Onmogelijke Liefde (one direction)

74. Keep it

"Wat?!" roept Niall. "Heb je enig idee wat je zegt?!"

"Ja," zeg ik op een rustige toon.

"Jij mag deze keuze niet alleen maken, Amber."

"Niall, verwacht niet van me dat ik onze baby laat weglaten, omdat er een kans kan zijn dat ik het niet overleef."

"Doe er niet zo luchtig over!"

"Ik ben gewoon realistisch."

"Noem je dat realistisch? Heb je de dokter niet gehoord? Er zal maar één overlevende zijn."

"Heb jij de dokter wel gehoord? Er is een kans dat ik het overleef."

"God! Die kans is zo klein, dat de dokter niet eens de behoefte heeft genomen om het kanspercentage te zeggen. Hij raadde het zelf aan om het weg te laten halen."

"Het?! Nu is onze baby een het geworden?"

"Amber, denk aan de gevolgen, als je het niet overleeft, wat moet ik dan?"

"Niall...."

"Denk verdomme niet alleen aan jezelf! Wil je dat je kind opgroeit zonder moeder?"

"Waarom ga je ervanuit dat ik het niet overleef?"

"Omdat jij zelf ook weet dat je het niet zal overleven."

Bij die woorden raak ik even van m'n stuk.

"Ik- ik."

Ik kan niks antwoorden en Niall loopt boos de kamer uit. Ik hoor de voordeur dichtslaan en even later lopen de jongens ook naar buiten.

Ik begin te huilen. Miranda slaat haar arm om me heen en laat me zitten op de bank.

"Miranda, kan ik een tijdje bij jou blijven?"

"Natuurlijk, maar weet je zeker dat je dat wilt?"

Langzaam knik ik. Het is beter als we even niet samen zijn. Ik pak een tas en doe er een shirt en een broek in. Meer heb ik voor nu niet nodig. Met de tas loop ik naar beneden. Miranda staat meteen op van de bank en loopt naar de voordeur. Ik loop haar achterna en trek de deur dicht. We stappen in de auto en rijden naar Miranda's appartement.

~

Met mijn warme kop thee zit ik op het vensterbank van het raam. Ik kijk naar de overvolle straten en schrik op uit mijn gedachten als ik mijn mobiel af hoor gaan, van een melding. Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en zie dat ik een sms heb van Niall.

▶Niall:

Ik kom je over 5 minuten ophalen.◀

Ik sta op en leg mijn kop in de keuken. Als ik mijn jas aantrek, komt Miranda haar kamer uitgelopen.

"Waar ga je heen?" vraagt ze.

Ik geef haar mijn mobiel en laat haar het smsje lezen.

"Zal ik meegaan?"

"Nee hoeft niet, ik red het wel."

Ze knikt en haalt mijn tas. Net als ze me de tas aangeeft, hoor ik weer het melding-geluid van mijn mobiel.

▶Niall:

Ik sta voor de deur.◀

Ik rol mijn ogen en trek de deur open. Snel omhels ik Miranda en loop naar de liften. Als ik op de begane grond ben, zie ik dat Niall voor de deur staat. Ik open de deur en stap naar buiten. Zonder iets te zeggen stapt hij in de auto. Waarom wachtte hij niet gewoon in de auto, in plaats van buiten te wachten, niets zeggen en dan zomaar in de auto stappen. Ik zucht en stap in de auto. Zodra ik mijn gordel om heb, start Niall de auto. De hele weg naar huis, zeggen we geen woord tegen elkaar.

Als we thuis zijn, stap ik uit en loop naar de deur. Ik steek de sleutel in het slot en stap naar binnen. Ik word duizelig en probeer een houvast te vinden. Niall die het merkt, pakt me gauw vast.

"Gaat het?"

"Ja." Ik trek mijn arm los en loop naar de keuken. Met een zak chips, popcorn en een pak koekjes loop ik weer naar binnen. Terwijl ik op de bank ga zitten, kijkt Niall me verbaasd aan. Ik zet de tv aan en kijk naar een programma dat grappige video's laat zien.

Na een uur ben ik moe en ruim het eten op. Ik slof naar boven en glip in mijn bed. Niet veel later komt Niall de kamer in en gaat ook in bed liggen. Hij gaat op zijn rug liggen zodat ik zoals gewoonlijk op zijn borst kan liggen. Maar in plaats van dat te doen, draai ik me om. Ik voel me onmiddelijk rot en heb spijt dat ik me zo gedroeg. Als ik me omdraai, zie ik dat ik al te laat ben en Niall ook op zijn zij ligt. Meteen springen de tranen in mijn ogen. Ik knipper snel een paar keer en sluit mijn ogen om dan te slapen. Morgen zou vast beter worden.

Midden in de nacht schiet ik gillend overeind. Mijn beweging ging zo snel dat ik een pijnlijke steek in mijn zij krijg. Ik voel Niall's stevige armen om me heen, die me proberen te kalmeren.

"Het spijt me, het spijt me dat ik zo egoïstisch ben, het spijt me dat ik jou niks heb gevraagd en het spijt me dat ik zo gemeen deed tegen je," zeg ik in tranen.

"Het is niet erg, haal adem, in door je neus en uit door je mond."

Ik volg zijn instructies en voel mijn borstkas langzamer op en neer gaan. Als ik wat ben gekalmeerd ga ik weer liggen, denkend aan de nachtmerrie die ik net had. Het was verschrikkelijk. Ik liep het ziekenhuis in, een kamer met de deur open. Toen ik naar binnen keek zag ik bloed, heel erg veel bloed. Voor ik kon zien van wie al dat bloed was, werd ik dus wakker.

Ik druk me stevig tegen Niall aan en kijk in zijn bezorgde ogen.

"Ik hoop dat je mijn keuze begrijpt. Ik zal het hoe dan ook overleven, voor jou."

"Wat denk je te hebben? Wat denk je dat jou zou helpen? Wat heb je?"

"Hoop. Ik heb hoop," is het enige wat ik zeg.

Met die woorden val ik in slaap, de rustigste slaap die ik in tijden heb gehad.

*In de ochtend*

Als ik wakker word door de zon die door het raam schijnt, ruik ik de heerlijke geur van pannenkoeken. Ik loop naar beneden en zie dat Niall ontbijt aan het maken is. Ik ga zitten op de stoel en kijk hem aan. Hij merkt dat ik naar hem kijk, dus gooit hij stoer de pannenkoek in de lucht en laat hem met een draai weer in de pan vallen. Ik klap even voor hem en voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen.

Als de pannenkoek is gebakken, legt hij hem op een bord voor me neer. Ik gooi er wat poedersuiker overheen en begin dan te eten. Nu pas merk ik hoe erge honger ik had.

Als ik aan mijn 5e pannenkoek begin, kijkt Niall me aan alsof hij verwacht dat ik elk moment kan overgeven.

"Weet je zeker dat je zoveel opkan?" vraagt hij voorzichtig.

Ik knik en kijk hem serieus aan.

"Ik eet voor 2."

Hij begint te lachen en zegt: "Zwanger zijn moet wel het mooiste zijn wat er is."

Ik trek een wenkbrauw op en kijk hem nog steeds aan.

"Als je zwanger bent kun je gewoon onbeperkt eten wanneer je maar wilt."

Nu lach ik ook en moet moeite doen om niet te stikken in de pannenkoek in mijn mond.

"Het spijt me," zegt hij dan. "Ik had je moeten proberen te begrijpen. Je had gelijk, het is ons kind, maar ik ga er alles aan doen om jullie beiden in mijn leven te houden."

"Je hoeft maar één ding doen, en dat is hopen."

Want diep van binnen weet ik ook dat ik mijn dochter waarschijnlijk nooit zal kunnen zien.

*****************************************