Η κόρη του προέδρου

35- Απόφαση & απώλεια

«Μωρό μου τι έγινε;» με ρωτάει καθως βγαίνει από το μπάνιο και με βλέπει να κρατώ το περιοδικό και να έχω μείνει στήλη άλατος. Έχει φτιάξει τα μαλλιά του στο πλάι, έχει φορέσει ένα κοντομάνικο σκούρο μπλε πουκάμισο και ένα μπεζ υφασμάτινο παντελόνι. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μοντέλα!

«Κοίτα..» ψελλίζω και του δίνω το περιοδικό αηδιασμένη. Όχι μαζί του, αλλά με τη φωτογραφία. Η εικόνα να ακουμπάει άλλη με αναγουλιάζει, με κάνει να αισθάνομαι άρρωστη, σαν να θέλω να κάνω εμετό. Αυτή η αίσθηση που παραλύει όλο το σώμα. «Τι είναι αυτό, ποιος το έστειλε..;» ρωτάει έκπληκτος και το ανοίγει να δει τι γράφει μέσα. Πηγαίνω με αργά βήματα και κάθομαι στο κρεβάτι, με τα μάτια μου ορθάνοικτα, να κοιτάζω τον τοίχο, και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει.

Έρχεται αμέσως κοντά μου, και γονατίζει μπροστά μου. Κλείνει τα χέρια μου μέσα στα δικά του, και μου λέει: «Αυτές είναι μόλις χώρισα με τη Σόνια... Το κατάλαβες, έτσι; Το ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό...» Το ύφος του είναι ικετευτικό, και αβέβαιο, φαίνεται καθαρά πόσο αγχωμένος είναι. Κατεβαίνω από το κρεβάτι, και χώνομαι στην αγκαλιά του. «Σςςς.. μην την αφήσουμε να μας δηλητηριάσει... εννοείται ότι ξέρω ότι δεν είναι τωρινές οι φωτογραφίες... Αν δεις πίσω στο πάρκινγκ σου, φαίνεται το παλιό σου αμάξι... Δεν είχα αμφιβολία για το πότε είναι οι φωτογραφίες αγαπούλα μου, απλά τώρα όλοι θα το σχολιάζουν. Και εμένα δε με νοιάζει, αλλά ο Δροσάκης όταν το δει θα αφρίσει...»

Αφήνει μια ανάσα ανακούφισης, και με αρπάζει να με φιλήσει. Μου δίνει φιλιά στα χείλη, στα μάγουλα, στο προσκέφαλο... «Πάω να ετοιμαστώ μωρό μου...» του λέω ξέπνοα και σηκώνομαι πάνω. Σηκώνεται κι εκείνος, και μου δίνει ένα γλυκό φιλί, πριν πάω να βαφτώ. Μόλις ετοιμάστηκα, βγήκα και τον είδα να χαζεύει σε σάιτ. Οι φωτογραφίες παίζουν παντού.

«Άσ' τα αυτά τώρα, είμαστε σε διακοπές, άσ'τους να ασχολούνται» του είπα και αμέσως σήκωσε το κεφάλι από το λάπτοπ και με κοίταξε. Είδα θαυμασμό στο βλέμμα του. «Το πιο όμορφο κορίτσι έχω!» αναφώνησε και έκλεισε το λάπτοπ. Ήρθε κοντά μου, και έπιασε το χέρι μου. «Πάρε την τσαντούλα σου, τα παιδιά είναι έτοιμα!» μου είπε και βγήκαμε από το δωμάτιο. Συναντήσαμε τα παιδιά, και πήγαμε σε υπέροχο εστιατόριο, που στην άκρη είχε μια πισίνα με φως, και γύρω γύρω φοίνικες.

Φάγαμε, είπαμε στα παιδιά τι έχει γίνει ως τώρα, και ο Θάνος έγινε έξαλλος. «τη γλίτωσε τότε που μας υπέβαλλε όλους σε μια κόλαση, τώρα δεν θα τη γλιτώσει!» είπε τσιτωμένος και ο Αργύρης συμφώνησε. «Εννοείται ότι δεν θα την αφήσω έτσι!» συμπλήρωσε στα λόγια του Θάνου.