Een meisje en haar (geheime) leven.

forest house

Hoofdstuk 23

-Steven-
Hij rende door het bos. De wind prikte in zijn ogen. Hij snoof alle geuren van het bos in zijn neus op. Het bos was zoveel mooier in wolfvorm... Hij kreeg dorst. Daar was het al. Een meertje met kristal helder water. Hij stak zijn tong in het water. Brrr. koud. Maar wel lekker. Nadat hij wat gedronken had schudde hij zijn vacht uit. Hij begon weer te rennen. Verder en verder het bos in. Zijn vader was boos geworden over wat er was gebeurt. Teglijkertijd had hij er begrip voor. Hij had zijn hoofd geschud en was gaan slapen. Einde discussie... Hij kwam langs een grote eik. Hij remde af en keek er naar. Die eik was hem nog niet eerder opgevallen. Hey, wat was dat?? Achter de eik verscholen stond een huisje. Klein, van hout en zo te zien was het ook redelijk oud. Hij rende naar het huisje toe. Het was nog in een goede staat. De deur zat los en een raampje was gebroken. Met zijn neus duwde hij de deur open. Net ver genoeg om er doorheen te kunnen. Er was een lange tijd al niemand meer geweest. Er stonden potten met verwelke planten erin. Het waren ooit mooie bloemen geweest. Een schemerig licht viel door het gebroken raam en liet stofjes dansen in het licht. In de hoek stond een oude schommelstoel. Steven sprong erop, en weer eraf aangezien de stoel gevaarlijk kraakte onder zijn gewicht. Hij keek verder. Er was een klein keukentje. De kastjes waren leeggehaald. Niks maar dan ook hélemaal niks stond er meer in. Met een beetje verf en wat reparaties was het huisje zo weer opgeknapt. HIj verliet het huisje weer en rende weer verder. Dieper het bos in. Onbegaanbaar voor normale mensen. Met een lenige sprong, sprong hij over een grote boomstam. Steeds dichterbij kwam hij. Dichter bij Dylans huis...      

-Dylan-

Rosa was aan het ontbijten en hij ging ondertussen schone kleren voor haar pakken. Hij liep naar de grootste kast. Langs het bed tegen de muur. De kleren waren van zijn moeder geweest. Voordat zijn ouders op vakantie waren gegaan. Het zou een vakantie van een jaar zijn. Er was pas een half jaar om dus het zou nog een lange tijd duren voor zijn ouders thuis kwamen. Tot die tijd had hij het rijk alleen. Ja, die moest wel passen. Het was een bloed-rood jurkje dat bij Rosa waarschijnlijk tot de knieën kwam. HIj liep terug naar de keuken waar hij haar bord uit haar handen pakte en het wisselde voor de jurk. Huh? Vroeg Rosa. Dylan glimlachte naar haar waarna hij haar optilde en in de badkamer zette. Als jij gaat douchen ruim ik de tafel wel af. Weet je het zeker? vroeg ze. Als antwoord trok hij de badkamer deur dicht. Ja dus. Hoorde hij Rosa aan de andere kant van de deur mompelen. Hij grinnikte. Hij hield van haar reachties. Net toen hij Rosa's glas in de vaatwasser zette kwam steven binnen stormen door de deur die hij al had opengezet. Hij had allang gemerkt dat Steven er aan kwam. Toen Steven in de gang stond schudde hij zijn vacht eens flink uit. Uhg, zij Dylan. Nu kon hij dat weer gaan opruimen. Steven grinnikte. Zelfs als hij in wolfvorm was kon hij dus grinniken. Dylan schudde zijn hoofd en gooide een handdoek naar zijn hoofd. Steven ontweek hem natuurlijk met gemak. Het maakte niet uit ook. Dylan ging verder met opruimen. Steven keek vragend de kamer rond. Dylan zuchtte. Ze is in de badkamer. Don't worry... Steven knikte en ging op de grond zitten..;.