Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 41: Ψυχραιμία...

-Είστε ο σύζυγος; ρώτησε ο γιατρός τον Αλέξανδρο που τον κοιτούσε με αγωνία. 

-Ναι, γιατρέ... Πείτε μου, σας παρακαλώ... Πώς είναι η γυναίκα μου και το παιδί μου; ρώτησε με έκδηλη την ανησυχία στη φωνή του.

-Πρέπει να φανείτε ψύχραιμος... είπε ο γιατρός ξεροβήχοντας.

Κρύος ιδρώτας ένιωσε να τον λούζει. Χριστέ μου... Αν είχε πάθει τίποτα η Ναταλία, θα πέθαινε την ίδια ώρα... Αν πάθαινε κάτι το αγέννητο παιδί τους, θα σκότωνε αυτόν τον ηλίθιο που αναστάτωσε τη ζωή τους για άλλη μια φορά. Χωρίς να το καλοσκεφτεί, όρμησε πάνω στον γιατρό και τον έπιασε από τα πέτα της ιατρικής του μπλούζας.

-Γιατρέ, πείτε μου αμέσως αν έπαθε κάτι η γυναίκα μου!!! του είπε απελπισμένος.

-Αλέξανδρε, ηρέμησε... άκουσε την Όλγα να του λέει.

Ο Αλέξανδρος γύρισε και την κοίταξε. Τον κοιτούσε ικετευτικά. Άφησε τον γιατρό και ξεφύσηξε κουρασμένα.

-Συγγνώμη, γιατρέ... Παραφέρθηκα... Πείτε μου, σας παρακαλώ... Έπαθε κάτι η γυναίκα μου ή το παιδί μου; Μη με κρατάτε άλλο σε αγωνία... του είπε παρακλητικά.

-Ηρεμήστε... Η σύζυγός σας είναι μια χαρά, όπως και το έμβρυο... Απλά, κινδύνευσε να το χάσει λόγω μερικής αποκόλλησης του πλακούντα... 

-Δόξα τω Θεώ... είπε με ανακούφιση ο Αλέξανδρος.

-Όμως, είναι πολύ εύκολο να αποβάλλει λόγω αυτής της κατάστασης... Πρέπει να είναι ήρεμη και να ξεκουράζεται... Δεν πρέπει να σηκώνει βάρος ούτε να ταράζεται ούτως ώστε να μπορέσει να κρατηθεί το έμβρυο στη μήτρα της μητέρας... είπε ο γιατρός.

-Μπορώ να την δω;;; ρώτησε με αγωνία ο Αλέξανδρος.

-Κοιμάται... Αλλά, αν θέλετε, μπορείτε να περάσετε στο δωμάτιό της να περιμένετε μέχρι να ξυπνήσει...

Ο Αλέξανδρος δεν περίμενε δεύτερη κουβέντα. Ακολούθησε τον γιατρό στο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η γυναίκα του. Άνοιξε προσεκτικά την πόρτα και πλησίασε το κρεβάτι της. Τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε κοντά της. Πήρε το χέρι της μέσα στο δικό του και το φίλησε τρυφερά.

-Κοριτσάκι μου γλυκό, θα σε προσέχω πάντα... Στο ορκίζομαι... Σ' αγαπώ με όλη μου την καρδιά... της ψιθύριζε χαϊδεύοντας τρυφερά το μέτωπό της.

Η Όλγα, που τόση ώρα τον κοιτούσε, χαμογέλασε. Ο Αλέξανδρος αγαπούσε πολύ τη φιλενάδα της, παρόλα τα όσα είχε περάσει εκείνη εξαιτίας του. Πάντα πίστευε πως η αγάπη του ήταν αληθινή και ειλικρινής. Κάτι που αποδείχθηκε εκείνη τη μέρα που ο Αλέξανδρος έμαθε ότι η Ναταλία κουβαλούσε στα σπλάχνα της το παιδί του... Ένα μήνα μετά εκείνο το βράδυ του βιασμού...