Een meisje en haar (geheime) leven.

Jagers

Hoofdstuk 29

-Steven-

Toen ik hem daar zo zag liggen schrok ik me dood. Hij bloedde. En veel. Snel drukte ik met mijn poot de wond dicht. Het lukte niet zo goed. Ik veranderde terug naar mens. Ja, dat ging beter. Pap, hoor je me? Hij gromde. Ja dus, Ik tilde hem op. Oef, hij was zwaar. Snel begon ik te lopen. In de richting van ons huis. Ik kon me niet zo makkelijk voortbewegen als ik als wolf kon. Maarja, ik moest het er maar mee doen. Ik was er bijna. Mam! Riep ik. Ik wist dat ze me kon horen. Ze maakte de deur open. Toen ze me zag schrok ze zich rot. Tuurlijk. Ik liep hier naakt met pap zwaargewond in mijn armen. Het was maar goed de we achteraf in het bos woonde... Ik legde pap op de keukentafel die mam had bedekt met handdoeken. Zelf liep ik naar boven en zocht kleding. Toen ik weer beneden kwam stond mijn moeder met een zorgelijk gezicht over pap heen gebogen. Wat is het? Vroeg ik haar. Mijn moeder richtte haar aandacht even op mij, en zei: Een schotwond. Waarschijnlijk van jagers... Ik voelde dat ik kwaad werd. Ze hadden op hem geschoten! Ze hadden geschoten op mijn vader! Mijn moeder gaf me een klap op mijn schouder waardoor ik rustiger werd. Ja, het hielp. Mijn moeder keek me doordringend aan. Ik kan dit niet. Hij moet naar een dokter. Maar dan moet hij terug veranderen! Riep ik verontwaardigd. Dat kon hem zijn leven kostten op dit moment! Mijn moeder had daar blijkbaar overna gedacht, want ze kapte me meteen af. De dieren arts. Zei ze me...

-Dylan-

Het was gestopt met regenen. Ik had Rosa naar huis gebracht en had daarna de verfblikken uit het hutje opgeruimd. Ik rende op dit moment tussen de bomen door. Opweg naar Steven zijn huis. Ik was er bijna en lette goed op ofdat er onbekenden waren. Het zou niet goed aflopen als een andere weerwolf me hier betrapte. Nee er was niemand. Ik klopte aan. Na een tijdje deed Steven open. Hij zag er niet goed uit. Ik rook bloed. Ik kneep met mijn hand even in mijn neus. Na een tijdje liet ik hem weer los. Ik had een goede weerstand tegen bloed. Dus dat was niet de reden waarom ik mijn neus dicht kneep. Dit bloed rook vies. Oftewel, weerwolf bloed. Wat is er gebeurd? Ik keek Steven vragend aan. Hij schudde zijn hoofd. Mijn vader, hij..... Verder kwam hij niet. Hij was in zijn eigen wereldje. Aangezien ik niet hoefde te verwachtten dat Steven mij binnen zou vragen stapte ik zelf maar binnen. Ik liep meteen naar de bron van de stank. Ik zag mevrouw Wolfenklauw met haar lichaam over een grote wolf heen staan. Haar man. Ze depte met een doek een grote schotwond schoon. Ik kwam dichterbij. Langs Steven zijn vader lag een grote kogel besmeurd met bloed. Die kwam dus blijkbaar uit de wond. Steven's moeder keek naar me op. We wilden hem naar de dieren arts brengen maar... Ze barste bijna in tranen uit. Steven die achter mij was komen staan nam het woord over. Pap wilde niet naar de dieren arts. Hij zei dat dat niet nodig was. Daarna verloor hij het bewustzijn. Ik keek nog een keer naar steven's vader. Hij was inderdaad bewusteloos. De pijn van zo'n wond moest ondragelijk zijn. Hij keek naar mevrouw wolfenklauw die zachtjes stond te snikken in haar zoon zijn armen.

Hij had medelijden met ze. Dit was vreselijk...

-Rosa-

Toen Dylan haar naar huis had gebracht had haar moeder vrolijk de deur open gedaan. Ze had het helemaal niet erg gevonden dat Rosa bij Dylan had gelogeert. Rosa zat met haar schets boek opschoot op de schommelstoel in de achter tuin. Ze probeerde een grote boom na te tekenen. Het lukte niet. Haar gedachten dwaalde steeds af naar Steven. Ze was benieuwd waarom zijn vader hem had geroepen. Zou er iets gebeurt zijn?