Een meisje en haar (geheime) leven.

Dapper zijn.

-Dylan-

Rosa veegde met haar mouwen de tranen van haar gezicht en forceerde een glimlach. Ze stond moeizaam op en streek haar kleren glad. Ze trok Steven zijn shirt uit en rilde. Steven wilde er iets van zeggen maar Rosa stak koppig haar hand op als teken dat hij moest zwijgen. Steven en ik keken haar verbaasd aan. Ze negeerde onze starende blikken en keek strak naar de hoek van de kamer. Nu zag het pas. Een camera... Ze wees uitdagend met haar vinger naar de lens. 'Drake! Ik weet dat je mij kan horen! Ik weet dat je mij kunt zien. Ik weet dat je het leuk vind om Dylan pijn te doen. Ik weet dat je het leuk vind om mij machteloos te laten voelen! Maar vandaag gaat dat jou niet meer lukken! Nee! Ik zal dapper zijn!' Rosa rukte een armband van haar arm en gooide hem richting de camera. Ze miste. Ik stond op en raapte de armband van de grond. Ik ging achter Rosa staan en grijnsde naar de camera, waarna ik met al mijn kracht, de armband naar de lens gooide. Glasscherven spatten op de grond en er kwamen kleine vonkjes vanaf. Rosa draaide zich om en glimlachte. Ik glimlachte terug. Als Rosa sterk kon zijn, dan konden wij het ook! Wat er ook gebeurde; Drake zou zijn zin niet krijgen!

-Steven-

Ik keek hoe Rosa en Dylan naar elkaar lachte. Ook om mijn mond verscheen een glimlach. Ik trok mijn shirt over mijn hoofd en rekte me eens uit. Ik liep naar Rosa toe en sloeg een arm om haar schouders. 'Goed gedaan...' Ze knikte en glimlachte. Dylan tikte op mijn schouder en wees naar de deur. Ik spitste mijn oren. Drake... Hij kwam eraan. Ik gaf een kort knikje naar Dylan. Meteen stond hij langs me. Ik schoof Rosa een stukje achter mijn rug. Je wist maar nooit wat die gek van plan was... Rosa keek ons verbaasd aan en wilde een vraag gaan stellen. Ik schudde met mijn hoofd als teken dat ze haar mond moest houden. Meerdere sloten werden krakend open gedraaid. De deur ging open en Drake keek ons een voor een aan. Zijn ogen feller dan het felste rood. Meteen voelde ik een vlaag van woede door me heen gaan. Ik had ontzettende zin om te transformeren en zijn hoofd van zijn romp te rukken. Ja, dat zou ik willen doen. Maar ik deed het niet. Dan had Rosa namelijk een trauma voor de rest van haar leven en rende ze gillend weg als ze me zag. Tenminste, dat dacht ik. Ik voelde dat Rosa gespannen was en iets verder achter mijn brede rug ging staan. Drake zag het ook en er verscheen een akelige grimas op zijn gezicht. Hij begon eng te lachen. 'Ghehehehe... Dus jij wilde "sterk" zijn?! Laat me niet lachen! Ik keek je alleen maar aan en je kruipt al achter de rug van je vieze wolven vriendje...' Ik zag dat Rosa even slikte. Meteen daarna kreeg ze een verbeten trek om haar mond. Ze stapte langzaam achter mij vandaan en kwam naast me staan. Ze keek Drake uitdagend aan. Drake zijn ogen vormden zich tot spleetjes en hij siste. 'Rosa, Rosa, Rosa toch... Domme zet!' In een flits stond hij nog maar op een meter afstand. Hij keek uitdagend naar Dylan. Dylan staarde woedend terug. 'Laat haar met rust Drake....' Dylan zijn stem klonk eng, koud, hol, dreigend... Drake trok zich er niets van aan. Hij snoof minachtend met zijn neus en zette een grote pas ik de richting van Rosa. Ik sprong snel voor haar. Dylan was ondertussen op Drake afgevlogen. Hij sprong op zijn rug en trok hem naar achter. Hij siste gevaarlijk. Drake probeerde zijn tanden in Dylan zijn arm te zetten. Rosa keek verschrikt toe. Dylan keek me indringend aan en gaf een knikje in de richting van de deur. Ik knikte terug en trok Rosa op mijn rug. In een flits veranderde ik in wolf. Ik wierp nog een laatste blik op het gevecht tussen Dylan en Drake. Ik vond het vervelend om niet mee te vechten. Om Dylan achter te laten. Maar het kon niet anders. Rosa moest eerst in veiligheid zijn...