Een meisje en haar (geheime) leven.

Marteling

-Rosa-

Drake tilde me op. Ik probeerde hem te slaan in zijn gezicht. Drake wist helaas elke slag te ontwijken. Hij glimlachte duivels. Ik probeerde hem nogmaals te raken. Hij siste. 'Houd je koest!' Ik hield abrupt stil. Ik wist dat Drake gevaarlijk was. Hij zou niet aarzelen om te bijten. Zeker niet nu hij mijn bloed geproefd had. Verukkelijk; had hij het genoemd. Er liep een rilling over mijn rug. 'Waar gaan we heen?' Hij grinnikte. Zijn bloeddoorlopen ogen gevult met een twinkeling van vermaak. 'Ghehehehe... Wacht maar... Dat zie je zo...' Er verscheen een akelige glimlach rond zijn lippen. Drake liep een grote houten trap af. Hij legde me over zijn schouder zodat hij een hand vrij had. Ik bonkte op zijn rug. Hij schudde zijn hoofd. 'Je doet me niks, weet je dat?' Ik liet mijn armen hangen. Het was waar. Ik deed hem niks. Ik was maar een zuchtje wind tegenover zo'n grote, sterke vampier... Drake opende een grote, zware, metalen deur. Krakend ging hij open. Hij liep naar binnen en legde mij op de vloer. Hij was koud en vochtig. Drake sloot de deur achter ons en klikte een lampje aan. Een kaal peertje verlichtte zwak de ruimte. Ik keek rond. Mijn adem stokte. 'Dylan.... Steven....' Ik krabbelde zo goed en kwaad als het kon omhoog. Ik viel een paar keer terug maar uiteindelijk lukte het me om te gaan staan. Ik wankelde in de richting van Dylan. Hij keek bezorgd naar me. Met een gekwelde, medelevende blik in zijn ogen. Ik wankelde verder. Ik strekte mijn arm uit en bracht mijn handen naar zijn geketende polsen. Ik gleed met mijn vingers langs het koude metaal. Ik keek naar Steven. Ook hij was vast geketend. Ik voelde dat mijn bloed begon te koken. Een vlaag van woede trok door me heen. Ik draaide me snel om en keek naar Drake die nonchalant tegen de muur leunde. Mijn hoofd bonkte en mijn benen voelde slap. Misschien de volgende keer niet zo snel omdraaien... Drake lachte geamuseert. Ik keek hem woedend aan. 'Maak ze los! Dit kun je niet maken!' Drake grinnikte. 'Zoals je ziet, dat kan ik wel.' Hij duwde zichzelf van de muur af en liep naar me toe. Ik stapte naar achter. Niet zo slim. Ik struikelde over mijn eigen voeten. Dylan, die achter mij vastgekend was, staarde woedend naar Drake. Drake kwam steeds dichterbij. Steven gromde, Dylan siste. 'Blijf van haar af Drake!' Drake schudde zijn hoofd. 'Hihihihihi... Als jij dat wilt neefje...' Ik sloeg mijn ogen neer. Drake glimlachte. '...Doe ik het dus mooi wel...' Ik keek met een ruk omhoog. Een steek schoot door mijn hoofd. Het duizelde me. Drake stapte op mij af en trok me omhoog. Hij trok me tegen zijn borst en ging met mij in zijn armen in het midden van de kamer staan. Zo, dat Dylan en Steven ons goed konden zien. Ik probeerde me los te wurmen. Tevergeefs, natuurlijk. Drake zijn rode ogen werden nog roder. Als dat al mogelijk was... Dylan rukte wild aan de kettingen. 'Laat haar los Drake!!' Drake klakte met zijn tong. Steven begon ook aan de kettingen te trekken. 'Drake! Ik zweer het je... Als ik los kom...!!' Drake lachte luidruchtig. 'Als...! Denk maar niet dat het je gaat lukken!' Hij boog zich voor over. Zijn hete adem kriebelde in mijn nek. Ik kneep mijn ogen dicht. Hij ging me bijten... Dit was geen bluf, dit was écht! En niemand die mij kon helpen... Dylan niet, Steven niet... Was dit het einde?

-Dylan-

Drake boog voor over. Zijn bloedrode ogen staarden me indringend aan. Hij grijnsde zijn tanden bloot. Ik rukte met al mijn kracht aan de kettingen. Dit, kon, niet! Dit, mocht, niet! Drake gleed met zijn tanden over Rosa haar hals. Onmiddelijk overviel een blinde woede me. Ik voelde mijn vampier kant naar boven komen. Ik was ziedend! Ik wist dat ik er angstaanjagend uit moest zien op dit moment. Drake maakte het echter niets uit. Hij plaatste zijn tanden op Rosa's hals. Ik schreeuwde. 'Drake! Blijf met je smerige handen én tanden, van haar af!' Drake trok met zijn tanden in rosa haar hals zijn wenkbrauw op. Ik rukte aan de kettingen. 'Je wilt mij! Niet haar!' Drake boog wat terug en keek me min-achtend aan. 'Dylan, Dylan, Dylan... Mijn irritante neefje... Je hebt helemaal gelijk... Ghehehe... Maar de enige manier om jou pijn te doen; Is door haar te bijten!' Hij plaatste zijn tanden in haar hals. Kleine bloeddruppeltjes welden op, op de plaats waar zijn tanden zich bevonden. Ik keek met grote ogen toe en slingerde ieder scheldwoord dat ik kende naar Dake zijn hoofd...

-Steven-

Dylan schold Drake uit voor alles wat niet mocht. En ik deed met hem mee. Dit, kon, Drake, niet maken! Ik rukte aan de kettingen. Ik trilde van top tot teen; van woede. Ik wilde transformeren en hem in zijn nek bijten, net zoals hij bij Rosa deed. Maar ik zat vastgeketend aan de muur. Ik bleef maar aan de kettingen rukken. In de hoop dat de verankering uit de muur zou schieten...

-Rosa-

Ik zag Dylan, ik zag Steven... Allebij woedend op Drake, bezorgd om mij. Ik wilde ze zeggen dat het niet zo erg was, dat ik geen pijn voelde... Maar ik kon het niet. Ik kon mijn lippen, mond,tong niet bewegen. Ik kon niet praten. Ik wilde Drake wegduwen, hem slaan... Maar ook dat kon ik niet. Ik was verlamd. Waarom? Dat wist ik niet. Van angst, misschien... Ik stond daar alleen maar. Ik zag alles, hoorde alles op de achtergrond, maakte alles mee. Maar toch was ik er niet. Het was alsof ik droomde, alsof ik een geest was...

Ooit het gevoel van machteloosheid gehad? Ik had dat nu. Je wist wat je wilde doen. Maar je kon het niet. Met andere woorden; je was machteloos.

Drake ging weer langzaam recht staan. Op zijn lippen zat bloed. Mijn bloed... Hij likte het weg en keek grijnzend naar Dylan. Dylan was woedend, gebroken, radeloos. Alles teglijk. Ik haatte het om hem zo te zien. Ik vond het vreselijk. Ook steven keek moeilijk. Ik voelde mijn hart verkrampen. Ze waren... Tja... Hoe leg je het uit... Ze waren...

Geruisloze tranen stroomden over mijn wangen. Ik wilde ze stoppen, maar ze bleven maar komen. En ik kon er niets aan doen. Drake keek mijn kant op, grijnsde en liep weg. Hij verdween door de deur en klikte de lamp uit. Ik hoorde het slot kraken. Ik bevond me in een duistere ruimte. Een ruimte waar ik niets kon zien. Maar ik wist dat Dylan en Steven mij wel konden zien. Ik hoorde hun bezorgde stemmen, maar het drong niet tot me door wat ze zeiden. Ik zag niets meer, al kon ik zowieso niets zien in het donker. Dit was een andere duisternis. Het was de duisternis die me erop wees dat ik het bewustzijn ging verliezen. Ik wilde nog iets tegen Dylan en Steven zeggen. Maar het lukte niet. Het enigste wat lukte was een trieste glimlach, door mijn tranen heen...