Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 4: Αλέξανδρος

Ο Αλέξανδρος κοίταξε τη γυναίκα του που κοιμόταν δίπλα του. Ήταν τόσο ήρεμο και γαλήνιο το πρόσωπό της. Δεν είχε καμία σχέση με την απόμακρη και ψυχρή Ναταλία που συναντούσε καθημερινά στο σπίτι. Αναστέναξε. Ήξερε πως ο χαρακτήρας της γυναίκας του άλλαξε εκείνη τη μέρα που την πρόδωσε και την εκβίασε να τον παντρευτεί. Δεν καμάρωνε που την ανάγκασε να μείνει κοντά του... Το έκανε γιατί ήξερε πως μετά την προδοσία του η Ναταλία δε θα έμενε ούτε λεπτό κοντά του... Της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά. Εκείνη αναδεύτηκε και με μια κίνηση χώθηκε στην αγκαλιά του. Ο Αλέξανδρος τα έχασε με την ξαφνική επαφή των κορμιών τους. Τα χείλη της, ζουμερά και σαρκώδη, τον προκαλούσαν να τα γευτεί για άλλη μια φορά. Άφησε ένα απαλό φιλί εκεί και άφησε το μυαλό του να ταξιδέψει στην πρώτη μέρα που την συνάντησε...

----------------------------------------------------------

3 χρόνια πριν

-Θα μου χαρίζατε αυτό το χορό, δεσποινίς; ρώτησε ο Αλέξανδρος την κοπέλα.

Δυο πανέμορφα πράσινα μάτια γύρισαν και τον κοίταξαν και δύο ζουμερά κατακόκκινα χείλη του χαμογέλασαν. Ο Αλέξανδρος νόμισε πως του κόπηκε η ανάσα. Από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφη. Μετρίου αναστήματος, με μακριά καστανά μαλλιά και δέρμα σαν σοκολάτα, με υπέροχες καμπύλες, η κοπέλα αυτή είχε εξωτική ομορφιά. Τα μάτια του ταξίδεψαν στο πλούσιο στήθος της, στα καλλίγραμμα πόδια της. Ένιωσε το παντελόνι του να τον πιέζει αφόρητα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ήθελε να την πάρει στην αγκαλιά του και να την γεμίσει με φιλιά... Πρώτη φορά μια γυναίκα του προξενούσε τέτοια τρυφερά συναισθήματα. Συνήθως, οποιαδήποτε αιθέρια ύπαρξη τον συναντούσε, κατέληγε να αναστενάζει από ηδονή στα χέρια του λίγη ώρα μετά τη συνάντησή της μαζί του...

Εκείνη, ανίδεη για τις σκέψεις του, του άπλωσε το χέρι της χαμογελώντας. Ο Αλέξανδρος το έκλεισε μέσα στο δικό της κι ένιωσε έναν ηλεκτρισμό να τον διαπερνά. Τι στο καλό του είχε κάνει αυτή η κοπέλα και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη; Άρχισαν να στροβιλίζονται στο ρυθμό του ταγκό χωρίς να μιλάνε. Σε μια στιγμή, τα μάτια του Αλέξανδρου καρφώθηκαν στα κόκκινα σαρκώδη χείλη. Μια ανίκητη επιθυμία να τα σκεπάσει με τα δικά του ένιωσε να τον διακατέχει. Ενώ σε άλλη περίπτωση θα το έκανε αμέσως, τώρα κάτι τον σταματούσε. Αυτή η κοπελίτσα δε φαινόταν από αυτές που τους έκλεβες εύκολα ένα φιλί. Φαινόταν σοβαρή και μετρημένη.

Το τραγούδι που μόλις τελείωσε τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Την είδε να του χαμογελάει και να ετοιμάζεται να απομακρυνθεί. Χωρίς να χάσει καιρό και χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, την τράβηξε από το χέρι και την παρέσυρε έξω στον καθαρό αέρα. Λες και δεν ήθελε να μολυνθεί από τον καπνό των τσιγάρων ένα τόσο ευωδιαστό λουλούδι όπως αυτήν...