Renksiz Hayaller

Sevgilim-11.Bölüm

Kitabıma ilgi oldukça azaldı..
Zaten bir kaç kişiydik şimdi hepten kimse okumuyor galiba..
Ama kitabımı sadece 2 kişi okusa bile o 2kişi için yazmaya devam edeceğim. Kitabı bitirme gibi bir şey söz konusu bile değil.
Sınır dolmamasina rağmen yb paylaştım.Ama bundan sonra sınır dolmadan paylaşmayacağım..
Bu durum moralimi bozuyor..Neyse..
Keyifli okumalar..

Islanmış saçlarımı kurularken, gözüm buzdolabına yapıştırılmış,annemin günlük adet haline getirdiği 'yemeği ısıt ye, aç kalma' gibi yazılı küçük notlara takılıyor. Annemin bu akşam evde olmaması evrenin bana sunduğu en büyük şansdı. Aksi takdirde beni kesip doğrar, kemiklerimi sokağa fırlatırdı. Tamam annemi gözümde bu kadar canavarlaştır mamalıyım ama gerçekten yapar.

Saçlarımı kurulayıp havluyu kirli sepetine attığımda aynanın karşısına geçiyorum. Bir süre yansımamla bakışıyoruz. Parmağım dokunduğu dudaklarıma giderken salakça sırıtış yayılıyor yüzüme.
Telefonun tırmalayıcı sesi yüzümü anında soldururken gözlerimi deviriyorum, ta ki ismini görene kadar.
"Alo." Şu an eminim kalbim, lentleri bir birine dolanmış kaset gibi çarpıyor.
"Seni özledim."
Fısıltıyla çıkan sesi iç çekmeme neden olurken hafif tebessüm ediyorum.
"Yalancı, daha yarım saat olmadı ayrılalı."
"Yarım saat'de özledim bende seni."
Kıkırdıyorum.
Kapının yavaşça çarpma sesi geldiğinde Annemin de sesi beraberinde duyuluyor.
"Seliin! Uyudun mu kızım Selin."
Sesimi kısarak konuşuyorum.
"Annem geldi, kapatmak zorundayım..İyi Geceleer."
"İyi Geceler...Sevgilim."

Sevgilim..
Sevgilim mi şimdi benim...Hem de Ali..Sokakta, okulda, kafede çiftlerin bir birlerine söyledikleri bu rutin kelime, Ali'nin ağzından o kadar farklı çıkmıştı ki. Adeta yeni anlam kazanmıştı.

Aniden odamın kapısı açılıyorken annem kafasını uzatıyor.
"Ne o niye sırıtıyorsun pişmiş kelle gibi."
Telefonu yatağa fırlatarak dolabımın kapağını açıyorum.
"Y yok..ne sırıtması.. Zeynep işte fıkra anlatınca.."
Alayla beni süzüyor.
"Hangi Zeynep'ten bahsediyorsun kızım!"
Pijama şortumu yatağa bırakıyorum.
"Hangisi olacak anne Allah aşkına.." Elim terliyor. Ne ima ettiğini anlıyorum da, çaktırmıyorum..
"İyi madem, ben aşağıdayım."
Kafamı sallarken kapıyı kapatarak odamdan çıkıyor.
"Sevgilim.."

*
Saatime bakarak koşmaya devam ediyorum. Zile az kaldığı için bir kaç kişi dışında boş olan koridorda ayak seslerim yankılanıyor.
Nefes nefese kaldığımda duraksayıp kendime gelmeye çalışıyorum. Aniden Bir elin kolumdan yapışıp beni önünde durduğum odaya çekmesi boğazımdan çığlık nidası yükselmesine sebep oluyor.
"Ahh!"
"Pşt! Tamam! Benim korkma."
Korkudan kapadığım gözlerimi açıyorum..
Beni duvara sıkıştırmış ve ellerini başımın yanındaki duvara sabitlemişdi. Aramızda bir kaç milim mesafenin olması ve masmavi gözlerini gözlerime dikmesi bende seslice yutkunma isteğine yol açıyor.
Gözlerim bıyıklarına kayıyor. Mükemmel yaratılış.
"De-Derse geç kal-kalıyorum."
Kekeleyerek zorda olsa cümlemi tamamlaya biliyorum....
"Tamam bir öpeyim bırakıcam."
diye mırıldanıyor masmavi gözlerini pür dikkat dudaklarıma dikerken.
"Ne öpmesi?" Diyorum sersemce bende aynı şekilde pembe dudakalarına odaklanarak.
Dudaklarıma uzanacağı sırada zil çalıyor.
Gözlerini deviriyor.
"Ben gideyim." diye fısıldarken harekete geçiyorum.
Aniden beni yine duvarla kendi arasına sıkıştırıyor.
"Öpücük?"
Yanağımı çeviriyorum. Ne yani okulda öpüşmeyecektik değil mi herhalde.
Çenemden tutarak yüzümü kendine çeviriyor yavaşca.
"Sevgililer yanaktan değil, buradan öper genelde."diyerek dudaklarıma eğilip yumuşak dudakları ile birleştiriyor. Alt dudağımı öperken bıyıkalarının ust dudağıma hafif bir şekilde batması bende,bıyıklarına karşı yeniden hayranlık hissi uyandırıyor.
Yavaşça ayrılıyor dudaklarımız.Başmarmağıyla çenemi okşuyor.
"Utanınca acayip tatlı oluyorsun"
Mesafeyi açarak kapıya yöneliyor.
"Ha bu arada." Diyor parmağıyla dudaklarını okşayarak.
Ardından fısıltı gibi çıkan sesiyle
"Dudakların çok güzel."
Kaşlarımı çatıyorum ve söylenmeye başlıyorum.
"Terbiyesiz şey"
Omuzuna bir tane geçirdiğimde sırıtıp,odayı terkediyor.