Een meisje en haar (geheime) leven.

Dylan

Hoofdstuk 4

Na het voorval in het bos was het weeken rustig verlopen. En nu was het dus weer zo ver. Maandag morgen. Vroeg opstaan en naar school. Ik nam een vlugge douche en trok een blousje over mijn hoofd. Een broek erbij en klaar. Net voordat ik de trap aflief schoot ik mijn voeten in mijn slippers. Toen ik beneden kwam stond mijn moeder al voor het fornuis. Ze had vandaag weer eens een meeting met haar kookclub. Ik schonk haar een lieve glimlach en propte een snee brood in mijn mond. Vervolgens deed ik vlug mijn al klaargemaakte brood (dankje mam) in mijn broodtrommel en stopte die in mijn schooltas. Ik liep naar buiten en pakte mijn fiets uit het schuurtje.  Toen ik zo'n vijf minuten aan het fietsen was kwam er van een zijstraat iemand op mij af. Het was Dylan. Heeeey Rosa, schreeuwde hij. Hij sprak me aan. Omg hij deed het echt. Hij ging langs me rijden. Dylan; zei ik kalm. Je weet dat als iemand jou met mij ziet je daar problemen mee krijgt toch?! Hij keek me aan alsof ik gek was. Dus?? Wat mij dat nou uit? Had ik dat goed gehoort? Zei dylan dat nou echt? Blijkbaar wel dus. Hij praatte verder. 'Ik mag de rest van de klas niet zo.' 'Ze zijn zo, zo.. hoe zeg je dat... eeuuuhnm... meelopers.' Ze doen alleen maar wat ze van elkaar verwachten. Ik lachte. Hij kijkt me aan. Je lachte!!  Wat? Ja hij had gelijk ik lachtte. Ik ben het gewoon met jou eens. Ze kunnen volgens mij niet eens meer zelf denken. Nu was het zijn beurt om te lachen. Het was raar. Ik had al zo lang niet meer met een leeftijds genoot lol gehad. We waren al voor de school en Dylan en ik zetten onze fietsen in het fietsenrek. Ik draaide me naar hem om. Je kunt je nu nog bedenken en bij de klas horen. Eemaal aan mijn kant is er geen weg terug meer. Ik meende het serieus maar hij vond het grappig. Hij lachtte. Dat weet ik, zei hij en hij haalde mijn tas van mijn fiets. Maar ik heb al gekozen. En hij duwde mijn tas in mijn handen. Vervolgens pakte hij zij  eigen tas. En zo liepen we naar binnen. Ik was gewend aan starende blikken maar nu waren het er meer dan normaal. Natuurlijk. Bijna alle meiden van de school vonden Dylan knap. En nu liep ik, ja IK, met hem door de school. Ik de bedreiging.

Een paar meiden scholden me uit voor heks toen ik naar de wc moest. Het kon me niet zo schelen. Ik wist al dat ik voor hun een vloek was. Toen ik buiten kwam zag ik Dylan bij zijn kluisje staan. Ik liep er heen. meestal wachtte ik als iemand bij mijn kluisje in de buurt was omdat ze me niet mochtten. Maar Dylan had er nu zelf voor gekozen. Dus liep ik naar mijn kluisje dat langs die van Dylan was. Ik pakte mijn boeken uit mijn kluisje en samen met Dylan liep ik naar de eerste les waar een grote verassing op mij wachtte.