Hey, hey, hey. Baya oldu sanki değil mi? Özledim hemencecik sizleri ve yeni bölümü bu kadar bekletmeye değecek şekilde hazırladım.
Yorumlarınızı bekliyorum sevgili okurlarım. Sizleri seviyorum. Umarım bölüm hoşunuza gider.
Sağlıcakla kalın.
😊
Bölüm cinsel içerik barındırıyor. Bu yüzden şimdiden uyarayım sizleri.
Bölüm şarkısı; Mazzy Star- Fade Into You 💁
Medya, canım gibi olan Atlas 😍
----
Her zaman geleceğe yönelik planlar kurmak yıkımla sonuçlanırdı. Yani en azından benim tecrübe ettiğim bu olmuştu.
'Yarın kimse bana sataşmayacak.'
Benim planım bu cümle olmuştu iki yıl öncesine kadar. Sonra her şey yıkılmıştı.
Gerisi belliydi zaten.
"Bu konuya dair bir fikrin var mı?" Pencereden çektiğim gözlerim bir an bile sürmeden psikologumla buluştu.
"Umurumda değil." Sesim berbattı. Dünki yırtınmalarımdan sonra bu hale gelmesi normaldi tabi.
Hah.
Ben, Toprak Çağan, elime bir tabanca alıp Koral'in kapısına dayanmış ve deli gibi yırtınmıştım.
Halbuki sadece küfür etmiştim ama yine de yüzüm darmadağındı. Konuşmak bile canımı yakarken gözlerim odağını kaybetti ve düne geri döndüm.
---
Atlas'ın boks maçı sonrası;
Burası, benim bildiğim bir dünya değildi. Burası, Atlas'ın Şeytan olarak çağırıldığı bir dünyaydı.
Ve ben buraya ait değildim.
Etrafımı dolduran gürültülerden çıkardığım tek şey, hepsinin tek ortak noktası; Şeytan'dı.
Onlar Şeytan'ı tanıyorlardı.
Ben ise Atlas'ı.
Karşımdaki kişinin gözlerindeyse Atlas yoktu. O şu an buradaki insanlarındı. Bana ait olan değildi. Bana aşık olan adam değildi.
Kırmızı eldivenlerinde birikmiş kanı zaferle kaldıran Atlas değildi.
Dayanamadım.
Bu nazik adamı bu hale getiren kişi olduğuma inanamadım. İnanmak istemedim bile.
Ben de hep yaptığımı yaptım bu yüzden. Gözleri benim her adımımı izleyen, her mimiğimi dikkatle çözümleyen kişiden kaçtım.
Arkama bakmayı bile göze almadım. Asansöre ulaşır ulaşmaz yukarı çıkmak için düğmeye defalarca bastım. Kapı kapanana kadar bastım.
Başımı kaldırıp, o gözleri görmeyi istemedim. Ama dayanamayacağım tek kişi oydu.
Baktım.
Kapılar kapanmadan önceki saniye başımı kaldırdım ve onunla göz göze geldim. Pişmanlık damarlarımda çağlarken, şu an orada bana bakan kişinin Atlas olduğundan emindim. Ama yine de çok geçti.
Kapılar kapandı.
Yukarı çıkmak ölüm gibi sürerken kapılar tekrar açıldı. Arkamdan kovalayan varmışcasına uzaklaştım.
Nereye gittiğimi biliyordum. Adımlarım gittiği yeri kendi belirliyordu. Başıma gelecek olanlar önemli değildi.
Ölürdüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LAVEYRA #Wattys2017
General FictionLAVEYRA Hayatımın bir anda tepetaklak olacağını kim bilebilirdi ki? Bana bakan gözlerin bir zamanlar sevgi dolu olduğunu hatırlıyordum. Ben ağladığım zamanlar kapının önünde nöbet tuttuğunu hatırlıyordum. Ama şimdi gitmişti. O, özenle dizilmiş kirp...
