Een meisje en haar (geheime) leven.

Gevaar (XL hoofdstuk)

Hoofdstuk 32

Dylan-
Ik liep nu al zo'n vijf minuten. Ik was nog te misselijk om te rennen.
De stilte in het bos was oorverdovend. Er floot geen een vogel. Oké, dieren waren vaker op hun hoede als ik in de buurt kwam. Maar stil was het nooit. Krak! Ik hoorde verderop een tak knappen. Ik hield stil en ging achter een boom staan. Ik gluurde om de dikke stam. Er was iemand. Nou ja, iemand... Ik wist dat het een vampier was. Een half bloed. Daarom was het bos dus zo stil. Dieren voelde de aanwezigheid van de halfbloed ook. Halfbloed vampiers waren echte jagers, roofdieren. Ze leefde letterlijk van bloed. Ik vroeg me af wat hij hier deed. Ze jaagde meestal 's nachts. En ik vond het maar niks dat hij hier rond hing. Het was veelste dicht bij Rosa's huis. Rosa, als ik diep snoof kon ik haar al ruiken. Ze rook lekker. Dat ik haar kon ruiken maakte me nog zenuwachtiger. Als die vampier nog een paar meter haar kant op zou rennen zou hij haar ook ruiken. Ik had nog geluk dat het een halfbloed was. Die roken minder goed en ze waren minder sterk. Maar ookal waren ze minder sterk als mij, ze waren nog steeds tien keer sterker als Rosa. Ik zag de half bloed tussen de bosjes verdwijnen. Waar ging hij heen? Het was in de richting van Rosa. Sh*t! Ik rende, ondanks mijn misselijkheid achter hem aan.

-Steven-
Dylan was door de deur naar buiten verdwenen. Mijn vader lag nog altijd roerloos op de keukentafel. Ik pakte een handdoek en poetste zijn nek schoon. Mijn moeder zat op een stoel en hield vader's poot vast. Hij was nogsteeds bewusteloos. Maar ik hoorde dat hij makkelijker ademde als eerst. En de wond was eindelijk gestopt met bloeden. Misschien had Dylan's beet toch geholpen...

-Dylan-
Hij was snel, maar niet zo snel als ik. Ik was nog altijd sneller. Ondanks mijn misselijkheid. Die trouwens, inmiddels al bijna over was. Hij stopte aan de bosrand. Ik wist dat je vanaf waar hij stond Rosa's huis kon zien. Ik had daar zelf ook een keer gestaan. Maar dan 's nachts, en met Steven. Ik zag dat hij ergens over aarzijlde. Ik zou graag gedachten kunnen lezen op dit moment. Maar helaas, dat kon ik niet. Ik zag dat hij voorzichtig zijn ene voet buiten het bos stak. Daarna rende hij snel naar de voordeur van Rosa's huis. Tenminste, dat dacht ik. Vanaf deze kant kon je alleen de achterkant van het huis zien. Ik stapte ook uit het bos en liep naar de voorkant van het huis. Daar verstopte ik me achter een boom. Ik zag dat hij aanbelde. Vervolgens liet hij zijn ware aard zien. Oftewel, ik kon nu zijn scherpe tanden zien en zijn bloed doorlopen ogen. Ik nam snel een besluit. Het maakte me niet meer uit. Wat deze half bloed ook van plan was, het kon niet veel goeds zijn... Ik stapte achter de boom vandaan en sloop op hem af...

-Rosa-
De bel ging. Ik drukte het knopje van de afstandsbediening in en de tv ging uit. Wie zou er nu aanbellen? Mijn moeder was zojuist boodschappen gaan halen. Voor het avond eten. Nooit de deur openen als je alleen thuis bent. Dat zei ze nog voor dat ze weg ging. Maar ik twijfelde. Het zouden ook Steven en Dylan kunnen zijn. Ik bedoel, wie anders? Ik had geen andere vrienden. En had ook geen vijanden. Behalve de gemene kinderen van school dan. Maar dat was weer een ander verhaal. Bovendien hadden ze nooit genoeg lef om aantebellen. Ik beet op mijn onderlip. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Uiteindelijk, na ik denk wel vijf minuten getwijfeld te hebben liep ik naar de deur. Ik trok hem open, En schrok me dood.

-Dylan-
Ik gaf hem een  klap tegen zijn achterhoofd. Hij draaide zich verwilderd om. Tja die had hij niet zien aankomen. Voordat ik iets kon doen voelde ik een klap in mijn maag. Een klap zo hard dat een normaal mens zou zijn flauwgevallen. Toen ik niet flauw viel keek hij mij dan ook raar aan. Ik trok een gemene grimas en liet mijn puntige hoektanden glimmen in het zonlicht. Ik zag dat hij schrok. Hij probeerde me nog een keer te raken. Ik greep zijn hand vast. Dat lijkt mij niet zo'n goed idee. Siste ik. Zijn ogen verwijden. Ik gaf het een klap in zijn gezicht en zijn neus begon hevig te bloeden. Hij probeerde zijn arm los te trekken. Tevergeefs natuurlijk. Ik liet het paars in mijn ogen oplichten. Ik zag dat hij nu bang was. Maar hij wilde dat niet laten merken. Hij haalde uit met zijn voet om mij in mijn kruis te schoppen. Wat een rotstreek. Ik was er wel klaar mee. Ik draaide zijn arm op zijn rug. Ik hoorde botten kraken. Oei, dat zou wel even duren voordat dat genezen was. Nou ja, pech voor hem. Ik gaf hem nog een klap op zijn achterhoofd. Dit keer hard. Hard genoeg om hem buitenwesten te krijgen. Zijn lichaam werd slap en ik liet het los. Hij viel tegen de deur aan. Ik veegde mijn hand aan mijn broek schoon. Bah, zijn bloed zat eraan. Tja, dat kreeg je nou eenmaal als je iemand een bloedneus sloeg. Ik had net mijn hand schoongeveegt toen de deur openzwaaide. De bewusteloze halfbloed viel naar binnen. Recjt voor Rosa's voeten. Die wit wegtrok.

-Rosa-
Dylan stond voor mijn deur. Met glinsterende tanden en bloederige vegen op zijn broek. En voor mijn voeten... Ieuw. Ik wil er niet eens naar kijken. Er licht en man met open ogen en een gezicht vol bloed. Zijb ogen zijn rood, bloedrood. Dan realiseer ik me dat ik dat soort ogen eerder heb gezien. Toen ik aangevallen werd in het bos. De man bij mijn voeten was een halfbloed. Snel zette ik een stap naar achteren. Is hij, hij... D,dood? Stamelde ik. Dylan schudde zijn hoofd en zei kalm: Nee alleen bewustoos. Ik staarde naar hem met grote ogen. Hoe kon hij zo kalm zijn? Rustig, suste hij me. Het werkte niet. Ik zette nog een stap naar achter en draaide me om. Voordat ik naar de woonkamer liep riep ik nog: Als je het maar opgeruimd hebt voordat mijn moeder terug komt!

-Dylan-
Ik zag haar de woonkamer in verdwijnen. Evenlater hoorde ik de tv. Ik grinnikte. Als je het maar weer opruimt! Tja, dat was nou niet de reactie die ik verwachtte. Ik wist dat ze eigenlijk nog gewoon in shock was. Wat zou ik eens doen met de halfbloed. Ik moest hem inderdaad opruimen. Daar had Rosa gelijk in gehad. Maar ik zou eerst moeten weten wie hij was. Ik had een idee. Ik tilde hem op en nam hem mee het bos  in. In een dichtbegroeid stuk bond ik hem vast aan een boom. Gewone touwen zou hij makkelijk loskrijgen. Dus gebruikte ik ijzere kettingen. Zelfs al was hij vampier, die zou hij niet zo makkelijk loskrijgen. Na dat ik dat gedaan had keek ik op hij iets in zijn zakken had. Ja, er zat wat in. Ik haalde het er uit. Een pistool, twee kogels, en twee flesjes met een rare vloeistof. Ik bekeek de etketjes. Vampire poisen en sleep poisen. Nadat ik dat gelezen had voelde ik een grote woede in mij op wellen. Vampire poisen betekende vampier gif. En die andere deed iets met slaap. Al wist ik zelf niet precies wat.aar het vampier gif was genoeg bewijs. Net als het pistool. Want je kwam moeilijk aan beiden. In iedergeval al moeilijk aan het gif. Hij was geen vol bloed dus moest hij het gekocht of gekregen hebben van iemand anders. Volbloed vampiers konden zelf vampier gif maken. Gewoon door een speciale beet. Maar hij niet.
Ik vroeg me af waarom hij dit alles had gedaan. Het was raar voor een halfbloed om zoiets te doen. Ze gingen meestal gewoon 's nachts op jacht, bleven in de duisternis en bemoeide zich verder met niemand. Ik had zo'n vaag vermoeden dat deze man voor iemand anders werkte...

-Steven-
Vader was wakker. Eindelijk. We hadden hem vaag uitgelegd wat er was gebeurd. Maar hij luisterde maar half. Hij had nogsteeds teveel pijn. Mam, had me naar buiten gestuurd. Om eens wat frisse lucht te halen, zei ze. Ik zuchtte, typisch mijn moeder. Ik rende door het bos. Het was opvallend stil overal. Als ik mijn oren (ja, ik was in wolf vorm) spitste kon ik verderop wel wat vogels horen fluiten. Maar hier, hier hoorde ik niets behalve mijn eigen ademhaling. Steven! Hoorde ik in de verte. Het klonk als Dylan. Wat deed hij hier nou weer?

-Dylan-
Aangezien ik met de halfbloed was, was het weer akelig stil in het bos. In de verte hoorde ik voetstappen. Nou ja voetstappen.. Het klonk eerder als een rennend dier. Een hond ofzo.. Wacht! Geen hond, Wolf! Steven?! Riep ik. Nu maar hopen dat hij mij gehoord had. Al was het raar als hij me niet hoorde...

-Rosa-
Ik had Dylan alleen gelaten in de deuropening. Op de tv was nog steeds niks interessants te zien. Bovendien had ik een beetje schuld gevoel. Ik had hem best kunnen helpen. Maar van de andere kant kon hij het best alleen toch? aaahrg..  Ik werd grk van mezelf. Ik liet mezelf van de bank glijden, stond op, en liep naar de keuken. Eenmaal daar pakte ik een glas en vulde dat met water. Ik gooide het glas in een keer achterover. Niet zo slim. Nu had ik een waterbuik. Ik zette het glas in de wasbak en liep terug naar de woonkamer. Voor de bank bleef ik stil staan. Ik twijfelde. Voor de tweede keer vandaag. Ik zuchtte. Ik gaf op. Van hier rond hangen werd ik toch alleen maar gek. Ik liep naar de deur. Die stond nog steeds open. Dylan of de halfbloed waren echter nergens te zien. Dylan? Ik schreeuwde. Ik wist niet hoe ver weg hij zou zijn. Misschien maar twee meter, of een hele straat verder. Ik had gren idee.

-Dylan-
Steven stond langs mij. Hij gromde gevaarlijk naar de halfbloed. Ik had hem alles uitgelegd. Dat had helaas alleen woede veroorzaakt. Ik keek naar Steven. Hij was zo boos dat ik zijn woede gewoon kon voelen. Oppeens draaide hij zijn hoofd. Blijkbaar hoorde hij iets. Wat? Vroeg ik hem. Hij schudde zijn kop. Wat? Vroeg ik hem nogmaals. Hij kraste met zijn poot in de grond. R... R?  Rosa? Vroeg ik me hard op af. Hij knikte. Ga naar haar toe. Zei ik. Deze halfbloed had het ook op haar gemunt weet je nog? Er kan er elk moment nog een opduiken. Steven knikte nogmaals en rende weg. Man, ik wou dat ik net zo goed kon horen als hem. Maar wolven hoorde helaas nog altijd beter...

-Steven-
Ik had Rosa grhoord. Maar mijn beste vampier vriend dus blijkbaar niet. Man, hij was volgens mij doof. Rosa schreeuwde hard. Echt hard. Ik rende door het bos en zig-zagde tussen de bomen door. Mijn neus achterna. Richting Rosa.