Eva; Gelecek Umuttur

55. Bölüm

Eva;

Ellerimi örtünün dışında duran yeşil çimenlere sürttüm. O sırada saçlarımın arasında rüzgar sıcak bir havayla esti. 

''...Başımdan geçenler bunlar. Neredeyse bunların üzerinden iki yıl geçeceğine inanamıyorum.'' dedim. Bosna Hersek'in yeşillikleriyle dolu bu harika kır evinde yüksek lisansımı bitirmiştim. Kendimi dinlenmeye adamıştım. Rosalinda limonatasından bir yudum aldı. 

''Bana bunları neredeyse iki yıl sonra anlatmanı anlamıyorum.'' dediğinde gülümsedim. 

''Yüksek lisans tezimi bitirdim. Yazdığım kitap neredeyse bitecek, beş ay sonra 2019 gireceğiz ve benim Bosna Hersek de işim bitecek hem seni ilk defa bu kadar canlı görüyorum.''derken ona baktım. O bana başından geçenleri anlatmamıştı. Ameliyat olduğunu bildiğimi bilmiyordu. Ben başımdan geçenleri anlatırken düşüncelere daldığının farkındaydım. Kendi başından geçenleri düşündüğüne emindim. Bir yıldır benim yanıma gelmişti. Burada herkesten uzak yeşilliğin içindeki evimize taşınmıştık. Noach'ın ikizlerini yanımıza almıştık ve Rosalinda Afrika'dan bir çocuk sahiplenmişti. Adını annemin ismini vemişti. Alexandra... Dedem ise fırsat buldukça yanımıza geliyordu. Şimdi olduğu gibi tam karşımda Diana, Charles ve Alexandra ile çimenlerin üzerinde yuvarlanıyordu. Çocuklarla çocuk oluyordu. Gülümsedim.

Yoğun bakımda geçen günlerim, iyileşme sürecimi hatırladıkça bu günlerim için Allah'a şükrediyordum.Önüme gelen saçlarımı geriye attım. Biraz yana kayıp başımı Rosalindanın omzuna koydum. O da başını başıma yasladı.

''Adam'dan haber aldın mı?'' dediğinde alayla sırıttım.

''Hayır. Hayatına devam ediyordur. Herkes kendi hayatına geri döndü.'' 

''Şimdi ne yapacaksın?'' 

''Bilmiyorum. Doktora için New Young'dan tekrar davet aldım. Yale, Oxford,Harvard, Colombia, California ve daha birçok üniversiteye başvuruda bulundum.'' dedim. Rosalinda doğruldu bana baktı. Bende omzundan başımı çekmek zorunda kaldım.

''Eva, kendini yeterince geliştirdin. Artık asıl işine yönetim kuruluna gelsen?'' sorusuyla kafamı olumsuz anlamda salladım. O sırada ağzını açıp cevap verecekken bahçeyi Henri'nin sesi doldurdu. 

''Kabul edildim! Kabul edildim! Güney Carolina üniversitesine mühendislik eğitimi için kabul edildim.'' çimenlere bastığında dans etmeye başladığında yerimden fırladım. Bu yara bölgeme ağrı girmesine neden olsa da durmadım ve Henri'nin mutluluğuna ortak oldum. Neredeyse iki yıl olmasına rağmen hala ani hareketlerde canım acıya biliyordu.

''Tebrik ederim Henri!'' Rosalinda yanımıza gelip dikkatli hareketlerle bize katılmıştı. Çocuklar ne olduğunu anlamasa da dedemi bırakıp bize katıldığında ortam şenlik alanı gibiydi. Dedem örtünün üzerine gelip oturup bizi izliyordu. Yüzündeki mutluluk huzur dolu ifade görülmeye değerdi. Hayatımda 5 ay sonra ne yapacağımı bilmesem de 5 ay boyunca Bosna Hersek'in harika doğasının tadını çıkaracaktım sevdiklerimle. 

''Yemek hazır!'' David Evin girişinde durmuş bahçedeki bize bağırıyordu. Kocaman gülümsedim biz annemiz ve babamız olduğu halde annesiz ve babasız büyümüştük. Kendi kendimize bakacak gücümüzde bilgimizde vardı. Allah herkesi kendi çabası ile ödüllendirirdi. Biz çabamızı hiç bırakmamıştık. Allah'a şükürler olsun gelecek umut doluydu...

Diğer hikayelerim profilimde.