Een meisje en haar (geheime) leven.

liegen over gevoelens

Hoofdstuk 27

Rosa was net klaar met de sinaasappel kleurige muur toen het begon te regenen. De regen viel met bakken uit de lucht.  Ze legde haar kwast weg en liep naar het gebrokenraampje toe. De bomen van het bos wiegde mee op de wind. Het waaide hard. Het zag ernaar uit dat het ging stormen. Het was maar goed dat ze alles wat ze bij hadden binnen in het hutje gezet hadden. Er schoot een bliksemschicht door de lucht. Rosa zette zonder nadenken een stap achteruit en botste tegen Steven op die achter haar was gaan staan. Bang voor onweer? Vroeg hij. Ze antwoorde met een zwakke glimlach. Steven ging op de grond zitten en trok haar op zijn schoot. Nu ze zijn warme armen om zich heen had, voelde ze pas hoe koud ze het eigenlijk had. Ze rilde. Het bliksemde nog een keer en het hutje werd verlicht. Zonder na te denken (ze dacht niet zoveel als het met onweer te maken had) drukte ze zich dichter tegen Steven aan. Even was hij verbaasd maar vervolgens lachtte hij en trok haar stevig tegen haar aan. Dylan had ook zijn kwast weggelegd en kwam langs hun op de grond zitten. Rosa wurmde zich uit Stevens greep en ging tussen haar twee grote, sterke vrienden inzitten. Nu voelde ze zich veilig. Bij nog een bliksemschicht bleef ze zitten waar ze zat. Zoals ze al zei: ze zat hier veilig....

-Steven-

Rosa leunde met haar hoofd op zijn schouder. Hij keek naar Dylan. Hij vond het vast niet leuk. Met een vragende blik staarde hij naar Dylan. Tot zijn verbazing schudde die zijn hoofd en glimlachte. Je vind het niet erg? Fluisterde hij zo zacht dat alleen Dylan het kon horen. Nee, fluisterde Dylan terug. Ze ziet je gewoon als een hele goede vriend, net zoals mij. Ik heb me er gewoon overheen gezet. Steven wist dat Dylan het laatste niet meende. Hij liet het er maar bij zitten. Als zijn beste vriend niet eerlijk wou zijn tegenover zijn eigen gevoelens... Prima.