Η κόρη του προέδρου

Part 48 - Η αλήθεια

Και έτσι έγινε. Ετοίμασε πρωινό, ντύθηκαν και ετοιμάστηκαν να πάνε για φαγητό. Σχεδόν δεν πίστευαν αυτό που συνέβαινε. Πάλι μαζί, κι αυτή τη φορά τίποτα δε θα άφηναν να μπει ανάμεσά τους. Φόρεσαν και οι δύο τζιν με αθλητικά παπούτσια, t-shirts και ήταν έτοιμοι. «Μην βαφτείς..» της είπε ικετευτικά όταν εκείνη μπήκε στο μπάνιο. «Γιατί;» τον ρώτησε γεμάτη απορία.

«Είσαι πιο όμορφη έτσι.» της απάντησε κοφτά και απομακρύνθηκε από την πόρτα. Πήγε και έκατσε στον καναπέ, μέχρι να βγει και να φύγουν. Και όντως δεν βάφτηκε. Αφού θα άρεσε σε εκείνον έτσι, της ήταν αρκετό. Ούτε φωτογράφους υπολόγισε, ούτε κάμερες.

Πήγαν σε ένα εστιατόριο στη Βουλιαγμένη, με θέα τη θάλασσα. Και οι δύο τόσο απλοί, και τόσο όμορφοι. Καμιά φορά η απλότητα είναι πολύ πιο όμορφη από ανούσια στολίδια. Το εστιατόριο είχε πολύ κόσμο, ανθρώπους χαμογελαστούς, οικογένειες, ζευγάρια, παρέες. Έκατσαν σε ένα τραπέζι έτσι ώστε να βλέπουν όσο καλύτερα μπορούν την παραλία.

Δεν έκατσε δίπλα της, αλλά απέναντί της. Ήθελε να μπορεί να την κοιτάζει συνεχώς, ακόμα και όταν τρώει. Εκείνη παραξενεύτηκε, αλλά δεν του ανέφερε τίποτα. Ο σερβιτόρος πήγε κοντά τους, και ο Αργύρης έδωσε την παραγγελία τους. «Αγόρι μου τηγανητές πατάτες δεν είπες!» αναφώνησε εκείνη λίγο πριν φύγει ο σερβιτόρος.

«Θα τα κόψεις τα πολλά τηγανητά..» της είπε αυταρχικά και εκείνη έκλεισε τα μάτια της με μίσος. «Το ξεχνάς!» του είπε απότομα και την κοίταξε εξωνυχιστικά. Δεν του άρεσε να του υψώνει τη φωνή και ειδικά μπροστά σε κόσμο. «Είμαι έγκυος, μπορώ να τρώω ότι ζητήσω. Έτσι;;;;» είπε απευθυνόμενη στον σερβιτόρο. Πρέπει να ήταν πάνω από 35 ετών, καστανά μαλλιά και μάτια, και μέτριος σε ανάστημα.

«Έτσι νομίζω δεσποινίς..» απάντησε εκείνος αμήχανα και ο Αργύρης σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό. «Εντάξει, εντάξει.. φέρε τις και πατάτες...» είπε αγανακτισμένος και εκείνη άφησε ένα γελάκι.

«Θα ξεκινήσεις εσύ ή εγώ;» τον ρώτησε η μικρή του με ήρεμο τόνο. «Νομίζω πρέπει να ξεκινήσω εγώ.» της απάντησε και εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, για όλα όσα επρόκειτο να ειπωθούν. Συν ότι είχε στο μυαλό της, ότι ή ο Θάνος έμαθε για το μωρό, ή ότι έπρεπε να του το πεί.

«Όλα άρχισαν στην κηδεία του Ιάσωνα. Να είναι καλά εκεί που είναι. Ήρθε αυτός ο φλώρος από το πουθενά, ο πρώην σου ο τζιτζιφιόγκος, που μπροστά σου έκανε τον Άγιο και πίσω σου μόνο Άγιος δεν ήταν!» ξεκίνησε να λέει ο Αργύρης, με το βλέμμα της καρφωμένο στο δικό του. Παρακολουθούσε τα λόγια του με αγωνία.