Een meisje en haar (geheime) leven.

Het drankje van de gekte

-Dylan-
De man was bijna buiten bewustzijn. Ik greep hem bij zijn kraag. 'Waar is Rosa?!' Siste ik dreigend. De man murmelde iets overstaanbaars. Dit was hopeloos. Ik liet de man los en hij viel met een harde klap op de grond. Inmiddels Knock-out. Ik ramde op het luidsprekertje. 'Drake! lafaard! Waar is Rosa?!'  De enigste reactie die ik kreeg was zijn domme gegniffel. Verder bleef het akelig stil... Steven langs mij liep onrustig heen en weer. Ik zakte door mijn knieën en keek in zijn ogen. Ik gaf hem een aai over zijn rug en stond op. 'Het komt wel goed man...' Hij knikte.

-Rosa-
Drake trok mij naast hem op het bankje. Hij wees naar het bordspel. Mijn ogen werden groot van verbazing. Er zat een beeldschermpje in het spelbord. Maar dat was niet het meest verbazende. Ik zag Dylan en Steven. Ze zaten in een kleine kamer. Om hun heen lagen vijf grote mannen. Ik hoorde Steven geërgerd zuchten.

Wacht!  Ik hoorde hem zuchten? Nu zag ik het. Langs het beeldschermpje zaten een luidsprekertje en een microfoon. Drake drukte op een knopje en begon te lachen. 'Gehehehehe... Jullie zijn beter als ik dacht... Maar geen zorgen... Dit was pas ronde één...' Ik draaide mijn hoofd zijn kant op. Ronde één? Had ik iets gemist?

-Steven-
Drake zijn irritante stem kwam uit het luidsprekertje. 'Jullie zijn beter als gedacht. Maar geen zorgen... Dit was pas ronde één...'

Ronde één?! God, wat had hij nog meer voor ons in petto? Ik keek naar Dylan. Hij zat langs een van de mannen op de grond. Hij draaide zijn hoofd naar mij toe en grijnsde. Ik keek terug. Hij lachte. 'Ik weet waar we ronde twee kunnen vinden....' Ik grijnsde nu ook. Tenminste, dat dacht ik. Ik was tenslotte in wolfvorm. Dylan stond op, liep naar me toe en hurkte weer zodat hij op gelijke ooghoogte was. Hij hield een flesje voor mijn neus. Hij keek er met een bedenkelijk gezicht naar. 'Het drankje van de gekte..' Ik keek naar hem. Wat bedoelde hij?

-Dylan-
Steven keek mij vragend aan. Ik zuchtte. Hij wist minder als ik dacht. Ik begon mijn uitleg. 'Zag je die mannen hun ogen?' Ik wees naar de bewusteloze mannen op de grond. Steven knikte. Ik praatte weer verder. 'Ze waren verwilderd, verward. Drake heeft ze laten drinken van dit drankje. Het drankje van de gekte.' Ik bewoog het flesje voor zijn neus. Steven knikte nogmaals. Ik stond op en borg het flesje in mijn broekzak. Terwijl ik het flesje erin stopte haalde ik mijn andere vonst eruit. Het was een klein kaartje. Het leidde ons regelrecht naar ronde twee. Als ik de kaart moest geloven dan. Ik keek nog een keer rond. We hadden hier niks meer te zoeken. Ik liep de kamer uit met Steven achter mij aan. Op naar ronde twee...

Heeeeey. Ik dacht ik houd jullie even op de hoogte: Ik ben aan een derde verhaal begonnen. Het medaillon des levens. Misschien als je tijd en zin hebt een keer lezen? Hier een korte samenvatting:

Ik liep de toren trap op. Een naar gevoel bekroop me. Dit was de laatste avond. De laatste avond dat ik haar zou zien. Met haar zou kunnen praten. De geliefde prinses. Vanavond was haar laatste avond. Ik zou erbij zijn. Er zijn als zij de laatste momenten van haar leven doormaakte. Ik zou er zijn, als zij dood ging....

Lees het verhaal over een jonge kamerniester genaamd Marie-anne. Lees en ervaar de wereld door haar ogen. Ze maakt liefde, verdriet, veraad en machteloosheid mee. Voel hoe het is om in haar schoenen te staan. Meer weten? Lees het boek!

Oke. Dat was 'm. Nu weer even over dit verhaal: Ik update zo snel als ik kan maar ik heb natuurlijk nog mijn twee andere verhalen. Maar ik doe mijn uiterste best om ze allemaal zo snel mogelijk te updaten! Bovendien is het bijna kerstvakantie. Dan heb ik wat meer tijd dus jullie hebben geluk!

Vote comment share. Ik vind het leuk als jullie dat doen! Ow en nog een vraagje: Wat vinden jullie tot nu toe van dit verhaal??