LAVEYRA
Hayatımın bir anda tepetaklak olacağını kim bilebilirdi ki?
Bana bakan gözlerin bir zamanlar sevgi dolu olduğunu hatırlıyordum.
Ben ağladığım zamanlar kapının önünde nöbet tuttuğunu hatırlıyordum.
Ama şimdi gitmişti. O, özenle dizilmiş kirp...
"Sadece bir kez soracağım. Doğru yanıtı verirsen parmakların sağlam kalacak." Elindeki kerpeteni yüzüme doğru sallarken bile duraksamadım.
Toprak güvendeydi ve ben bunu bozmayacaktım.
"İlk soru geliyor, Toprak, nerede?"
Kararmaya yüz tutmuş depoya getirilmemin üzerinden çok geçmemişti bile. Zor da olsa Toprak'ı Samuel'in yanına bırakıp dönmüştüm.
Eve girdiğim an ise bu adamla yüz yüze gelmiştim. Başımın arkasına aldığım darbe ile de burada, bu yıkık dökük depoda, uyanmıştım.
Ölmeyi göze almak benim için gayet kolaydı ama yine de elim kolum bağlı halde ölecek olmak canımı sıkıyordu işte.
Scarlett tarafından daha kötü işkenceler gördüğüm de vardı. Kısacası birkaç parmak benim için hiçbir şey ifade etmiyordu.
"Siktir git." diye mırıldandım sadece. Ağzımdaki metalik tadın gitmesi için yutkunmam gerekmişti. Bu şerefsizin arkasındaki fedaisi uyanmam için dayak yemem gerektiğini savunuyordu belli ki.
"Atlas'ın seni sikmesi için herhangi bir engel görmüyorum aslında. Toprak'ı onun elinden aldığın için senden nefret ediyor da biraz." Dişlerimi sıkmak zorunda kaldım.
Fedaisi Atlas'tı demek. Toprak'ın yasını tuttuğu sevgilisi. Mavi gözlerinde kopkoyu bir nefret görüyordum, bense sadece.
"Nerede?" Delirmiş gibi gözükmüyordu. Aslına bakılırsa Koral'den emir aldığı da söylenemezdi.
"Neden buradasın?" Ona sordum. Atlas'a. Nefret yüklü gözleri daha da karardı. Bu halimle bile, cevap verme konusunda kararsızlık yaşadığını görebiliyordum.
