Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 57: Όλα τελειώσαν...

Αθήνα - Τέσσερα χρόνια μετά...

"Να ζήσεις, Μιχάλη, και χρόνια πολλά! Μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά! Παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως και όλοι να λένε να ένας σοφός!!!!"

-Έλα, μωρό μου, σβήσε την τούρτα!! Είπε συγκινημένη στον τρίχρονο γιο της η Ναταλία.

Το μελαχρινό τρίχρονο αγοράκι με τα υπέροχα πράσινα μάτια, ίδια με της μητέρας τους, τα σαρκώδη χείλη και το θεληματικό πηγούνι, ίδιο με του πατέρα του και ις καστανές μπούκλες άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στον χώρο. Κοίταξε όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα που βρίσκονταν εκεί. Την αγαπημένη του μαμά, τον αγαπημένο του μπαμπά, τη νονά και τον νονό του, τη θεία Όλγα και τη γιαγιά του. Όλοι του χαμογελούσαν και περίμεναν με ανυπομονησία να σβήσει τα κεράκια που βρίσκονταν πάνω στην τούρτα σοκολάτα που με τόση αγάπη είχε ετοιμάσει η γιαγιά Ντίνα.

Πήρε μια βαθιά ανάσα κι ετοιμάστηκε να σβήσει την τούρτα, όταν την προσοχή του τράβηξε ένα άλλο κεράκι που βρισκόταν πάνω στην τούρτα του. Δίπλα από την τούρτα βρισκόταν η φωτογραφία ενός άντρα που χαμογελούσε.

-Τι συμβαίνει, καρδούλα μου;;; Γιατί δε σβήνεις τα κεράκια;;; άκουσε τη μαμά του να τον ρωτάει με απορία.

Το παιδάκι σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Έπειτα, η προσοχή του στράφηκε και πάλι στην φωτογραφία του άντρα.

-Ποιος είναι αυτός ο κύριος, μανούλα;; Γιατί είναι δίπλα στην τούρτα μου;;; Και γιατί η τούρτα μου έχει ακόμα ένα κεράκι;;; ρώτησε με απορία το παιδί.

Νεκρική σιγή έπεσε στο δωμάτιο. Η Ναταλία κοίταξε τους παρευρισκόμενους στων οποίων το βλέμμα είχε ζωγραφιστεί η ανησυχία και η αμηχανία. Πλησίασε τον γιο της και τον αγκάλιασε τρυφερά.

-Σβήσε τα κεράκια, μωρό μου, και θα σου πω...

Ο μικρός Μιχάλης κοίταξε άλλη μια φορά τη μαμά του που του χαμογελούσε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έσβησε τα κεράκια που διακοσμούσαν την τούρτα. Τα τρία δικά του και το ένα αυτού του άντρα...

Η Ναταλία, βλέποντάς τον να σβήνει την τούρτα, τον πήρε αγκαλιά και τον έβαλε να καθίσει πάνω στα πόδια της. Ο Αλέξανδρος την πλησίασε και κάθισε δίπλα της.

-Νομίζω, μωρό μου, πως ήρθε η ώρα εγώ και ο μπαμπάς να σου πούμε μια ιστορία... είπε η Ναταλία.

Νεκρική σιγή έπεσε στο δωμάτιο, καθώς οι αναμνήσεις άρχισαν να ζωντανεύουν μπροστά σε όλους...
-------------------------