Best Friends?

Κεφάλαιο 19

~ΠΑΝΟΥ POV~

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι σε αυτήν την κατάσταση. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στην ζωή μου... Είναι σε κόμμα και έχει αποβάλει... Ξέρω δεν το θέλαμε το παιδί, αλλά έτυχε και το αγάπησα... Έχασε πολύ αίμα. Δεν μπορώ να το πιστέψω, είναι και σε κόμμα... Θα σωθεί; Δεν αντέχω άλλο!! Είναι άδικο, δεν θέλω να πάθει κάτι το κοριτσάκι μου! Ο Γιατρός περνάει από μπροστά μου και σηκώνομαι.

Π- "Συγνώμη, πως είναι η κυρία Αλεξία Παπαιωάννου;" Ρώτησα ανύσηχως, ενώ η μαμά της κλαίει και ο μπαμπάς της την αγκαλιάζει και η Φανή με τον Φοίβο αγκαλιάζονται ενώ η Φανή κλαίει. Εγώ πάλι προσπαθώ να φανώ γερός, αλλά λυγίζω...

Γ- "Είναι καλύτερα, ξεπέρασε τον κίνδυνο. Θα προσπαθήσουμε σε λίγες μέρες να την ξυπνήσουμε."

Π- "Σας ευχαριστώ πολύ!" Είπα και έφυγε. "Θέλετε κάτι να σας πάρω, θα πάω στο κυλικείο."

Δ+Φβ- "Όχι ευχαριστούμε." Είπε ο Κ. Δημήτρης και ο Φοίβος. Κατέβηκα στο κυλικείο και πήρα έναν φραπέ. Ξαναπήγα επάνω και έκατσα στις καρέκλες, μετά θα με αφήσουν να την δω... Έρχονται οι γονείς μου, η μαμά μου με αγκαλιάζει σφιχτά. Κλαίω.... Δεν ήθελα να πεθάνει αυτό το αθώο πλασματάκι μας.

------

Πάω μέσα να δω το κοριτσάκι μου, την μικρή μου, την λατρεία μου που μου πήρε την καρδιά. Μπαίνω και κάθομαι στην καρέκλα που είναι δίπλα. Της πιάνω το χέρι και της το φιλάω.

Π- "Μπράβο σου μωρό μου, πέρασες τον κίνδυνο! Αν μπορείς και να ξυπνήσεις θα είσαι ακόμα καλύτερα, ξέρω είναι πολύ αυτό που ζητάω και σου είναι δύσκολο. Σε αγαπάω μωρό μου." Είπα και την φίλησα. Μπαίνει μέσα η μαμά της και τρέχει να την αγκαλιάσει, με δάκρυα στα μάτια της. Της φιλάει το μάγουλο και την σφίγγει ξανά στην αγκαλιά της.

Π- "Πως είστε κυρία Λίζα;"

Λ- "Δεν είμαι καλά... Αλλά εγώ πιστεύω θα ξυπνήσει σύντομα." Είπε και με αγκάλιασε. Είναι πραγματικά πολύ στεναχωρεμένη... Όπως και εγώ....

~ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ~

Επιτέλους! Σήμερα θα προσπαθήσουν να ξυπνήσουν την Αλεξία μου!! Ο Γιατρός μπαίνει στο δωμάτιό της. Μετά από κανένα 10 λεπτό βγαίνει και μας κοιτάει.

Π- "Τι έγινε;" Ρώτησα με πολύ αγωνία😨.

Γ- "Η Αλεξία είναι ξύπνια." Είπε και έτρεξα στο δωμάτιο. Την είδα να κάθεται στο κρεβάτι και τρέχω να την αγκαλιάσω. Την φιλάω στο στόμα, στον λαιμό και σε ολόκληρο το προσωπάκι της. Ευτυχώς ξύπνησε, αλλά δεν ξέρει για το μωρό😔...

Α- "Μωρό μου!!" Είπε και με φίλησε. "Σε αγαπώ, σε αγαπώ, σε αγαπώ!" Είπε και την φιλάω συνέχεια, χώθηκα στον λαιμό της και γαργαλήθηκε. "Πως είναι το μωρό;"

Π- "Μωρό μου..."

Α- "Πάνο, πως είναι το παιδί;" Ρώτησε στεναχωρεμένη. Γαμώτο πως θα της το πω.

Π- "Το μωρό..."

Α- "Πάνο, τι; Τι το μωρό;;"

Π- "Δεν... Δεν ζει..." Είπα και άρχισε να κλαίει. Την αγκαλιάζω και με σφίγγει.

Α- "Ξέρω ότι δεν το ήθελα το παιδί, αλλά δεν ήθελα να πεθάνει." Είπε ψυθηριστά. Κλαίω και εγώ...

Π- "Μωρό μου..." Είπα και συνέχισα να κλαίω. Είναι δύσκολα...