DİRENİŞ

XBÖLÜM DEĞİLX -VEDA yazısı, Neden Final? Tanıtım Videosu, Sohbet..-

Esselamu aleyküm ve rahmetullah kardeşlerim.

Bu yazıyı yazmaktaki amacım hemen hemen her yorumun neden final geliyor diye soruyor olmasıydı. Aslında bir kaç kez bundan bahsettim ama kendimi daha açık ifade etmek üzere yeniden yazayım dedim. Bir de tabii ki, en azından Direniş biterken yazmam gereken bir veda yazısı vardı, o da bu bölüme kısmetmiş. Final henüz hazır değil, 2 partlık bölümler biter bitmez yayınlayacağım inşallah.

Şimdi evvela, ilk bölümden bu yana, hiç bozmadığım geleneğim; geç kalmam. Sürekli bölümler aksadı ve yayınlanma tarihleri düşündüğümden, istediğimden, söz verdiğimden daha geç geldi hep. Bundan dolayı gerçekten çok mahcubum ve hepinizden haklarınızı helal etmenizi istiyorum. Sırtımdaki bu ağır yük ve vicdan azabı hikayenin artık final oluşunun en büyük sebeplerinden biri..

Aslında son bir kaç aydır zihnimde dönen hengamelerden dolayı oturup uzun uzadıya düşünme fırsatını çok bulamadım, hala daha kendimi ifade etmekte zorlanıyorum ama çok değiştim, yol üzerinde, inşallah inanıyorum ki hayırla, çok yol kat ettim ve Direniş buna şahidimdir. Direnişle birlikte, kiminiz de öyle.

İlk yazdığım kelimeler düşüyor aklıma, Nesibe'ye, Gazze'ye ilk dokunuşum, ilk kanat çırpışları, kalbimin deli gibi atışı, Gazze'de aldığım ilk soluk, Ramallahda gözlerimi kapayarak geçtiğim sokaklar ve hiç görmediğim bir şehri özlememle başlayan serüvenimin ilk anlarını zihnimde ve kalbimde taşıyorum.

Bu yolda kah düştüm, kah direndim, bazen ağladım, gözyaşlarım Nesibe'ninkilere karıştı, bazen onunla birlikte güldüm, Abdullah'ın gülen yanı oldum, Hamza'nın hüzün dolu kalbini taşıdım, Ömer'i masumiyetinden öptüm, Zeynep'in hastalıkları bulaşıverdi ruhuma ve Ebu Nasr amcanın kanatları arasına gizlendim kimi gecelerde.. Hepsi benden bir parça değildi ben hepsinden bir parçaydım aslında.

Adalet mefhumunu, merhamet nazarını kaybettiğimiz bir zaman diliminde yaşadığımızdan ötürü, en çok Filistin'imde olananlar dokundu gönül yarama.. Ama insandım, hata ettim, unuttum, görmezden geldim..

Kimi zaman Filistinde yazdım hikayelerimi, hissettim, özbenliğimde tattım acıları, kendi çapımda..

Kimi zaman rahat yataklarımda, son model bilgisayarımda zoraki yazdım yüzsüzce, utanmadan, yüzüm bile kızarmadan.. Allah o günler için beni affetsin.

Velhasıl direniş binlerce yanlışla dolu, pişmanlığım gerçekten çok, lakin çok şey öğrendim, Rabbim bana ve müslüman kardeşlerime hidayetler versin..

Direniş final olduktan bir müddet sonra kaldırmayı planlıyorum. Habersizce yapmak istemedim, bu veda yazısında belirtmek istedim. Fikrim değişebilir, belki düzen getirebilirim ama şu anki düşüncem bu yönde.

Bu bölümde multimedia ya kendi çapımda hazırladığım bir video koydum. Pek anlamıyorum böyle şeylerden, çok da güzel olmadı ama denemek istedim. Normalde bölümlerin başında hatta ilk bölümde olur, ben hep ters misali, başta yapılacak söylenecek şeyi yine sonda söyledim belki.

Hoşunuza giderse , bir de final fragmanı yapmayı planlıyorum, görüşlerinizi yazarsınız..

Daha ne söylemeliyim, bilemiyorum..

Unutmadan, final olmasının diğer bir nedeni de, Nesibe artık hem Babasına hem Abdullah'a kavuşsun istiyorum.. Bundan dolayı, artık vaktidir diye düşünüyorum..

Sizlerden isteyeceğim şey, umarım bu kitap hiç biriniz için günaha teşvik ve günaha vesile olmamıştır. En büyük korkum budur. Amacım Filistin'in ve Gazze'nin yaşadığı acıları bir nebze olsun kendi içimde yaşamak ve yaşatmaktı. Ne kadar becerebildim bilemiyorum. En azından hep bu gündemle kalıp, hiç unutmamak istedim. Çünkü oradaki kardeşlerimizin unutmaya imkanları yok.. Umarım siz de bu kitapla biraz olsun Filistin'i ve acılarını tatmışsınızdır ve dualarınızda eksik etmezsiniz. Çünkü duamız yoksa, hiç bir ehemmiyetimiz de yok..