, το επόμενο δευτερόλεπτό θυμήθηκε τις φωτογραφίες με την άλλη, και βρήκε ξανά τη δύναμή της. Ο Στράτος άνοιξε το κουτί, και ένα υπέροχο δαχτυλίδι έκανε την εμφάνισή του. Χρυσό, που στη μέση είχε ένα Ι με λευκά πετράδια απάνω. Θα μπορούσε να είναι ένα απλό σχέδιο, όμως εκείνος το συνδύασε με το όνομά της.

«Είναι πανάκριβο» σχολίασε εκείνη ενώ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ήταν ένα πανέμορφο δαχτυλίδι και δεν ένιωθε όμορφα αν το δεχόταν. «Ξέρεις ότι τα βγάζω πολύ εύκολα, μη σκέφτεσαι το ποσό. Απλά, να το φοράς και να με σκέφτεσαι, τίποτα άλλο...» της είπε και άφησε το κουτάκι δίπλα από το πιάτο της.

«Στράτο, αν ήσουν λίγο πιο... Πιο... Πώς να το πω; Ώριμος; Έτσι θα το πω. Θα μου άρεσε να κάνω σχέση μαζί σου.. Όμως, με απογοήτευσες πολύ, δεύτερη φορά. Και δε θα υπάρξει Τρίτη.»