Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 14: Μπλέξιμο

Ο Απόστολος, κρατώντας το μάτι του που τον πονούσε αφόρητα, κοίταξε τη Ναταλία που τον κοιτούσε έκπληκτη. Προφανώς, δεν περίμενε τέτοια κίνηση από μέρους του. Το ήξερε πως δεν έπρεπε να υποκύψει στο πάθος που ένιωθε να γεννιέται μέσα του γι' αυτή τη γυναίκα, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ήταν καιρό μόνος του χωρίς κάποια γυναίκα να τον χαλαρώνει και να τον κάνει να εκτονώνει αυτή την ένταση της δουλειάς. Βέβαια, η συγκεκριμένη γυναίκα δε φαινόταν τέτοιου είδους γυναίκα. Απορούσε πώς δέχτηκε να παντρευτεί τον Απόστολο με τέτοια φήμη καρδιοκατακτητή και αμετανόητου εργένη να τον ακολουθεί παντού. Σηκώθηκε από το πάτωμα με δυσκολία και την πλησίασε σε απόσταση αναπνοής.

-Έχεις πολύ δυνατό χέρι, βλέπω... της είπε φέρνοντας το στόμα του πολύ κοντά στο δικό της.

Η Ναταλία ένιωσε ένα ρίγος να την διαπερνά. Αυτός ο άντρας, όσο άβολα κι αν την έκανε να νιώθει, όσο αντιπαθής κι αν της φαινόταν, την έκανε να αισθάνεται μια αμηχανία που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Για κάποιο λόγο, ένιωθε έναν απροσδιόριστο κίνδυνο όταν βρισκόταν κοντά του... Έναν κίνδυνο που, αν τον άφηνε να την πλησιάσει, θα το μετάνιωνε πικρά.

Ο Απόστολος, ερμηνεύοντας τη σιωπή της ως συγκατάθεση, πλησίασε τα χείλη του ακόμα πιο κοντά στα δικά της. Η Ναταλία, βλέποντας την κίνησή του, έκανε ένα βήμα πίσω και τον κάρφωσε με το βλέμμα της.

-Αν τολμήσετε να κάνετε αυτό που σκέφτεστε, θα σας μαυρίσω και το άλλο μάτι και θα σας κάνω Ζορό! του είπε θυμωμένη και, γυρνώντας του την πλάτη, ετοιμάστηκε να φύγει.

Ο Απόστολος βρέθηκε στη στιγμή μπροστά της και της έφραξε το δρόμο. Μπόρεσε να δει την αγανάκτηση και το θυμό της με αυτή του την κίνηση. Ένιωσε να τα χάνει. Αυτά τα πράσινα μάτια που τον κοιτούσαν με ένταση, τον είχαν μαγνητίσει. Αυτά τα ζουμερά χείλη τον τραβούσαν τόσο πολύ να τα γευτεί για άλλη μια φορά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, πλησίασε ξανά τα χείλη του στα δικά της.

-Ναταλίτσα;

Γύρισαν και οι δύο προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή και είδαν το Νίκο να τους κοιτάει. Η Ναταλία, παρατώντας σύξυλο τον Απόστολο, έτρεξε με ανακούφιση κοντά στο Νίκο. Ο Νίκος την κοίταξε και κατάλαβε την αναστάτωσή της. Πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο της και την έσπρωξε στην αγκαλιά του. Η κοπέλα έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης, κάτι που δε διέφυγε της προσοχής του Νίκου, όπως δε διέφυγε της προσοχής του και το μαυρισμένο μάτι του Αποστόλη.