Een meisje en haar (geheime) leven.

ik ben zo terug

-Dylan-           

Ik leunde van mijn ene arm op mijn andere. Wat ik ook deed, niets hielp. Ik kon niet stil zitten. Ik was te zenuwachtig. En bovendien te erg op mijn hoede. Bang dat Drake zomaar opeens kon opduiken. Ik keek naar Steven. Hij zat half te slapen. Steven? Vroeg ik. Hmmmm. Was de reactie die ik kreeg. Ik ben even weg. Let goed op Rosa, oke? Zonder zijn ogen open te doen knikte hij. Ja ja, ga maar. Ik knikte terug. Ookal kon hij dat niet zien. Ik stond op, liet mijn vingers nog en keer door Rosa's haar gaan en liep toen het kamertje uit. Ik sloot de deur achter me. Als er echt iets was zou Steven Rosa zeker beschermen toch? Ik liep de coupé uit. Misschien dat ik Drake nog ergens kon vinden...

-Rosa-

Ik opende langzaam mijn ogen. Ik had geen idee waar ik was. Ik keek rond. Langzaam begon ik me weer dingen te herinneren. Gisteravond... Uhg..  Ik zag Steven zitten. Zo te zien sliep hij. Ik ging langzaam overijnd zitten. Ik moest naar de wc... Maar ik had geen flauw idee waar die was. Ik keek nog een keer het kamertje rond. Waar was Dylan? Ach ja. Wat maakte het ook uit. Hij was vast wat eten halen ofzo. Misschien was hij wel zelf naar de wc. Wat hij ook aan het doen was, hij was oud en wijs genoeg om het zelf te doen. Iemand liep langs de deuropening. Het was de condecteur. Ik stond snel op. Meneer, zei ik. Hij draaide zich om en keek mij vragend aan. Kan ik u helpen? Ik knikte en glimlachte. Weet u misschien waar de wc is? Hij knikte en wees mij de weg. Vervolgens liep hij weer verder. Ik keek nog een keer naar Steven. Het kon vast geen kwaad als ik even naar de wc ging. Toch? Ik liep de gang door, de volgende coupê in. Het was hier zo rustig. Ik zocht naar het bordje wc. De condecteur zei dat ik het vanaf hier had moeten kunnen zien. Helaas had ik mijn bril niet op. Dus niet alles was scherp. Toch herkende ik het wc bordje. Ik liep er snel naar binnen en ging op het dames toilet zitten. Ik draaide snel de deur opslot. Ik had het gevoel gehad dat ik bekeken werd. Maar dat kon toch niet? Of wel....?

-Dylan-

Ik liep door de gangen. Ik was nu al drie coupé's verder en nog steeds geen spoor van Drake. Waar hing hij uit? Ik voelde me misselijk. Ik werd echt gek van de zenuwen en spanning. Ergens in deze trein liep mijn gestoorde neef rond. En hij had het gemunt op Rosa. Rosa... Ik werd nog misselijker als ik wal was. Maar ik hoefde me geen zorgen te maken toch? Ik bedoel, Steven is bij haar. Ik zuchtte. Het hielp niet om mezelf gerust te stellen. Ik keek nog een keer de verlaten gang rond waar ik me bevond. Echt geen een spoor van Drake. Ik draaide me om en liep met grote passen terug naar onze eigen coupé. Dat was voor nu even het beste.

-Steven-

Ik had zo raar gedroomd... Ze was weg gegaan. Haha, maar dat was onmogelijk. Ze lag vredig te slapen. Ik opende mijn ogen. Rosa's plek was leeg. Ik knipperde nog een keer. Nee, de plek was echt leeg. Sh*t. Dylan zou me vermoorden als hij hier achter kwam. Ik stond op, liep de gang op en rook. Ik ving Rosa's geur nog zwak op. Snel liep ik die kant op.

-Rosa-

Ik zat nu al vijf minuten op de wc. Ik stelde me gewoon aan. Er was niemand. Ik opende het slot van de deur. Ik zag niemand. Mooizo. Ik waste nog even mijn handen en keek in de spiegel. Mijn haar zat vreselijk. Ik kamde met mijn handen door mijn haar. Ik hoorde voetstappen. Oppeens stond er iemand achter mijn spiegelbeeld. Hij grijnsde. Ik draaide me snel om. Achter mij stond een jongenman, iets ouder als Dylan. Zijn zwarte haar zat warrig en zijn blauwe ogen keken me geamuseerd aan...

--------------------------------------------
Vote Comment Share  :) thnx