Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 39: Πάλι τα ίδια...

Ένα χρόνο πριν - Νύχτα γάμου - Δύο βδομάδες μετά

Η Ναταλία σήκωσε το χέρι της και χαστούκισε με δύναμη τον Αλέξανδρο. Αυτή η σιγουριά του για την αγάπη της κι όλη αυτή η αλαζονεία του, της την έδιναν στα νεύρα... Έπρεπε με κάθε τρόπο να τον κάνει να σταματήσει να την θεωρεί δεδομένη... Μόνο έτσι ο Αλέξανδρος θα ένιωθε τι σημαίνει να μην ξέρεις τι σημαίνεις για αυτόν που αγαπάς, τι σημαίνει πόνος...

Εκείνος, μη περιμένοντας το χαστούκι της, πισωπάτησε έκπληκτος. Έπιασε το μάγουλό του που τον πονούσε αφόρητα και την κοίταξε. Τα μάτια της είχαν στενέψει και τα χείλη της είχαν σουφρώσει. Πόσο ήθελε να φιλήσει αυτά τα σουφρωμένα κατακόκκινα χείλη για άλλη μια φορά... Θεέ μου... Την ήθελε τόσο πολύ... Ένιωσε το σώμα του να ξυπνάει με ένα μόνο βλέμμα της... Θυμωμένο βλέμμα, αλλά ένα βλέμμα φωτιά που τον άναβε... Έκανε ένα βήμα να την πλησιάσει. Εκείνη, λες και κατάλαβε την κίνησή του, του γύρισε την πλάτη της και ετοιμάστηκε να φύγει. Δεν πρόλαβε... Ο Αλέξανδρος βρέθηκε στο λεπτό κοντά της και, πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε κίνηση, την άρπαξε από τα μπράτσα και την κόλλησε στον τοίχο, παγιδεύοντας τα χέρια της μέσα στα δικά του.

-Πού νομίζεις ότι πας, μωρό μου; την ρώτησε χαϊδεύοντας τον γυμνό της ώμο.

-Όπου θέλω... του απάντησε εκείνη παίρνοντας μια κοφτή ανάσα επηρεασμένη από το απαλό χάδι του.

-Δε νομίζω ότι θες να φύγεις, καρδιά μου... Το σώμα σου ανατριχιάζει σε κάθε άγγιγμά μου... της είπε κοιτάζοντάς την.

-Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου... του είπε ειρωνικά σπρώχνοντάς τον.

Εκείνος την πλησίασε ξανά και κόλλησε το σώμα της στο δικό του. Την ένιωσε να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Χαμογέλασε. Όσο κι αν το αρνιόταν, τον ήθελε όσο την ήθελε κι εκείνος.

-Δεν μπορείς να μου ξεφύγεις, μωρό μου... Στο ίδιο σπίτι ζούμε... Είμαστε παντρεμένοι, μην το ξεχνάς... της είπε ακουμπώντας ελαφρά τα χείλη της.

-Και να θέλω να το ξεχάσω, δε με αφήνεις... του απάντησε με κόπο η κοπέλα καθώς το να είναι τόσο κοντά του δεν την άφηνε να σχηματίσει μια πρόταση με ευκολία.

-Είσαι δική μου, Ναταλία... Μόνο δική μου... της είπε προτού φυλακίσει τα χείλη της μέσα στα δικά του.

Το φιλί του βαθύ και άγριο, κατάφερε να κάνει το σώμα της να ξυπνήσει. Χωρίς να το σκεφτεί, τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του και αφέθηκε. Ο Αλέξανδρος, βλέποντάς την να παραδίδεται, βάθυνε ακόμη περισσότερο το φιλί του και άφησε τα χέρια του να ταξιδέψουν στο σώμα της και να χαϊδέψουν κάθε πόρο του. Την σήκωσε απαλά στα χέρια του και την οδήγησε στο κρεβάτι της, χωρίς να σταματήσει να την φιλάει. Τα χέρια του κατευθύνθηκαν στη μέση της και κατέβασαν απαλά τη φόρμα που φορούσε μαζί με το εσώρουχό της. Σταμάτησε για ένα λεπτό να την φιλάει και την κοίταξε. Χριστέ μου... Πόσο του είχε λείψει αυτό το κορμί... Θολωμένος από τον πόθο και την αγάπη του για εκείνην, αφαίρεσε και τα δικά του ρούχα και πήρε θέση από πάνω της. Ένιωσε τη γυμνή της σάρκα να ακουμπάει τη δική του. Ανατρίχιασε. Έσκυψε και την φίλησε. Τα χέρια του κατευθύνθηκαν στα πόδια της και προσπάθησαν να τα ανοίξουν. Την ύστατη στιγμή, γύρισε και την κοίταξε, ζητώντας την έγκρισή της. Η Ναταλία τον κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο φόβο αλλά και λαγνεία. Σήκωσε το χέρι του και της χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο.