Een meisje en haar (geheime) leven.

Thuis.

-Rosa-

Inmiddels was het een maand geleden dat we Lucigrato hadden verlaten. In die hele tijd hebben we niks meer gehoord van Drake. We hadden nog een tijd rondgetrokken maar uiteindelijk zijn we toch echt thuis beland.

Mijn moeder had me gevraagd hoe mijn kampeertijd was geweest. Blijkbaar hadden de ouders van Steven haar verteld dat Dylan, Steven en ik op vakantie waren.
Mijn moeder was ondertussen veel met Steven zijn moeder omgegaan en waren ze nu beste vriendinnen.
  Of ja, dat is hoe mijn moeder het nu beschrijft...

Ik grijp mijn tas van de vloer en ren naar buiten. Het was zonnig vandaag. Dylan en steven stonden op me te wachten. Ik pakte mijn fiets en glimlachte.  Met z'n drieën fietsen we naar school.  

Sinds ik weer naar school ging was er veel veranderd. Drake was een stuk enger geweest als de zogenaamde pestkoppen en dat had ik dan ook wel laten merken. Na al die tijd had ik het eindelijk eens gezegd, wat ik van ze dacht en hoe zij eigenlijk de zielige personen waren, schuilgaand achter hun zogenaamde superioriteit, en stoere gedrag. Eigenlijk waren ze allemaal het zelfde; bang.

Met Dylan en Steven in de pauzes en na school, hoefde ik me niet meer alleen te voelen. 

Die dag op school gingen de lessen echter toch echt langzamer als normaal. Ook al hadden we het over leuke onderwerpen die niet eens zo moeilijk waren. De klas was het zelfde als altijd; lawaaierig en druk. Maar Dylan, Steven en ik waren akelig stil. Het was alsof we het alle drie voelden, alsof het nu de stilte voor de storm was...

-Steven- 

Dylan en ik wierpen een blik op Rosa. Ze glimlachte grim terug. We merkten het alle drie. Er was een plan in werking gegaan. Er lag iets op de loer. En niet weten wat het was maakte me onrustig. 

Te zien aan Dylan zijn gepeinsd staar naar buiten dacht hij er het zelfde over. 

Wanneer zouden ze toeslaan? Wat zouden ze van plan zijn? Was het Drake?

Deze gedachten gingen door mijn hoofd heen terwijl ik luisterde naar de lerares haar geratel.          Toen de bel dan eindelijk ging was ik dan ook niet echt blij met de pauze. Elke minuut leek wel een uur. De tijd kroop langzaam voorbij.

-Dylan-

Ik hees mijn tas over mijn schouder en ging naast Steven staan. Samen wachtten we tot Rosa ook zover was. 

Eenmaal in de kantine namen we plaats aan een lege tafel en begonnen aan onze lunch. Na een tijdje raakte ik geërgerd van de gespannen sfeer die er hing en was er klaar mee. 'Kijk, ik weet dat jullie het ook voelen; Maar er is niks dat we er aan kunnen veranderen of doen. Okay? Wie weet hoe lang het nog duurt tot "wat het dan ook mag zijn" zichzelf bekendmaakt?! Laten we gewoon focussen op de leuke dingen! Net zoals we de afgelopen drie maanden hebben gedaan. Bovendien, morgen is het feest van mijn ouders.' Rosa verslikte zich in haar eten. 'Oh chips! Dat was ik helemaal vergeten!' Ik grijnsde. 'Wel, ik heb je er nu aan herinnerd, dus dat is geen probleem. En jij Steven?' Steven stak zijn duim op. 'Geen probleem, stond in m'n agenda.' Ik knikte.
Rosa sloot haar broodtrommel en schoof hem weer terug in haar tas. 'Wie komen er eigenlijk allemaal?'

'Hm, wij, mijn ouders zelf, Steven zijn ouders en je moeder, oh! En je zusje.'

Ze knikte begrijpend. 'Okay.'