Een meisje en haar (geheime) leven.

wat nu?!

-Steven-
Ik liep het kamertje binnen. Met zijn hoofd in zijn handen zat hij op het bankje. Toen hij mij hoorde keek hij op. Hij stond op en duwde me aan de kant. Hij keek achter mij. Waar is Rosa?!  Ik wist dat het ging komen. Hij ging me hier voor straffen. Hoe had ik Rosa ooit kunnen kwijtraken? Dylan balde zijn hand tot een vuit en haalde naar me uit. Ik bleef gewoon staan. Het maakte me niet meer uit ook. Ik had het verdiend. Vlak voor mijn neus bleef zijn vuost in de lucht hangen. Na een tijdje liet hij zijn arm weer langs zijn lichaam vallen. Daarna zakte hij als een hoopte ellende neer op de bank. Dylan.... Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist niet wat ik moet doen...

-Rosa-
Hij had me over zijn schouder gegooid en liep weg. In de verte hoorde ik iemand aankomen. Misschien kon hij of zij mij wel helpen. Ik wilde schreeuwen voor hulp. Maar de man met de blauwe ogen legde mij het zwijgen op soor zijn hand op mijn mond te leggen. Daara schoot hij er op vampier snelheid vandoor. Misschien nog wel sneller als Dylan. We sloegen een hoek om. Ik zag nog net van te voren een wazige schim bij de wc's. Het was Steven. Ik wilde schreeuwen. Maar ik wist dat het geen nut had. Het zou niets helpen. We verdwenen een andere coupé in. 'Hij' opende een deur en stapte naar binnen. Hij gooide mij op een bankje en draaide de deur op slot. De sleutel stak hij in zijn zak. Hij keek me aan en glimlachte. Een glimlach die oogverblindend zou zijn geweest als ik niet beter wist. Hij deed zijn hoed af en gooide hem nonchalant over de kapstok. Hij deed zijn lapis lazuli kleurigs stropdas ook af. Hij liep naar me toe en bond ermee mijn handen aan elkaar. Zo, mijn kleine prinsesje. Wat zullen we eens doen? Wat dacht je van een spelletje? Ik keek hem argwanend aan. Nee? Vroeg hij. Ik had net zo'n zin in een bordspel. Hij liep naar een kast en opende die. Meer dan genoeg keus. Ik keek naar de kast. Hij was tot de nok toe gevuld met bord spellen. Mens-erger-je-niet, ganzenbord, monopoly... Was deze gek serieus?!

-Dylan-
Ik voelde me ellendig. Rosa... Waar kon ze zijn? Steven zei dat hij bij de wc's hun geur had geroken. Ik had er spijt van dat ik Drake was gaan zoeken. Zo'n spijt. Ik... Ik had het kunnen voorkomen! Steven liet zich langs mij op de bank zakken en legde zijn hand op mijn schouder. Ik schudde hem er ruw af. We gaan. Zei ik. Ik had mijn bealuit genomen. Wat er ook gebeurde, ik zou Rosa niet opgeven. Ik zou Drake niet laten winnen. Ik stond abrupt op en sprintte door het kleine kamertje. Ik pakte al onze spullen weer bij elkaar. Ik propte ze in de tassen. Ik keek Steven aan. Ga je nog iets doen?

-Steven-
Dylan sprintte door de kamer en pakte onze tassen weer in. Hij keek mij aan. Ga je nog wat doen? Ik was verbaasd maar knikte. Ja, ja natuurlijk! Ik stond snel op en volgde Dylan zijn voorbeeld. Ik griste Rosa's jas van het haakje en propte die bij Dylan in de tas. Ik keek naar Dylan. Hij knikte. Lets go...

hope you like this tiny chapter!
vote. comment. share :)