Onmogelijke Liefde (one direction)

115. Happily

Amber's p.o.v.

"Mam, ben ik geadopteerd?"

"Nou?" vraag ik als ze geen antwoord geeft.

"Lieverd, het is ingewikkeld."

Ik voel de tranen achter mijn ogen al branden.

"Hoe bedoel je ingewikkeld?"

"Er zijn wat dingen die je niet weet."

Ik voel de brok in mijn keel.

"Wat voor dingen?" vraagt Niall voor me, omdat ik niet meer lijk te kunnen spreken.

"Jullie zijn niet in Spanje voor een bedrijf, jullie doen daar andere dingen," spreek ik als ze geen antwoord geeft.

"Het is niet wat je denkt."

"Ben ik geadopteerd of niet?!" vraag ik boos nu.

"Nee Amber," en aan haar stem kan ik horen dat ze huilt. "Niet jij."

"Wat betekent dat nou weer?" vraag ik gefrustreerd. 

"Dit soort dingen zijn niet geschikt om over de telefoon te bespreken."

"Ik wil het weten. Nu."

"Vele jaren terug hebben wij een fout gemaakt."

"Mam, wat voor een fout?" vraag ik en probeer kalm te blijven.

"Je hebt een zus Amber, we hadden haar voor adoptie afgestaan."

Mijn hoofd begint te draaien en langzaam verslechterd mijn zicht. Ik voel een scherpe steek in mijn hart en probeer lucht te happen voor mijn longen. Mijn hele lichaam lijkt te stoppen met functioneren.

Niall reageert snel en tilt me op van mijn stoel en brengt me naar de woonkamer. Uitgebreid laat hij me liggen op de bank, terwijl ik nog aan hem probeer vast te klampen.

"Amber, focus," hoor ik zijn stem tussen de bonken in mijn hoofd door.

"Luister naar mijn stem. Focus," herhaalt hij.

Ik doe mijn best, probeer te zeggen dat het niet lukt, maar mijn keel lijkt dicht geknepen te zijn. Mijn ogen willen zich sluiten, maar ik vecht er tegen. Op de achtergrond, door Niall's stem en de bonken door, hoor ik gehuil van een baby. Rose! Ik concentreer me op Niall's stem en voel hoe de lucht door mijn longen dringt.

Wanneer alles weer normaal lijkt te zijn, knipper ik met mijn ogen en zoek naar Rose. Niall heeft haar nu opgetild en loopt op me af. Ik ga rechtop zitten. Meteen neem ik haar over en strijk over haar zachte haren.

"Gaat het weer?" vraagt Niall, die nu voor me geknielt staat.

Ik knik en voel zijn lippen op mijn voorhoofd.

"Ik heb gewoon een zus," zeg ik, dit allemaal niet bevattend.

Niall lijkt zich iets te herinneren en rent terug de keuken in. Ik hoor hem praten en herinner me weer dat we de telefoon niet hadden opgehangen.

Niall komt teruglopen met de telefoon tegen zijn oor, die hij nu op de luidspreker zet en aan me geeft.

"Amber?!" hoor ik mijn moeder's stem in paniek.

"Ja?"

"Vergeef het ons, dat we zoiets voor je verborgen hebben, maar dit was precies de reden waarom we het niet vertelden."

"Je had het recht niet, het zou er toch ooit van moeten komen."

"Het spijt ons."

"Weet ze van mijn bestaan?" doelend naar de zus die ik blijkbaar heb.