Onmogelijke Liefde (one direction)

42. Geheugenverlies

Met Amber in mijn armen ren ik het ziekenhuis binnen.

"Help! Iemand!"

Verpleegsters komen met een brandcard aanrennen. Ik plaats haar er zachtjes op en loop achter de verpleegsters aan. We komen een hal binnen en een verpleegster houdt me tegen.

"U moet hier wachten." Zonder verder iets te zeggen loopt ze weg. 

De rest van de jongens zijn bij me en gaan zitten op de stoelen.

Een dokter komt aanlopen en kijkt me aan.

"Jullie brachten mervouw Bloom?"

Ik knik.

"Wat is er gebeurd?" vraagt hij me.

De rest van de jongens kijken me nieuwsgierig aan.

"Ik was beneden en dacht dat ik haar hoorde roepen naar mij. Dus ik rende naar boven en zag haar in de badkamer. Ze lag er gewoon bewusteloos met een plas bloed."

De dokter knikt.

"Zodra we meer weten, laten we het u weten," zegt hij en loopt weg.

Ik ga ook zitten en wacht af.

Na uren te wachten houd ik het niet meer vol. Ik loop naar de balie en vraag of ze al wat meer weten. Ze zeggen dat ze nog niks weten. Boos loop ik terug en ga zitten.

Na een tijdje komt eindelijk de dokter. Hij loopt naar ons toe en zegt: "Mevrouw Bloom is hard met haar hoofd gevallen, waardoor ze geheugenverlies heeft."

"Geheugenverlies?!" roept Zayn.

"Het kan enige tijd duren. Het is belangrijk dat ze haar dagelijkse routine blijft doen als ze uit het ziekenhuis mag. Na een paar testjes mogen jullie haar bezoeken. Probeer alleen niet meteen alles te vertellen. Dat zal niet helpen," zegt de dokter.

Hij loopt weg en ik kijk om me heen. Hoeveel zal ze zich herinneren? Na een half uur mogen we bij Amber naar binnen. We mogen niet doorvragen of haar onder druk zetten.

We lopen allemaal zachtjes de kamer binnen. Daar ligt Amber. Lijkbleek. Met allemaal slangetjes aan haar armen. Ik volg ze en zie een zak infuus en een zak bloed.

Ik wil naar haar toe lopen, haar dicht tegen me aandrukken, maar hou me in bedwang. Haar ogen zijn gesloten. Het is ochtend en een zonnestraal schijnt naar binnen. Ik zie haar oogleden trillen.

Langzaam loop ik naar haar toe. Ze opent haar ogen, maar knijpt ze dan tot spleetjes. Als ze gewend is geraakt aan het licht opent ze haar ogen helemaal.

Ze kijkt op en kijkt ons allemaal een voor een verbaasd aan.

"Wat is hier aan de hand?" vraagt ze.

"Je hebt een ongelukje gehad. Je ligt nu in het ziekenhuis," zegt Liam.

"Waar zijn mijn ouders? Wat doen jullie hier?"

"Je hebt geheugenverlies," zegt Liam rustig, "wat is het laatste wat je je herinnert?"

"Mijn moeder huilt. Ik ben op weg. Ik ga ergens heen."

Ze stopt even en denkt na.

"Ik ga ergens heen met het vliegtuig. Het heeft te maken met werk. Ik weet echt niet waarheen."

Ze kijkt me geschrokken aan.

"Is het vliegtuig gecrasht? Iemand moet mijn ouders bellen en ze laten weten dat ik oké ben."

Ze gaat overeind zitten en zoekt naar een telefoon. Zachtjes laat ik haar weer liggen.

"Het heeft niks met het vliegtuig te maken. Je ging naar LA. Voor modellenwerk. Je herinnert je de laatste maanden niet," zeg ik rustig.