Η κόρη του προέδρου

31- Νοσοκομείο

Φόρεσα όπως-όπως μια ροζ φόρμα, ένα λευκό φούτερ, και αθλητικά και πήρα ένα ταξί να με πάει στην κλινική, δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω με τόση ταραχή!! Ευτυχώς, όταν πήρα το Θάνο ήταν ακόμα στα μπουζούκια, και δεν του είπα τίποτα για να μην τον τρελάνω τέτοια ώρα!

Ο ταξιτζής με κοιτούσε από τον καθρέπτη και είχε καταλάβει ότι δεν ήμουν και πολύ καλά. Έπρεπε να φανώ δυνατή. Τα χέρια μου έτρεμαν και κοιτούσα έξω σαν χαμένη. «Είστε καλά δεσποινίς;» με ρώτησε με ενδιαφέρον και με έβγαλε από τις σκέψεις. «Ε; Ναι, ναι...» απάντησα με τρεμάμενη φωνή και λίγο αργότερα είχαμε φτάσει.

Πήγα τρέχοντας στον όροφο να βρω τον κ. Γιάννη. «Πού είναι; Που είναι;;;» ρώτησα τρελαμένη μια νοσοκόμα στο διάδρομο. «Εδώ είμαι» άκουσα τη φωνή του πίσω μου, ήταν σίγουρα αναστατωμένος. «Πείτε μου, ποιος είναι.. πού είναι;; Σας παρακαλώ..» τα δάκρυά μου άρχισαν να κυλάνε χωρίς σταματημό και ο κ. Γιάννης ξαφνιάστηκε.

«Ηρέμησε, δεν είναι ο αδερφός σου...» μου είπε για να καθησυχάσει, μα εγώ ήδη γνώριζα την πληροφορία αυτή! «Σας παρακαλώ, πείτε μου ποιος είναι..» είπα μέσα σε λυγμούς... Με έβλεπε πάντα τόσο συγκεντρωμένη, τόσο σοβαρή, που τώρα του φαινόταν περίεργο να ξεσπάω έτσι, μπροστά του. «Είναι ο Ασλανίδης...»

Άρχισα να ακούω καμπάνες μέσα στο κεφάλι μου, σκοτάδι άρχισε να καλύπτει το χώρο, έπρεπε να ακουμπήσω κάπου, να κρατηθώ.. τελευταία έχω θέμα με την πίεσή μου.. Μα πρέπει να φανώ δυνατή. Άκουσα αυτό που δεν ήθελα, το δικό μου το αγόρι, το μωρό μου... ο έρωτάς μου ο μεγάλος, τράκαρε Θεέ μου.. πάλι έπινε και γι' αυτό τράκαρε!! Εγώ φταίω.. δεν θα το αντέξω αυτό...

«Ιωσηφίνα, σε παρακαλώ... πρέπει να είσαι δυνατή! Πάμε μαζί να τον βοηθήσουμε, δεν έχουμε χρόνο!» Τα λόγια του με επανέφεραν, έπρεπε να τον βοηθήσουμε! Μπορούσα να το κάνω, και θα τα έδινα όλα για να γίνει καλά!! Τον ακολουθώ στο χειρουργείο, και τον βλέπω από μακριά ξαπλωμένο... έχει αίματα, πολλά αίματα, και κάτι εξέχει κάτω από το ματωμένο σεντόνι.

Η καρδιά μου χάνει χτύπους, μα θα βάλω όλη τη δύναμη που έχω, να τον κάνω καλά. Δεν πρέπει να σκέφτομαι ότι είναι εκείνος, αλλά ότι είναι ένας απλός ασθενής. Μόνο έτσι θα μπορέσω να συγκεντρωθώ! «Πρέπει να αφαιρέσουμε το σίδερο από το στομάχι του και να τον επαναφέρουμε στην αρχική του κατάσταση.» είπε σοβαρά ο γιατρός και όλοι τον άκουσαν με προσοχή. Πήγα κοντά, έβαλα τη χειρουργική μάσκα και τα ρούχα, και ξεκινήσαμε.