23- Δική σου!!

2.6K 228 19
                                    

Ο Αργύρης πήρε φόρα για να βγει από το δωμάτιο και να την ακολουθήσει, μα η δύναμη του Θάνου δεν τον άφησε. Τα χέρια του έσφιξαν το γιακά του Αργύρη, και το μάτι του γυάλισε. «Τι πήγες να κάνεις ρε;;;» φώναξε και ο Αργύρης τον κοίταξε σαστισμένος.

«Δεν έκανα τίποτα φίλε στο ορκίζομαι!!! Αυτή μου την έπεσε δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο σε ένα πλάσμα σαν τη μικρή!!! Ποτέ, στο ορκίζομαι!!! Τη λατρεύω, δεν την ακούμπησα την άλλη, ούτε να το σκεφτώ δε μπορώ!» φώναξε ο Αργύρης, ξέσπασε. Ένιωθε τόσο αδικημένος, φοβόταν τόσο πολύ μην την χάσει!

Ο Θάνος άφησε το γιακά του. «Πήγαινε και καλή επιτυχία» του είπε και ο Αργύρης έφυγε σχεδόν τρέχοντας από το δωμάτιο. Τον πίστεψε, είδε στα μάτια του την αγανάκτηση, είδε την αγάπη για τη μικρή, τον φόβο μην την χάσει. Δεν τον είχε ξαναδει έτσι. Τον ήξερε και τον είχε συνηθίσει σα κωλόπαιδο.

Και μετά από αυτό που είδε σήμερα, πίστεψε για λίγο ότι ίσως να μην έχει αλλάξει καθόλου. Ο Αργύρης έπρεπε να πείσει την Ιω ότι είναι αθώος, και ο Θάνος αποφάσισε να την κανονίσει, για να μάθει να μην μπαίνει ανάμεσα σε ζευγάρι.

«Άνοιξε μου Ιωσηφίνα!» άκουσα τον Αργύρη έξω από την πόρτα μου, ενώ είχα κάτσει στο πάτωμα και προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, την άκουγα μέσα στο κεφάλι μου και κόντευα να τρελαθώ. Άσχημο συναίσθημα, που δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά. Δεν ήξερα μέχρι σήμερα, τι γεύση έχει η προδοσία.

Και έμαθα σήμερα, με το χειρότερο τρόπο. Ήταν σαν να μου έμπηξαν μια ένεση στην καρδιά, με δηλητήριο... «Φύγε...» είπα τόσο δυνατά όσο έπρεπε για να με ακούσει. «Σε παρακαλώ, δώσε μου μόνο δύο λεπτά να σου εξηγήσω, και μετά ας μην με ξαναδεις ποτέ... Δύο λεπτά!!» είπε ικετευτικά, κολλημένος πάνω στην πόρτα. Όχι, δεν θα λυγίσω.

«Σου είπα να φύγεις, δεν χρειάζομαι εξηγήσεις.» είπα κοφτά, κάνοντας αγώνα να μην καταλάβει ότι έχω κομματιαστεί. «Άνοιξέ μου κορίτσι μου, θα πεθάνω εδώ στην πόρτα σου από τη στενοχώρια μου, στο ορκίζομαι... Δεν έκανα τίποτα, δεν έχω καν σκεφτεί να αγγίξω άλλη!!!»

Καταπίνω με δυσκολία και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τρέμω ολόκληρη, υποφέρω... Δεν θέλω να τον ακούω, δε θέλω!

«Ξεκόλλα, μην το κάνεις ακόμα χειρότερο.. αν ίσχυαν αυτά δεν θα.....» Κόβω την πρόταση στη μέση, δεν μπορώ ούτε να το ξεστομίσω. Κοιτάω μονάχα την πόρτα, και νιώθω ότι είναι εκεί πίσω.

Η κόρη του προέδρουDonde viven las historias. Descúbrelo ahora