Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 32: Φύγε...

Ένα χρόνο πριν – Νύχτα γάμου – Δύο βδομάδες μετά

Η Ναταλία άνοιξε την πόρτα του μπάνιου του υπνοδωματίου της και προχώρησε προς το εσωτερικό του. Είχε ανάγκη από αυτό το μπάνιο. Ένιωσε να την αναζωογονεί έστω και προσωρινά το ζεστό νερό. Βέβαια, τίποτα και κανένας δε θα μπορούσε να την κάνει να σβήσει από μέσα της όλον αυτόν τον εφιάλτη που έζησε λίγες μέρες πριν. Ετοιμάστηκε να αφαιρέσει την πετσέτα από το σώμα της για να ντυθεί όταν τον είδε να στέκεται εκεί στην μισάνοιχτη πόρτα φορώντας μόνο το κάτω μέρος της πυτζάμας του. Η ανάσα της Ναταλίας άρχισε να βγαίνει κοφτή. Δύο ολόκληρες βδομάδες είχε να τον δει κι είχε ξεχάσει πώς είναι να ζει κάτω από την ίδια στέγη μαζί του. Ο εφιάλτης που έζησε δύο βδομάδες πριν ήρθε ολοζώντανος να την επισκεφθεί. Έκανε ένα βήμα πίσω δημιουργώντας μια απόσταση μεταξύ τους. Εκείνος της χαμογέλασε και την πλησίασε.

-Μην με πλησιάζεις... του είπε έντρομη κάνοντας ένα βήμα πίσω.

-Μη φοβάσαι, μάτια μου, δε θα σου κάνω κακό... της είπε τρυφερά.

-Μην με πλησιάζεις... Σε παρακαλώ... ξαναείπε εκείνη ανασαίνοντας βαριά από φόβο.

Ο Αλέξανδρος την κοίταξε. Είχε γουρλώσει τα μάτια της κι ανάσαινε γρήγορα. Πόνεσε. Εξαιτίας του, η κοπέλα που αγαπούσε περισσότερο από οποιονδήποτε υπέφερε και πονούσε. Ένιωσε τα δάκρυα να ανεβαίνουν καυτά στα μάτια του και προσπάθησε να τα συγκρατήσει με κόπο. Την πλησίασε και έπιασε τα χέρια της μέσα στα δικά του.

-Συγχώρεσέ με, μωρό μου... της είπε με ραγισμένη φωνή.

Η Ναταλία τράβηξε με δύναμη τα χέρια της από τα δικά του και τον κοίταξε με μάτια έτοιμα να δακρύσουν. Μνήμες από τον πρόσφατο βιασμό της όρμησαν σαν χίμαιρες μπροστά της... Είδε τον εαυτό της να τον παρακαλάει να σταματήσει κι αυτός να συνεχίζει αγνοώντας τον πόνο που της προκαλούσε. Είδε τον Αλέξανδρο να της σχίζει με μανία το νυχτικό και να μπαίνει μέσα της βίαια. Είδε τον εαυτό της να υποφέρει σε κάθε του ώθηση, σε κάθε του φιλί, σε κάθε του τράνταγμα...

-Ποτέ δε θα σε συγχωρέσω! Ποτέ, με ακούς;;; Σε σιχαίνομαι!!!! Δε θέλω να με ακουμπήσεις ποτέ ξανά!!!!! Του φώναξε κλαίγοντας.

Ο Αλέξανδρος την πλησίασε και την άρπαξε από τα μπράτσα. Πλησίασε το σώμα του στο δικό της και το ένιωσε να τρέμει. Έσυρε το δάκτυλό του κατά μήκος του χεριού της και την ένιωσε να ανατριχιάζει. Ακούμπησε τα χείλη του στο λαιμό της και μύρισε το άρωμά της. Χριστέ μου... Μύριζε γιασεμί... Ένιωσε τον ανδρισμό μου να ορθώνεται περήφανος. Τόσες μέρες είχε στερηθεί την παρουσία της, το σώμα της, τα χείλη της... Το κορμί του ζητούσε απεγνωσμένα το δικό της...