Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 2: Για ένα ταγκό...

Ο Αλέξανδρος μπήκε στο δωμάτιο της Ναταλίας αθόρυβα. Αυτό που αντίκρισε τον έκανε να μείνει άφωνος. Μπροστά στα μάτια του στεκόταν μια οπτασία, μια νεράιδα. Η Ναταλία ήταν ντυμένη με ένα κάτασπρο μακρύ φόρεμα το οποίο κοσμούσε μια χρυσή ζώνη στη μέση. Τα όμορφα καστανά μαλλιά της τα είχε πιάσει σε ένα αριστοτεχνικό κότσο ο οποίος τόνιζε τον ψηλό λαιμό της. Έμοιαζε με Ελληνίδα θεά του Ολύμπου... Ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό του. Θεέ μου, την ήθελε τόσο πολύ...

-Είσαι πανέμορφη... της είπε χωρίς να κρύβει το θαυμασμό του.

Εκείνη τινάχτηκε στο άκουσμα της φωνής του και γύρισε προς το μέρος του. Τον είδε να την κοιτάζει με πόθο. Χαμήλωσε τα μάτια της και τα μάγουλά της κοκκίνισαν. Ο Αλέξανδρος την πλησίασε και χάιδεψε το λαιμό της. 

-...αλλά νομίζω ότι κάτι λείπει... συμπλήρωσε.

Η Ναταλία τον κοίταξε με απορία χωρίς να καταλαβαίνει τι εννοούσε. Τον είδε να ανοίγει ένα κουτί και να βγάζει ένα πανέμορφο περιδέραιο. 

-Αυτό το κόσμημα για το δικό μου κόσμημα... της είπε περνώντας το περιδέραιο γύρω από το λαιμό της.

-Ευχαριστώ... είπε απαλά εκείνη ανατριχιάζοντας στο άγγιγμά του.

-Γιατί αρνείσαι να μου παραδοθείς, Ναταλία; Αφού με θες όσο κι εγώ... της είπε απρόσμενα.

-Δεν... δεν ξέρεις τι λες... του είπε τραυλίζοντας.

-Το κορμί σου δε λέει ψέματα, μωρό μου... Κάθε φορά που σε αγγίζω ανατριχιάζεις... Μες θες, μωρό μου, μην το αρνείσαι... της είπε πλησιάζοντάς την περισσότερο.

-Αλέξανδρε... Θα αργήσουμε...

-Πώς γίναμε, έτσι, μωρό μου; την ρώτησε.

-Ξέρεις πολύ καλά γιατί γίναμε έτσι, Αλέξανδρε... Πάμε τώρα γιατί θα αργήσουμε; του είπε γυρνώντας του την πλάτη.

-Δεν τελειώσαμε, μωρό μου... ψιθύρισε ο Αλέξανδρος και την ακολούθησε.

------------------------------------------

-Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους που παρευρεθήκατε σε αυτή τη δεξίωση που γίνεται προς τιμή μου. Με τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι με επιλέξατε ως τον μεγαλύτερο επιχειρηματία της χώρας μας ανάμεσα σε τόσους άλλους επιτυχημένους άντρες του χώρου. Να ξέρετε πως χωρίς τη δική σας στήριξη, καθώς και τη στήριξη των δικών μου ανθρώπων, δε θα ήμουν τίποτα. Θα ήθελα, όμως, να ευχαριστήσω θερμά τον πιο κοντινό μου άνθρωπο, τον άνθρωπο που μου στέκεται πάντα σε ό,τι κι αν κάνω... Τη γυναίκα μου, Ναταλία, που είναι πάντα κοντά μου... Σ' ευχαριστώ, μωρό μου, για τη στήριξη που μου δίνεις όλο αυτό το καιρό...