bos schim

2.1K 106 2
                                    

Hoofdstuk 9

Het was half elf. Ik lag in mijn bed. Dylan en Steven hadden meegegeten. Mijn moeder vond dat zo leuk dat ze zelfs een toetje had gemaakt. Toen Steven en Dylan weg waren had ze uitgebreid aan mij verteld hoe blij ze wel niet voor mij was. Ik had eindelijk vrienden gemaakt..

Ik dacht nog een tijdje na over wat mijn moeder had gezecht. Ze had gelijk. Het waren me eerste echte vrienden.... Sinds groep 7.

Ik kreeg het warm dus stapte ik uit bed en maakte mijn raam open. Haaaah, beter. Frisse lucht. Ik keek naar de sterrenhemel. Zo mooi.... De volle maan was ook prachtig. Ik hoorde bij het bos geritsel. (Ons huis grenst aan het bos) Ik keek. Ik zag niks. Of toch wel? Aan de rand van het bos. Een zwarte bewegende schim! Ik knipperde nog eens goed met mijn ogen. Nee, hij was weg. Ik schudde mijn hoofd. Ik verbeelde me wel veel de laatste tijd. Ik ging weer terug in bed liggen. Mijn gedachten spookte door mijn hoofd.  Uitijndelijk werd ik zo moe van het denken dat ik in slaap viel.

Een meisje en haar (geheime) leven.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu