Best Friends?

Κεφάλαιο 70

Για άλλη μια φορα με πλήγωσε... Δεν γίνεται αυτό! Τέλος.. Δεν θα τον ξανα συγχωρέσω. Φτάνει! Πολύ άντεξα. Δεν του έχω δώσει ποτέ δικαίωμα να με πληγώσει αλλά αυτός το κάνει.. Δεν πάει άλλο και αυτήν την φορα θα ισχύει. Θα φύγω.. Θα πάω να μείνω Καβάλα. Δεν έχω να χάσω κάτι, εφόσον πλέον είμαι μόνο με το παιδάκι μου. Καθώς σκέφτομαι, η κοιλιά μου αρχίζει και πονάει.. Προσπαθώ να ηρεμήσω, μα δεν μπορώ. Αρχίζω και φωνάζω από πόνο... Κανείς δεν είναι εδώ. Αρχίζω και χάνω τις αισθήσεις μου..... Αλλά ξαφνικά συνέρχομαι! Σηκώνομαι σιγά σιγά από το παγκάκι και πηγαίνω σπίτι μου. Οι γονείς μου δεν είναι εδώ, ευτυχώς δηλαδή γιατί έχω ευκαιρία να τους γραψω ένα γράμμα. Παίρνω ένα χαρτί, έναν στύλο και αρχίζω να γράφω...

"Αγαπητοί γονείς μου,

Λοιπόν... Ήθελα να σας πω πως θα πάω να ζήσω μόνη μου σε μια άλλη περιοχή μέχρι να μεγαλώσει το παιδί. Δεν ξέρω που θα μείνω ακριβώς αλλά πιστεύω θα το κάθεται σύντομα. Σας αγαπώ πολύ να το ξέρετε. Όσο για τον Πάνο, καλύτερα θα ήταν να τον κάνει χαρούμενη κάποια άλλη γιατί εγώ δεν κάνω σωστά την δουλειά μου. Πείτε του πως τον αγαπώ πολυ και δεν θα φύγει από την καρδιά μου, παρόλο που μου έκανε ότι μου έκανε.. Στην Φανή και στον Φοίβο πείτε ότι τους αγαπώ πολύ και ότι πέρασα απίστευτες στιγμές μαζί τους. Αυτά είχα να σας πω.

                           Με πολύ αγάπη,
                                          Αλεξία "

Το άφησα πάνω στο τραπέζι και πήγα στο δωμάτιό μου. Πήρα ό,τι χρήματα είχα μαζέψει και επίσης την πιστωτική μου κάρτα. Πήρα μια βαλίτσα και έβαλα μέσα ρούχα μου, καθώς και παπούτσια μου. Ευτυχώς δεν είναι πολύ βαριά και μπορώ να τα κουβαλήσω. Παίρνω τηλέφωνο ένα ταξί και έρχεται μετά από κάποια λεπτά. Παίρνει τις βαλίτσες μου και τις φορτώνει μέσα στο αμάξι. Μπαίνω στην θέση του συνοδηγού και περιμένω να μπει.

Ταξ- "Που σε πάω;"

Α- "Στην Καβάλα." Λέω και ξεκινάει την διαδρομή..

~ΠΑΝΟΥ POV~

(Μετά από 1 ώρα)

Πόσο μαλάκας παίζει να είμαι τελικά; Πείτε μου πόσο; Γιατί την πλήγωσα πάλι γαμώτο; Έχω βαρεθεί πλέον να κάνω αυτές τις μαλακιες και να με συγχωρεί. Απορώ κι όλας πως με συγχωρεί.

Πηγαίνω προς το σπίτι της καθώς την σκέφτομαι. Φτάνω και χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγουν οι γονείς της με δάκρυα στα μάτια.

Π- "Τι έγινε;" Ρωτάω και μπαίνω μέσα.

Δ- "Η Αλεξία το έσκασε!" Λέει και μου δίνει ένα γράμμα. Το πιάνω και το διαβάζω.....