Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 53: Τελευταίος χορός

Η Έλενα προχώρησε με ένα αγέρωχο και περήφανο βήμα στη ρεσεψιόν του δεύτερου ορόφου του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν η Ναταλία. Έπρεπε να δει αυτή την τσούλα και να την βάλει στη θέση της. Δε θα της συγχωρούσε ποτέ το γεγονός ότι εξαιτίας της ο Αλέξανδρος την έφτυσε και σταμάτησε να της χαρίζει στιγμές ηδονής και πάθους. Γιατί, για την Έλενα, αυτό είχε σημασία. Η ηδονή, το πάθος και το καλό σεξ. Τίποτε άλλο δεν εκτιμούσε σ' έναν άντρα πέρα από αυτά. Δεν την ένοιαζε καθόλου ο χαρακτήρας κι ο εσωτερικός κόσμος του κάθε υποψήφιου θύματός της που μπορεί να την ερωτευόταν. Της άρεσε να παίζει με τους άντρες και μετά, αφού τους ξεζούμιζε, περνούσε στον επόμενο. Άλλοι την ερωτεύονταν άλλοι προχωρούσαν παρακάτω χωρίς πολλές κουβέντες κι άλλοι ζητούσαν ό,τι κι αυτή: σεξ. 

Πλησίασε την ρεσεψιόν. Η νοσοκόμα που καθόταν εκεί σηκώθηκε αμέσως για να την εξυπηρετήσει.

-Θα θέλατε κάτι, δεσποινίς; ρώτησε ευγενικά η κοπέλα.

-Ναι. Θα ήθελα να μου πεις πού είναι το δωμάτιο της κυρίας Βενέτη. Είμαι φίλη της και θέλω να την δω... είπε αυστηρά κοιτώντας υποτιμητικά την κοπέλα.

-Ξέρετε, η κυρία Βενέτη πήρε εξιτήριο... Δε νοσηλεύεται πλέον εδώ... 

-Μάλιστα... Η γιαγιά της ξέρετε αν νοσηλεύεται ακόμα εδώ; ρώτησε η Έλενα καθώς μια σατανική ιδέα άρχισε να δουλεύει στο μυαλό της.

-Το όνομα της κυρίας;

-Εεμ... Ντίνα Παπαδοπούλου...

-Από ό,τι βλέπω ούτε η κυρία Παπαδοπούλου νοσηλεύεται πλέον εδώ... Πήρε κι αυτή εξιτήριο, είπε η κοπέλα αφού έψαξε στα αρχεία του νοσοκομείου.

-Μάλιστα... Ευχαριστώ πολύ... είπε και, κάνοντας μεταβολή, έφυγε το ίδιο αγέρωχα όπως ήρθε.

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, άρχισε να περπατάει προς το αμάξι της. Ώστε η κυρία είχε πάρει εξιτήριο... Πράγμα που σήμαινε ότι και αυτή και το μούλικο που κουβαλούσε μέσα της ήταν καλά... Έπρεπε πάση θυσία να πλησιάσει ξανά αυτήν την ανόητη χωριάτισσα και να την βγάλει μια και καλή από τη ζωή του Αλέξανδρου. Και μόνο ένας τρόπος υπήρχε... Χαμογέλασε σατανικά και έβαλε μπρος το αμάξι με έναν και μόνο προορισμό: το πατρικό της Ναταλίας.

-----------------

Η κυρία Ντίνα πετάχτηκε τρομαγμένη στον ύπνο της, καθώς άκουσε το κουδούνι να χτυπάει επίμονα. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το ρολόι δίπλα στο κομοδίνο της που έδειχνε περασμένες 3 τα ξημερώματα. Θορυβήθηκε. Ποιος ήταν τέτοια ώρα; Πάντως, όποιος κι αν ήταν, σίγουρα δεν ήταν για καλό... Σηκώθηκε με κόπο και προχώρησε στο δωμάτιο της μικρής. Άνοιξε προσεκτικά την πόρτα και μπήκε μέσα. Η Κωνσταντίνα κοιμόταν γαλήνια στο κρεβάτι της. Αναστέναξε με ανακούφιση. Τουλάχιστον, δεν έπαθε κάτι η μικρή. Ποιος, όμως, της χτυπούσε το κουδούνι τέτοια ώρα; Μήπως ο Αλέξανδρος ή η Όλγα για να της πουν ότι έπαθε κάτι η Ναταλία; Κρύος ιδρώτας ένιωσε να την λούζει. Δεν ήθελε με τίποτα να σκέφτεται αυτό το ενδεχόμενο. Η Ναταλίτσα της είχε ταλαιπωρηθεί πολύ αυτές τις δύο μέρες. Ήξερε πως έφερε μερίδιο ευθύνης και η ίδια, καθώς την είχε ταράξει με την επιμονή της να μάθει την αλήθεια για εκείνο το βράδυ. Ο μόνος λόγος που έκανε πίσω ήταν το ότι δεν ήθελε να πάθει κάτι η εγγονή της και το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της. Αλαφιασμένη και με την ψυχή στο στόμα, προχώρησε προς την εξώπορτα.