Onmogelijke Liefde (one direction)

106. Time

Met mijn hoofd tegen het raam geleund van Zayn's auto, staar ik naar buiten. Ik doe geen moeite meer om de tranen weg te vegen van mijn wangen. De straten komen me al bekend voor, terwijl Zayn in stilte verder rijdt.

"Zal ik meteen door naar het vliegvled rijden of eerst naar huis?" verbreekt hij uiteindelijk de stilte.

Ik schraap mijn keel, wetend dat mijn keel schor zal zijn door al het gehuil.

"Eerst naar huis. Ik moet even bij Rose kijken." Zayn knikt begrijpend. Voor de zoveelste keer vandaag, haal ik mijn telefoon uit mijn zak en kijk of ik bericht heb van Niall. Nee. Bezorgd druk ik op het groene bel-icoon en druk de telefoon tegen mijn oor. Hij gaat over en over, wat betekent dat Niall's telefoon niet meer uitstaat. Hij zal al mijn gemiste oproepen toch wel gezien hebben? Waarom belt hij nou niet terug?

Ik merk pas dat we bij het huis van de jongens zijn, als Zayn de auto stopt. We stappen uit en lopen naar het huis. Louis opent de deur en kijkt me vragend en bezorgd aan.

"Amber gaat het wel? Waarom heb je gehuild?" vraagt hij.

"Heeft Niall al gebeld?" vraag ik zonder zijn vragen te beantwoorden.

Langzaam schudt hij zijn hoofd.

Ik loop Niall's kamer in en zie Harry en Liam op het bed zitten met Rose. Ze lacht terwijl ze zachtjes aan Harry's haren trekt. Zodra haar ogen de mijne vinden, glimlacht ze en steekt haar armen naar me uit. Ik til haar in mijn armen en kijk naar de klok. 18:35uur. Ik moet snel naar het vliegveld om mam te halen.

Terwijl ik met Rose in mijn arm de trap afloop, hoor ik Liam en Harry achter me lopen.

"Waar gaat ze heen?" hoor ik Louis vragen aan Liam.

"Mijn moeder van het vliegveld halen," antwoord ik voor hem. "Kan ik iemands auto lenen?"

"Ik breng je wel," biedt Harry aan. Ik knik en loop de voordeur uit. 

Ik wil Rose op de achterbank vastmaken, maar elke keer als ik haar armpjes van mijn nek probeer af te halen, begint ze te huilen. Gefrustreerd geef ik het op en stap voorin, met haar in mijn armen. Ik weet dat het gevaarlijk is, maar ik kan er nu echt geen huilende Rose bij hebben.

We zijn halverwege het vliegveld, als ik de stilte verbreek door mijn gedachte uit te spreken.

"Waar kan hij zijn?" 

"Als ik dat eens wist...."

"Heeft hij gisteravond niks gezegd? Wat hij vandaag zou doen, bedoel ik."

"Nee, alleen dat hij naar het politiebureau zou gaan. Denk je dat het iets met Matt te maken heeft?"

"Ik denk het niet, ik heb Matt net nog gezien."

"Je hebt wat?!"

"Ik kwam hem tegen in het ziekenhuis."

"Wat deed hij daar? Volgt hij je nu ook al?"

"Nee- nee ik denk het niet. Hij is vader geworden, dus ik denk dat zijn vrouw nog in het ziekenhuis ligt."

"Misschien doet Niall wel iets doodnormaals zoals boodschappen?"

"De woorden 'Niall' en 'boodschappen doen' komen alleen in dezelfde zin voor als ik naar Niall roep: "Niall, ik ben boodschappen doen!". Het enige wat hij verder doet met de boodschappen is opeten."

Harry begint te lachen en kijkt me snel aan voordat hij zijn ogen weer op de weg richt.

"We zijn er." Ik kijk om me heen en zie dat we inderdaad al bij het vliegveld zijn.