Η κόρη του προέδρου

29- Ξένοι δεν γίνεται...

«Αργύρη δεν θέλω καμία συζήτηση μαζί σου. Αν πονάς όντως κάπου, πες το να το δω» του είπε ψυχρά μα μέσα της καιγόταν! Ήθελε να μην έχει συμβεί τίποτα, να τον αγκάλιαζε, όπως πριν...

«Όχι αλήθεια πονάω..» είπε εκείνος κοιτώντας την έντονα. Οι ματιές τους είχαν κλειδώσει και εκείνη ένιωθε όλο και πιο αδύναμη. Περπάτησε και πήγε κοντά του διστακτικά. «Δείξε πού πονάς;» τον ρώτησε δυναμικά και κοφτά, για να κρύψει όλα όσα ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Απότομα, πιάνει το χέρι της, και το ακουμπάει στην καρδιά του. Ρεύμα τους διαπέρασε και τους δύο. «Εδώ πονάω...» της είπε σιγανά και της κόπηκαν τα πόδια.

Ξεροκατάπιε και τον κοίταξε ξανά ψυχρά. «Μην με κοιτάζεις έτσι, ξέρω ότι νιώθεις όπως εγώ. Αν έχεις κάτι για να περάσει ο πόνος της αγάπης που έχει κατακλίσει την καρδιά μου, δώσε μου, να σωθώ.. Με έχει παραλύσει... Δε μπορώ ούτε να κοιμηθώ, ούτε να φάω...»

Έσφιξε τα δόντια της, για να συγκρατήσει τα δάκρυα, και ευχόταν να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται από εκεί, για να μην λυγίσει μπροστά του.

«Δεν έχω όρεξη για τέτοια Αργύρη, πηγαίνω στο γήπεδο» είπε κοφτά και βγήκε από το ιατρείο σχεδόν τρέχοντας. Ήθελε να φορέσει εκείνο το κόκκινο μπουφάν, το μεγάλο, να κρυφτεί, να μην δει κανείς τον πόνο που είχε στο βλέμμα της. Όμως πλέον ο καιρός είχε ανοίξει, και η κρυψώνα της δεν ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί! Όλο της το είναι σιγοέλιωνε, ήξερε ότι την αγαπάει και αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.

Τον άφησε εκεί μόνο, να κοιτάζει τον τοίχο και να καταριέται τον πατέρα της. «Δε γίνεται να σε χάσω» μουρμούριζε ξανά και ξανά και τελικά βγήκε κι αυτός έξω να παρακολουθήσει την προπόνηση.

Δεν μίλησαν καθόλου, μόνο κάποιες ματιές, και τίποτα άλλο.

«Μικρή όλα καλά;» η φωνή του κ. Στάθη την τρόμαξε. «Ναι, ναι, όλα καλά» απάντησε χωρίς να κοιτάξει, απλά παρακολουθούσε την προπόνηση.

Όταν τελείωσε, τα μάζεψε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και ξεκίνησε για το σπίτι του αδερφού της. Εκείνος οδηγούσε προσεκτικά κοντά της, και όταν είδε το δρόμο, σιγουρεύτηκε ότι πάει σε εκείνον. Έτσι, έστριψε από αλλού για να μην τον δει, και πήγε σπίτι του να πιει, και να σκεφτεί τι θα κάνει, παρέα με το φίλο του.

«Τι έγινε, τον είδες;» με ρώτησε η Έλλη με αγωνία μόλις μπήκα μέσα στο σπίτι, έτοιμη να καταρρεύσω ψυχολογικά. Κούνησα το κεφάλι, άφησα κάτω τα πράγματά μου και έτρεξα στην αγκαλιά της. «Ησύχασε, πες μου τι έγινε...» μου είπε κρατώντας με ακόμα αγκαλιά, ενώ είχα αρχίσει να κλαίω με λυγμούς.