Een meisje en haar (geheime) leven.

problemen

-Rosa-                                                 Hij keek me aan en grinnikte. Hij zette een stap in mijn richting. Ik zette automatisch een stap naar achteren. Hij zette nogmaals een stap naar voren. En ik wilde weer naar achter. Maar dat ging niet. Ik voelde de wasbak in mijn rug. Hij kwam steeds dichterbij. Ik kon zijn warme adem in mijn gezicht voelen. Hij boog voorover. Nu was hij op gelijke oog hoogte met mij. Weet je wat ik ben? Vroeg hij. Zijn ogen veranderde van helderblauw naar rood. Een vampier, fluisterde ik. Hij knikte goed keurend. Ja, ja, dat klopt. Maar ik ben niet zomaar een vampier ik ben een... Ik keek naar hem. Volbloed, zei ik. Hij lachte duivels. Ja, ja. Hij ging weer recht staan. Ik zag zijn twee scherpe hoektanden glinsteren. Kom mee, zei hij. Ik keek hem met grote ogen aan, Nee... Nee? Hij bracht zijn gezicht weer dicht bij het mijne. 'Ik dacht het wel.' Hij sloeg zijn armen om mijn middel en tilde me op. 'Zo licht als een veertje' zei hij. Laat me los! Schreeuwde ik. Ik spartelde en rukte aan zijn armen. Niets hielp. Zijn armen leken wel bankschroeven. Ik kon me met geen mogelijkheid losmaken. Wat moet je van me? Hij draaide zijn hoofd naar mij toe. Wat ik moet van jou? Niks. Het enigste wat ik wil is het leven van mijn kleine achterneefje ruïneren! Hij lachte duivels. Er liep een rilling over mijn rug. Ik wist dat hij het gemerkt had. Hij streelde met zijn vinger langs mijn wang. Geen zorgen schatje, ik zal jou niks doen. Alhoewel.. je ruikt verrukkelijk!   Ik voelde dat ik misselijk werd. Wat zei hij daar zojuist?!

-Steven-                                           Ik rook haar. Ze was dichtbij. Maar ik rook nog wat. De geur brandde in mijn neus. Het was Drake. Ik kon mezelf wel slaan. Wat als er iets gebeurt was met Rosa? Wat dan? Ik wist niet veel van Drake. Maar ik wist dat hij gevaarlijk was. En dat was voor mij genoeg om helemaal gek te worden. Ik kwam bij een verlaten gang. In de verte zag ik een bordje met wc's. Daar kwam de geur vandaan. Ze waren daar. Zo snel als ik kon liep ik de wc's binnen. De wc's waren verlaten. Er was niemand. Ik was hier helemaal alleen. Geen Drake, geen Rosa. Maar ze moesten hier zijn! Er was verder geen een geurspoor van hun te bekennen. Mijn blik viel op de wasbak. Er lag een haar. Een haar van Rosa...

-Dylan-                                            Ik liep nog een keer door het kamertje. Hoe vaak ik ook op en neer liep, hoe vaak ik ook knipperde, ze kwamen niet terug. Er was niemand. Het enigste wat er nog was waren onze spullen. Dit kon niet! Ik schopte tegen een bankje. was er iets gebeurd? Allemaal horror scenes spookte door mijn hoofd. Nee! Daar mocht ik niet aan denken! Ik liep naar de gang. Steven! Rosa! Ik schreeuwde. Maar niemand reageerde. Alleen een paar mensen uit andere kamers die me geërgerde blikken toe wierpen. Ik werd gek. Ik liep weer terug het kamertje binnen, plofte op de bank en liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Dit was vreselijk. De onwetendheid was om gek van te worden. Waar waren ze?!

-Steven-                                        Ik stopte de haar in mijn broekzak en keek nog een keer de wc's rond. Er was geen een spoor. Ik zuchtte. Steven! Hoorde ik in de verte. Het werd zo hard geschreeuwd dat ik het waarschijnlijk aan de andere kant van de trein gehoord zou hebben. Ik wist wie mijn naam had geschreeuwd. Het was Dylan. Hij klonk angstig, van streek, in de war. Ik liet mijn blik nog een keer rond gaan. Er was echt niks te zien. Ik zuchtte nogmaals en haastte me vervolgens in de richting waar Dylans geschreeuw vandaan kwam. In de richting van onze eigen kamer, daar waar ik rosa was kwijt geraakt...

Heey, ik hoop dat jullie dit stuk goed vonden? Comment & Vote & Share! :) thnx