Onmogelijke Liefde (one direction)

73. Leven

*1 maand later*

Ik ben nu 6 maanden zwanger en heb zometeen een afspraak bij de dokter. Ik maak me rustig klaar. De afgelopen maand heb ik na die avond met de 2 jongens, niet echt veel meer gedaan. Overal waar ik heenging werd ik gebracht en opgehaald door Niall.

Hij kan elk moment komen. Vandaag krijgen we meer informatie over de baby.

Ik loop naar beneden en zet wat thee. Ik drink geen koffie en alcohol meer.

Ik hoor de sleutel in het slot en niet veel later loopt Niall op me af. Hij geeft me een kus en gaat dan naast me zitten.

"Zullen we gaan als je klaar bent?"

Ik knik en drink het laatste beetje thee op. Niall helpt me met mijn jas en daarna lopen we naar buiten.

Eenmaal in het ziekenhuis zijn we vrijwel meteen aan de beurt. Ik ga weer liggen terwijl de dokter de gel uitsmeert en met het apparaat over mijn buik gaat.

De dokter kijkt de hele tijd naar het scherm maar zegt geen woord.

"Amber je mag je weer aankleden, en daarna mogen jullie even mee naar mijn kamer."

Vragend kijk ik naar Niall, die zijn schouders ophaalt.

We lopen de kamer in en gaan zitten op de stoelen die bij het bureau staan waar de dokter aan zit.

"Is alles goed?" vraagt Niall.

"Ik zal maar meteen alles vertellen zonder er omheen te draaien."

Ik voel dat mijn handen gaan zweten.

"Zoals je weet Amber, heb jij een paar gezondheidsproblemen. Je hart is daar één van."

Ik kijk hem beangstigend aan, niet wetend wat er nu zal komen.

"Om het heel open te zeggen, is de kans dat je de bevalling overleeft klein."

Ik hoor Niall naar adem happen en voel zelf een brok in mijn keel.

"Mijn advies is daarom om het weg te halen," eindigt hij zijn verhaal.

Mijn ogen branden. Na 6 maanden moet er weer zoiets gebeuren.

"Maar- maar."

Ik kan mijn vraag niet stellen, want de tranen lopen over mijn wangen.

"En de baby? Overleeft die het wel?" vraag ik.

Niall kijkt me aan met een blik 'dit-kun-je-niet-menen'.

"Die kans is groter dan dat jij het overleeft. Vergeet niet dat bij de keuze die je maakt, de baby dezelfde problemen zoals jij zal hebben."

Voor ik het besef begin ik te huilen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zo hard heb gehuild. Niall heeft ook tranen in zijn ogen en slaat zijn armen troostend om me heen.

In de verte hoor ik nog dat iemand mijn naam roept, maar alles voor mijn ogen wordt langzaam zwart.

Niall's p.o.v.

Amber ligt bewusteloos in mijn armen terwijl de verpleegsters binnen komen rennen. Ze nemen haar mee naar een kamer en laten haar rustig slapen.

Ik ga zitten op de stoel voor de kamer. Ik heb net Miranda en de jongens gebeld, dus die zijn onderweg.

Na een kwartier komen ze binnenrennen.

"Waar is Amber?" vraagt Miranda meteen.

"In de kamer. Ze hebben haar laten slapen zodat ze kalmeert."