Een meisje en haar (geheime) leven.

Vechtpartij

Hoofdstuk 7

Ik was nog steeds in mijn gedachten verzonken toen de bel ging. Thing Thing. Ik hoorde dat mijn moeder de deur opendeed. Ik hoorde mijn moeder praten.maar verstond niet wat ze zei. Evenlater hoorde ik dat iemand de trap op komen. De deur ging open. Als Dylan me niet had vastgehad was ik ongevallen van verbazing. In de deuropening stond Steven. Ik probeerde optestaan. Godzijdank gaf Dylan mee en liet me los. Steven?! Toen steven mijn verbaasde gezicht zag moest hij lachen. Hij keek naar mijn geschaafde arm en kreeg een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. Die uitdrukking veranderde in pure haat en hij richtte die blik op Dylan. Toen schoot hij op Dylan af. Dit alles gebeurde in een fractie van een seconde, zo snel dat ik er niet op kon reageren. Toen ik weer oplette zag ik dat Steven Dylan bij de kraag van zijn shirt had. Heb jij dat gedaan?! Steven klonk woest. Nee! Was Dylan zijn antwoord. Ook Dylan werd nu een beetje pissig. Tuurijk, hij werd vals beschuldigd. Ik had de wond zelf veroorzaakt. Al snapte ik niet alles. Kijk dan! Schreeuwde Steven naar Dylan. Bloed!! Ik wist niet wat ik moest doen. Ik stond aan de grond genageld. Als een reflex liep ik naar voor en sloeg mijn armen om Steven heen. Steven! Schreeuwde ik.  Steven draaide zich om en keek me aan. Hoe kan je zo rustig zijn! Kijk naar je arm! wat? ik snapte er niks van. Wat is er met mijn arm? ik ben gewoon gestruikeld!

Steven keek nu ook boos richting mij. Je hoeft het niet optenemen voor die bloedzuiger!! Na dat Steven dat had gezecht werd hij rustiger en liet Dylen los. Volgensmij drong het nu pas dat hem door. Gestruikeld, zeg je?? Ja!! zei ik meteen terug. Wat dacht jij dan?!   Dylan klopte zijn shirt af. 'Zie je wel vlooienbal. Ik heb niets gedaan'.

Ik was blij dat het gevecht over was en liet me op het bed vallen. Steven kwam langs me zitten. 'Hey, sorry dat ik zo flipte...' Ja dat zal wel ja! Riep ik terug. Wie flipt er nou om zo'n schrammetje.   Dylan lachte om mijn woede uitbarsting en gaf me een knuffel.

wacht. Hij gaf me een knuffel!! Het vrolijkte me op. Teglijkertijd werd ik er ook verlegen van en bloosde. Dylan liet me los en trok me weer op schoot. Ik was nog zo van slag van de knuffel dat ik bleef zitten. Dylan moest lachen om mijn versuftheid en duwde me terug op bed waar Steven mij opving en langs hem plantte.