Een meisje en haar (geheime) leven.

Waarom is hij hier?

-Dylan-                                Steven lag te snurken. Rosa was inmiddels ook ingedommeld. Ik deed mijn jack uit en vouwde het op tot een kussen. Ik tilde voorzichtig Rosa's hoofd op en legde het tussen mijn schouder en haar hoofd in. Dat lag vast beter, voor haar dan. Ik ademde eens diep in. Het was muf hier. Ik strekte mijn arm uit en schoof het gordijntje voor het raam een stukje aan de kant. Het regende. Het raam open zetten was dus niet zo'n goed idee. Ik zuchtte en stond voorzichtig op. Ik wilde Rosa niet wakker maken. Niet nu ze eindelijk sliep. Ik rolde het gordijn dat voor de deur hing weer op en zette de deur open. Zo, dat was beter. Ik ging weer terug zitten. Rosa kroop dicht tegen mij aan en glimlachte. Ik glimlachte terug. Ookal kon ze dat niet zien. Ze sliep namelijk nogsteeds. Op de gang was het een stuk rustiger als straks. Sterker nog, ik hoorde maar een paar voetstappen. Er liep iemand langs de deur. Ik ving alleen een glimp op van het zwarte pak dat hij droeg. Toen was hij weer weg. De voetstappen werden zachter, klonken hol. Toen stopte ze. Evenlater werden ze weer luider. Ze waren omgedraaid en kwamen weer mijn kant op. De man in het zwarte pak stopte in de deuropening en keek mij met een grimas aan. Ik bekeek hem nog een keer goed. Hij had ravenzwart haar dat eigenlijk net te lang was, het hing met de punten in zijn ogen. Zijn ogen waren knalblauw. Verder droeg hij een hoge hoed met een blauw lint erom heen dat paste bij zijn stropdas. De kleur van lapis lazuli. Hij grinnikte. Lang geleden niet waar, Dylan? Ik sperde mijn ogen open van verbazing. Nee! Dat kon niet! Dat mocht niet. Het kon hem niet zijn! Toch wel. Hij wees naar Rosa. Is ze een bloed donor? Ik verstevigde mijn grip om haar schouders. Nee, zei ik met opeen geklemde kaken. Dat is ze niet. Hij keek zogenaamd sip. Aw, wat jammer nou. Ze ruikt zo lekker. Een klein beetje maar? Ik keek hem boos aan. Haal het niet in hoofd, als je haar met een vinger aanraakt...... Hij hield als teken van overgave zijn handen in de lucht. Chill man. Ik zal haar niks doen. Tenminste, dat denk ik.... Hij grinnikte nog een keer en liep toen weg. In de richting van een andere coupé. Ik zuchtte. Ik voelde me meteen minder op mijn gemak. Ik kende hem allang. Sterker nog, hij was mijn achterneef. Maar er was een probleem, we mochten elkaar niet zo. Hij drinkt altijd bloed van donors. Ik denk dat hij er minstens vijf in huis heeft. En de gemiddelde vampier heeft er maar één. Als dat al niet te veel is. Mijn ouders hadden er nooit een, en ik ook niet. Ik vond het gewoon, tja, raar, slecht? Een donor gaf vrijwillig bloed aan een vampier, vaak voor de kik ofzo. Maar zijn er ook die niet vrijwillig geven, maar dat is weer een ander verhaal, het is namelijk illegaal als het tegen hun wil is. Maar goed. Ik denk dat mijn achterneef er dus vijf in huis heeft. Vijf met hoge kwaliteit bloed, of dat ze illegaal waren? Ik denk het wel. Mijn neef, nou ja. Hij heeft trekjes van een gestoorde crimineel. Sterker nog. Hij was gestoord. En ik weet bijna zeker dat hij ook een crimineel is. En hij wil wraak op mij. Waarvoor? Ik heb geen flauw idee. Maar dat hij me niet mag is overduidelijk. En ik wist wat hij zojuist dacht. Hij had mijn zwakke punt gevonden. Rosa... Maar hij zou haar niet krijgen. Niet zolang ik hier was. Maar ik snapte nog steeds niet wat hij hier deed. Hij kwam haast nooit buiten zijn huis, behalve voor de noodzakelijke dingen en criminele praktijken dan. Zou hij iets van plan zijn? Hoe dan ook, ik kon beter bij Rosa in de buurt blijven. Anders zou Drake haar inpikken. En dat was niet te bedoeling. Drake, was gevaarlijk....

-Steven-                                         Ik hoorde Dylan dreigend tegen iemand praten, Je blijft van haar af! Zei hij tegen de voor mij onbekende persoon. Waar had hij het over? Ik besloot me niet met het gesprek te bemoeien. Bovendien was ik pas net wakker en had ik maar de helft gehoord. De onbekende persoon ging weg. Ik opende een oog, en vervolgens het volgende. Ik keek Dylan vragend aan. Waar ging dat over? Hij was in gedachten verzonken. Dylan, herhaalde ik nogmaals. Nu keek hij op. Hij keek me nors aan. Heb je zijn geur onthouden? Vroeg hij mij. Ik knikte, de geur brandde nog steeds in mijn neus. Het was een volbloed, dat rook je gewoon. Maar waarom vroeg Dylan mij dat nou? Hij keek me indringend aan. Blijf bij hem uit de buurt, zei hij. Hij is levensgevaarlijk. En ik vermoed dat hij het gemunt heeft op Rosa. Mijn ogen werden groot van verbazing. Gemunt op Rosa? Mán, Dylan sloeg wartaal uit! Gaat het wel? vroeg ik. Hij keek me geërgerd aan. Luister, Steven, die gek is mijn achterneef. Hij haat mij en doet er alles aan om mij het leven zuur te maken. Hij heet Drake. En hij heeft zojuist mijn zwakke plek ontdekt, Rosa... Ik knikte, ik begon het langzaam aan te snappen.