Onmogelijke Liefde (one direction)

39. Terug

*Paar dagen later*

Ik heb net mijn koffer gehaald en loop nu richting de uitgang. Miranda zei dat ze de komende tijd met haar familie wou doorbrengen, dus ben ik nu weer in LA. Het is pas middag, en Niall en de jongens hebben geen idee dat ik al terugben. Ik stap in een taxi en rijd naar hun huis. Ik betaal de man en stap uit. Bij de deur bel ik aan en wacht af. Zayn doet open.

"AMBER!" roept hij.

Hij slaat kort zijn armen om me heen. Niet veel later komt Niall aan. Hij slaat zijn armen om mijn middel en drukt zijn lippen op de mijne. Als hij me weer op de grond zet lopen we naar binnen.

"Waarom heb je niet laten weten dat je zou komen?" vraagt Zayn me.

"Ik wilde jullie verrassen."

Ik kijk naar Niall en zie dat hij glimlacht. Zijn blijheid is zelfs in zijn ogen te lezen. We gaan zitten op de bank en Niall drukt me stevig tegen zich aan. Ik hoor hem hard snuiven en moet lachen.

"Ik heb zelfs je geur gemist," zegt hij.

"Ik was maar een paar dagen weg."

Niall begint ook te lachen en drukt zijn lippen op de mijne.

"Heb je honger?" vraagt hij me dan.

"Ja, eigenlijk wel," zeg ik.

"Maar we kunnen niet weg," zegt Liam, "we moeten nog oefenen."

"Dan ga ik toch wel wat halen?" vraag ik.

"Ik ga wel met je mee," zegt Harry.

Iedereen is het ermee eens dus loop ik samen met Harry naar buiten. Ik rits mijn jas dicht en haak mijn arm door de zijne.

We hebben net eten gehaald en lopen samen terug naar huis. Ik heb mijn arm weer door Harry's arm gehaakt. Opeens hoor ik allemaal camera's flitsen. Ik kijk om me heen en zie de paparazzi. Ik trek me er niks van aan en loop gewoon door.

Als we thuis zijn leg ik de tassen op tafel en loop naar de keuken om borden te pakken. Ik hoor de jongens al aan tafel zitten.

"Zal ik helpen?" hoor ik opeens.

Ik schrik en laat de borden vallen. Ik kijk om en zie Zayn staan.

"Oeps," zegt hij.

Ik begin te lachen en buig me voorover. Ik raap wat scherven op maar let niet goed op. Er loopt een dikke rode streep over de binnenkant van mijn linkerhand. Voordat ik er maar eerst zelf iets aan kan doen komt Liam aanrennen met een handdoek en roept Zayn om hulp.

"Zayn, doe rustig, het is niks ergs," zeg ik.

Ik kijk naar Liam, die rustig het bloeden probeert te stoppen. Niet veel later zijn Harry, Niall, Louis en Zayn er.

"We moeten even naar het ziekenhuis," zegt Liam. "Het moet gehecht worden."

Hij helpt me langzaam overeind en samen lopen we naar buiten.

Liam stapt samen met mij achterin en Niall stapt achter het stuur. Niet veel later zijn we in het ziekenhuis.

Ik krijg een paar hechtingen en wat verband. Het verband moet ervoor zorgen dat als ik me per ongeluk stoot, het geen pijn doet. Als de dokter klaar is gaan we weer naar de auto. We stappen in en rijden terug naar huis.

Nog voordat we op de bel kunnen drukken, opent Louis de deur. We lopen door naar binnen en gaan zitten op de bank.

"Jullie moesten oefenen," zeg ik dan.

"Maak je daar maar geen zorgen om," zegt Harry.

We gaan weer zitten aan tafel maar niemand heeft echt trek meer. Terwijl de jongens weer naar beneden gaan om te oefenen, ruim ik de tafel af. Als ik klaar ben pak ik een deken en ga zitten op de bank. Ik zet de tv aan en zap wat rond. Opeens zie ik berichten die over mij gaan. Het eerste bericht gaat over mij en Harry. Het gaat over de foto die ze hebben gemaakt van toen we eten gingen halen. Ze vinden dat we er té close uit zien.

Het tweede bericht gaat over mijn hand en de snee. Hoe weten ze dat toch allemaal?

Als ik genoeg heb gezien kijk ik weer naar een andere zender. Het is een film. Ik ga liggen en kijk de film.

Niet veel later word ik wakker gemaakt. Ik kijk op naar Louis die water in mij gezicht gooit. Van schrik kijk ik hem even verbaasd aan, waardoor hij alleen maar harder om me moet lachen. Ik wrijf in mijn ogen en kijk op de klok. Het is pas 19:00uur. Ik ga overeind zitten en kijk Louis aan.

"Zijn jullie klaar?" vraag ik.

"Nope," zegt hij.

Ik knik en loop naar de keuken. Ik zie dat iemand de scherven al heeft opgeruimd. Ik pak een fles water uit de koelkast en loop naar de tuin. Ik ga liggen op de tuinstoel en stop mijn oordopjes in mijn oren. Ik kijk naar de lucht en moet glimlachen. Toen ik klein was keek ik altijd met mijn vader zo naar de lucht. We gingen liggen op het gras, en konden samen wel uren zo naar de lucht kijken. Mam riep altijd dat we naar binnen moesten komen, want anders zouden we ziek worden. Nooit zeiden we iets terug, we bleven gewoon kijken. Dan kwamen de sterren, en bracht mam, warme chocomel. Ze kwam er nooit bij zitten, want ze wist dat het iets was wat ik altijd samen deed met pap. Maar na het overlijden van opa werd pap een echte workaholic. Hij maakte overuren en kwam laat in de avond pas weer thuis. Later ging hij er beter mee om, kwam weer gewoon thuis, maar ons momentje alleen, was weg. Ik heb een hechte band met pap, en ik hou heel veel van hem.

Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Ik schrik wakker van mijn gedachten als ik opeens iemand naar me hoor roepen.

"Amber!"

Ik kijk op en zie Harry verbaasd naar me kijken.

"Wat is er?" vraag ik.

"Waarom huil je?" vraagt hij

"Ik huil niet."

Hij veegt de tranen van mijn wangen en kijkt me vragend aan.

"Amber! Wat is er aan de hand? Heb je last van je hand?" vraagt Niall bezorgd.

"Nee, alles is goed. Zijn jullie klaar?" vraag ik.

Hij knikt.

"We gaan naar buiten. Heb je zin om mee te gaan?" vraagt Harry me.

"Ja, leuk," zeg ik en sta op.

Ik trek mijn jas aan en wacht op de rest. Als we allemaal klaar zijn lopen we naar buiten. Ik spring op Louis' rug, waardoor hij begint te rennen. Bij de suikerspinnenkraam stopt hij en spring ik weer van zijn rug af. Hij koopt een suikerspin voor me. Als hij ziet dat ik hem niet kan pakken door mijn hand, haalt hij er een stuk vanaf en stopt het in mijn mond. Ondertussen zijn Niall, Harry, Liam en Zayn er ook. Ik pak Niall's hand vast met mijn goede hand en druk mijn lippen op de zijne.

"Hmmm, zoete lippen," zegt hij.

Ik begin te lachen en loop verder achter de rest aan.

*****************************************