Onmogelijke Liefde (one direction)

75. Twijfels

Met mijn dikke buik loop ik met Miranda over straat. Niall is weer aan het werk en dus is Miranda bij me. We gaan even zitten op een bankje in een park en kijken naar de spelende kinderen. Een klein jongetje gilt van pret en rent naar de glijbaan. Als hij ervan is afgegleden, rent hij terug naar zijn moeder. Ze vangt hem op en draait hem vrolijk rond. De lach op beide gezichten is onbeschrijfelijk.

We staan weer op en lopen voorbij de schommels. Een vrouw kijkt naar mijn buik en daarna naar mij en glimlacht dan. Ik glimlach terug en loop naar de auto.

"Zullen we naar huis?" vraagt Miranda.

"Ja, ik ben moe."

We rijden naar huis. Als we thuis zijn, ga ik zitten in de tuin aan de rand van het zwembad. Ik trek mijn schoenen uit en mijn jurk wat hoger op en laat mijn benen zachtjes in het water zakken. In het begin voelt het koud, maar ik ontspan na een tijdje door de zon die op mijn huid schijnt. Miranda komt met wat drinken naar buiten lopen en komt op dezelfde manier naast me zitten.

"Al namen bedacht?" vraagt Miranda.

"Er zijn zo veel mooie namen, ik kan niet kiezen."

"Noem er eens een paar."

"Jennifer, Amy, Becca, Jade."

"Welke vind je het leukst?"

"Dat verandert elke dag."

"En Niall? Heeft hij geen ideeën?"

"We praten er niet echt over. Hij zei vanmorgen dat hij me begreep, maar ik wil het er niet over hebben want ik weet hoe hij erover denkt."

"Huh? Hij begrijpt je nu? Zo uit het niets?"

"Hij is iets van plan."

"Je haalt me de woorden uit de mond."

"Ik kom er op de een of andere manier wel achter."

Ze knikt en we draaien ons verbaasd om als we de voordeur horen dichtslaan. Niall komt samen met Zayn naar ons toegelopen. Niall geeft me een kus.

"Wij zijn boven in de studio."

Ik knik en wacht tot ze weg zijn.

"Sinds wanneer werken ze hier?" vraagt Miranda.

"Geen idee, ze zijn iets van plan en jij moet me helpen erachter te komen."

~

Samen zitten we te eten. Miranda zit naast me en Niall tegenover. Naast Niall zit Zayn die weer tegenover Miranda zit.

Als we klaar zijn helpt Miranda me met afruimen terwijl Zayn en Niall in de woonkamer gaan gamen. Ik plaats de borden in de vaatwasser en loop naar boven met Miranda. We lopen de studio in en ik ga zitten achter de piano. Ik bedenk welk liedje ik kan spelen en kies voor 'someone like you' van Adele. Ik zing het eerste couplet en Miranda zingt mee met het refrein. Als het liedje is afgelopen gaat Miranda achter het drumstel zitten. Ik sta op en zet de studio-deur wijd open. Miranda pakt de stokken en slaat hard op alle drums. Ik hoor de jongens schreeuwen en moet er zelf om lachen.

Als we weer terug naar beneden lopen zie ik Zayn opstaan.

"Ik ga," zegt hij.

"Ik ook," zegt Miranda.

"Zal ik je naar huis brengen?" vraagt Zayn aan Miranda.

Onopvallend knipoog ik naar Miranda waardoor ze moet blozen.

"Ja graag," zegt ze.

Ik geef haar mijn 'je-moet-me-alles-vertellen'-blik. Ze rolt met haar ogen en knuffelt me nog even voordat ze naar buiten loopt. Ik zeg ze gedag en zwaai tot ze de poort uit zijn. Niall slaat vanachter zijn armen om me heen en trekt me langzaam naar achteren. Ik gooi de deur snel dicht en draai me dan om om hem een kus te geven. Zo blijven we staan tot ik mijn benen zwaar voel worden. Ik trek me terug en loop langzaam de trap op. Niall loopt naast me met zijn arm om mijn middel om me te steunen.

Als we in onze slaapkamer zijn, kleed ik me meteen om en ga liggen in bed. Op mijn mobiel zie ik dat ik een sms heb van Miranda.

▶Miranda:

Denk nou maar niet aan rare dingen, hij heeft me gewoon thuisgebracht. Slaap lekker xxx Mi◀

Ik glimlach en Niall komt bij me liggen. Ik pak zijn hand vast en breng hem langzaam dichter bij mijn buik. Bij de rand van mijn buik leg ik hem zachtjes neer.

"Wat ben je-"

"Shhht."

En dan voelt hij het. Ik weet dat hij voelt door de verbaasde reactie die hij geeft.

"Is dat....?"

"Ja, dat is een schopje van onze baby."

"Dat was echt raar."

Hij trekt zijn hand terug wat me eigenlijk verbaast.

"Wat is er?" vraag ik.

"Ik vertelde je vanmorgen dat ik je begreep, maar dat wil niet zeggen dat ik het ermee eens ben."

"Wat bedoel je?"

"Er komt een leven bij, maar ik kan niet stoppen met denken dat jij er niet bij zal zijn, dat leven niet zal zien."

"Ik heb genoeg gezien."

"Nee, dat heb je niet," zegt hij rustig, "praat niet alsof je 70 bent, je bent pas 22."

"Ze is mijn kind, ze is nog wel niet geboren, maar ze is wel het belangrijkste van me. Ik kan mezelf nu niet voorrang geven."

Hij geeft geen antwoord en kijkt me alleen maar aan.

"Wat ben je van plan?" vraag ik dan.

Hij kijkt me verschrikt aan, wat betekent dat ik de juiste vraag heb gesteld, maar niet op tijd.

"Niall, wat heb je gedaan?"

"Je ouders zijn morgen hier."

"Wat?! Je hebt het ze verteld?!"

"Zij zijn de enige die mij hier verder in zullen steunen."

"Niall! Ik dacht dat we het verdomme eens waren! Waarom vertel je het nou aan mijn ouders, alsof je mijn moeder niet kent."

"Nou als je zo graag dood wilt gaan, leek het me wel zo eerlijk om je ouders de kans te geven je laatste maanden samen door te brengen."

"Je had niet het recht om zoiets te doen!"

"Maar jij hebt wel het recht om zulke keuzes te maken? Waarvoor zijn we getrouwd als jij alles alleen wilt doen en alle keuzes alleen maakt?"

"Ik maak die keuzes zelf omdat jij verdomme bang bent om mij kwijt te raken."

"Je denkt dat alles opgelost is als dat kind geboren is, maar heb je nagedacht over de gevolgen? Over hoe de baby moet opgroeien zonder moeder, zonder borstvoeding? Je denkt dat je je leven geeft aan onze baby, maar geeft die van haar ook weg."

"Stop. Ik wil er niet meer over hebben."

Want als hij nog even doorgaat, zal ik gaan twijfelen of dit wel de juiste keuze is. Misschien heeft hij gelijk. Maar de gedachte om mijn eigen kind te vermoorden breekt me.

*****************************************