25 ( RA - MU )

KIYAM BÖLÜM 12

BÖLÜM 12

06 KASIM 2015

14,25

Atamer açık kapıdan içeri girdi. Odada ki her şeyi büyük bir şaşkınlıkla inceliyordu. Gözü masaya takıldı. Masada duran heykeli görünce büyük bir merak ve şaşkınlıkla yaklaştı.

" Seni bekliyordum"

Atamer arkasından gelen tanıdık sese dönüp

"Sen ne zaman geldin?"

"Ben hiç gitmemiştim ki"

Atamer karşısında duran Faruk'a

"Burası kimin evi Faruk"

"Evine hoş geldin Atamer"

Atamer karşısında duran, yüzünde hiçbir ifade belirtisi olmayan, donuk bakışlı Faruk'tan etkilenerek

"Sen nasıl geldin buraya?"

"Ölmen gerektiğini biliyorsun değil mi?"

"Efendim!"

"Ölmen lazım Atamer"

Atamer korku ile geriye bir adım attı ve Faruk'un sağ eline tabanca olduğunu fark etti. Faruk'un ifadesiz ve donuk bakışları sanki Atamer'in içine işliyordu.

"Faruk elindeki silah farkındasın değil mi?"

"Ölmen lazım Atamer"

Faruk silahı Atamer'e doğrulttu, devamlı aynı cümleyi tekrarlıyordu.

"Ölmen lazım Atamer, ölmen lazım Atamer"

"Faruk sakın... Lütfen, sakın yapma. Benim yaşamam lazım."

"Ölmen lazım Atamer"

Faruk büyük bir soğukkanlılıkla tetiği çekti. Atamer önce kulaklarını sağır edercesine duyduğu sesle irkildi. Sonra gözleri büyüdü. Vücudunda hissettiği çarpma ile bir iki adım geriye düştü. Göğsündeki sıcaklık sanki tenini yakıyordu. Bakışlarını göğsüne çevirdiğinde gömleğinin kırmızıya boyandığını gördü. İçindeki ölüm korkusu iliklerine kadar işlemişti. Çaresizce Faruk'a baktı.

"Ama benim ölmemem lazımdı... Benim ölmemem lazımdı Faruk"

" Yirmibeş kutsal sayıdır, aynı yedide olduğu gibi. İki ile beşten oluşur. Sorulması gereken soru; yedincimiz kim olacak... Ölmen lazım Atamer"

Atamer kalbinin yavaşladığını, nefes alışlarının yavaş yavaş azaldığını hissederken birden koltuğundan sıçradı ve bağırdı.

"Benim ölmemem lazım."

"İyi misin sen Atamer"

Atamer etrafına bakındı, uçakta olduğunu anladı, ter içindeydi, kalbi yerinden fırlayacak gibi hızla atıyordu. Yanında oturan Yasemin'e baktı. Yasemin endişelenmişti.

"Kötü bir kâbus mu gördün?"

Atamer hala gördüğü rüyanın etkisindeydi.

"Bilmiyorum Yasemin."

"Anlatmak ister misin?"

"Bir evdeydim, bir masa vardı, masanın üzerinde bir heykel vardı."

"Bizim heykel mi?"

"Benziyordu ama bu farklıydı, aynı boyutlarda ama bilmiyorum farklıydı."

Yasemin meraklanmıştı.

"Sonra ne oldu?"

"Arkamda birden Faruk belirdi. Öyle ifadesiz bakıyordu ki, sonra elinde bir tabanca belirdi ve bana ölmen lazım Atamer diyordu. Devamlı bu sözü tekrarlıyordu, takılmış bir plak gibiydi ve bana ateş etti...ölüyordum Yasemin."

"Yaşanılan olayların etkisinde kalmışsındır Atamer"

"Çok korkuyorum Yasemin"

"Bu bir rüya Atamer, kimse ölmeyecek"

Atamer'in endişeli yüzü Yasemin'i de endişelendirmişti.

"Yasemin... İşin ilginç kısmı korkum ölmek değil."

Yasemin bu sözleri karşısında iyice endişelenmişti.

"Peki, o zaman seni bu kadar korkutan ne Atamer"

"Rüyamda gördüğüm o ev nasıl bilmiyorum veya nerede onu da bilmiyorum, ama o eve ben gittim. Nasıl izah edebilirim bilmiyorum... Yasemin o evde ben bulundum."

"Atamer geçmişte gittiğin evlerden biridir, bilinçaltının sana bir oyunu."

"Yasemin ne söylediğimi sen anlıyorsun, lütfen benimle oynama. Ne dediğimi sen anladın ve hafızamın ne kadar kuvvetli olduğunu bilirsin. Ben o eve gittim ve nasılsa şimdi hatırlıyorum. Heykel o evde Yasemin"