Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 31: Συγχώρεσέ με...

Ο Αλέξανδρος κοίταξε την γυναίκα του που κοιμόταν αμέριμνη στην αγκαλιά του. Όλη η ένταση των προηγούμενων ημερών, όλα τα σκληρά λόγια που της είπε, την είχαν ταράξει πολύ. Ένιωθε τόσο άσχημα που την είχε πληγώσει... Όλο αυτό τον καιρό που ήταν παντρεμένοι, με εξαίρεση τον τελευταίο μήνα, είχε φροντίσει να την κάνει να υποφέρει... Βέβαια, κι αυτός υπέφερε διπλά όταν την έβλεπε να στεναχωριέται και να κλαίει εξαιτίας του... Άραγε, θα μπορούσε να τον συγχωρέσει ποτέ για όλα αυτά που της έκανε στον ένα χρόνο που ήταν παντρεμένοι; Της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά και την φίλησε στο μέτωπο.

-Σ' αγαπώ, μωρό μου... Όσο τίποτε άλλο στον κόσμο... της είπε συγκινημένος ενώ την ίδια στιγμή μια ανάμνηση από το παρελθόν ήρθε να του θυμίσει πόσο πολύ τον αγαπούσε η Ναταλία...

---------------------------------------

Ένα χρόνο πριν – Νύχτα γάμου – Δύο βδομάδες μετά...

Ο Αλέξανδρος κοίταξε την ώρα στο ρολόι του κομοδίνου του. Ήταν περασμένες τρεις. Το βλέμμα του έπεσε στην ημερομηνία. Ήταν ακριβώς δύο βδομάδες μετά τον υποτιθέμενο μήνα του μέλιτος που θα περνούσαν οι δυο τους στην αιώνια πόλη... Την Ρώμη... Έσπρωξε τα στρωσίδια με δύναμη και σηκώθηκε πάνω. Κανονικά, η γυναίκα του θα έπρεπε να είχε επιστρέψει στο σπίτι τους. Εκτός, κι αν το είχε μετανιώσει κι είχε πάρει την αδερφή της μακριά από εδώ... Ένιωσε έναν πόνο στο μέρος της καρδιάς. Αν η Ναταλία έφευγε, το ήξερε πως θα πέθαινε την ίδια στιγμή... Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του κι ετοιμάστηκε να πάει στην κουζίνα να πιει νερό όταν άκουσε ομιλίες από το δωμάτιο της γυναίκας του. Η καρδιά του πετάρισε χαρούμενα στο στήθος του. Ετοιμάστηκε να μπει μέσα όταν η φωνή της Όλγας τον σταμάτησε.

-Κάτσε, ρε κορίτσι, να σε βοηθήσω λίγο με τα ρούχα...

Πλησίασε με προσοχή την μισάνοιχτη πόρτα κι την είδε... Την είδε να τακτοποιεί τα ρούχα στην ντουλάπα της με χάρη. Την πρόσεξε καλύτερα. Είχε αδυνατήσει από την τελευταία φορά που την είχε δει... Τις πρώτες μέρες πήγαινε συνέχεια από το σπίτι της Όλγας να την δει αλλά εκείνη αρνιόταν... Ώσπου η Όλγα τον παρακάλεσε να μην ξαναέρθει από το σπίτι της.

-Μπορώ και μόνη μου, Όλγα μου... Σ' ευχαριστώ... άκουσε την γλυκιά φωνή της να λέει.

Η Όλγα έμεινε να την κοιτάζει καθώς τακτοποιούσε τα ρούχα στην ντουλάπα της. Ήταν ακόμη πολύ αδύναμη. Μπορεί τα σημάδια που είχε στο σώμα της από την ορμή του Αλέξανδρου να έφυγαν, αλλά τα ψυχικά τραύματα που της δημιουργήθηκαν είχαν μεγαλώσει και δεν έλεγαν να φύγουν με τίποτα. Δύο βδομάδες που ήταν τώρα στο σπίτι της, δεν είχε πάψει στιγμή να κλαίει... Πολλές φορές την βρήκε τα βράδια να κάθεται μπροστά στο τζάκι και να κλαίει προσπαθώντας να σβήσει από πάνω της τα σημάδια του βιασμού της...