Η κόρη του προέδρου

22- Διεκδικήσεις!

Επιτέλους Παρασκευή... Από Δευτέρα επιστρέφω στην κλινική, οπότε σήμερα το πρωί κατάφερα να πάω μια βόλτα να πάρω κανένα ρούχο... Σταμάτησα σε ένα μαγαζί με αθλητικά, να πάρω και στον Αργύρη ένα δωράκι.

«Γεια σας!» λέω στον υπάλληλο που με κοιτάζει παράξενα. Λες να με κατάλαβε;; Τώρα θα μου πεις, πώς να μην με καταλάβει, ποια άλλη θα κυκλοφορούσε με πέντε μπράβους; Δύο μέσα στο μαγαζί μαζί μου, και τρεις έξω.

«Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;» μου είπε ευγενικά και επαγγελματικά, κοιτώντας με σαν.. χαμένος. «Θα ήθελα εκείνα τα τσαντάκια χείρας, που χρησιμεύουν στο να τοποθετούν οι ποδοσφαιριστές τα παπούτσια τους και άλλα αντικείμενα. Είδα στο ίντερνετ ότι έχετε πολλά σχέδια!» είπα χαρούμενα και εκείνος χαμογέλασε με τον αυθορμητισμό μου.

«Φυσικά! Και μπορούμε αν θέλετε να τυπώσουμε ή να ράψουμε κάτι επάνω!» μου απάντησε. Τι ωραία ιδέα!! «Τέλεια!» αναφώνησα και μου έδειξε κάποια σχέδια. Το Burberry ήταν το πιο εντυπωσιακό. «Θα ήθελα να ράψουμε επάνω με λευκά, το Α23» του είπα και εκείνος το έδωσε για φτιάξιμο.

«Θα είναι έτοιμο σε 10 λεπτά» με ενημέρωσε. «Ωραία, θα κάνω μια βόλτα στα δίπλα μαγαζιά και επιστρέφω» του είπα αφού τον πλήρωσα.

Το απόγευμα πήγα στην προπόνηση, και όπως πάντα, ήρθε για ένα γρήγορο φιλί στο ιατρείο. «Γεια σου κοριτσάρα μου πώς ήταν η μέρα σου;» μου είπε γλυκά και έβαλε το χέρι του γύρω από τη μέση μου για να με κολλήσει πάνω του. «Καλά αντράκι μου, για ψώνια ήμουν!» του απάντησα και τα χείλη του δεν άργησαν να βρουν τα δικά μου.

Ένα μήνα σχέσης και ακόμα ηλεκτρίζομαι όταν με αγγίζει, όπως την πρώτη φορά. Είμαι ερωτευμένη... Αλλά δε μπορώ να του το πω ακόμα! Νομίζω πώς είναι νωρίς. «σου πήρα κάτι» του είπα μόλις επανήλθε η ανάσα μου. Είναι τόσο διεγερτικό το γεγονός πώς στο ιατρείο μπορεί να μπει ο οποιοδήποτε και να μας δει, που αυτά τα φιλιά μένουν στο μυαλό μου μέχρι την επόμενη ημέρα.

Του έδωσα την σακούλα με που είχε μέσα το δώρο του και με κοίταξε απορημένος. Το σατανικό μου χαμόγελο τον έβαλε σε σκέψεις και το διασκέδαζα. «Τι είναι το 23 μάτια μου;» με ρώτησε καθώς περιεργαζόταν το τσαντάκι. Φαινόταν αρκετά ικανοποιημένος! Πάλι καλά! «23 είχε ο μήνας όταν πήγαμε Πάτρα χαζούλικο!» του είπα γλυκά και ήρθε ξανά κοντά μου.

Με μια κίνηση, με έπιασε από τους γοφούς και με ανέβασε στο ιατρικό κρεβάτι. Εντάξει είναι εντελώς τρελός! «τι κάνεις τρελέ!» είπα με προσπάθεια να μην ακουστώ. «Σςςς...» μουγκρίζει και κλείνει το στόμα μου με ένα παθιασμένο, παρατεταμένο φιλί. «Αργύρη βγαίνουμε» φωνάζει ο Θάνος επίτηδες και αμέσως τιναζόμαστε.