Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 3: Μείνε...

Ο Αλέξανδρος, ξεχνώντας το κόσμο που είχε παρευρεθεί στην εκδήλωση προς τιμή του, βάθυνε το φιλί που είχε δώσει τη γυναίκα του. Θεέ μου, την ήθελε τόσο πολύ... Ήθελε τόσο πολύ να νιώσει το κορμί της πάνω στο δικό του, να σκορπίσει υγρά φιλιά παντού... Η αντίδραση της Ναταλίας του έδωσε μια ελπίδα ότι μετά από τόσο καιρό που τον απέφευγε θα τον άφηνε να γευτεί το κορμί της...

Η κοπέλα τραβήχτηκε λαχανιασμένη. Χειροκροτήματα ακούστηκαν από παντού. "Τι ανόητος που είναι ο κόσμος..." σκέφτηκε η Ναταλία. "Βλέπει μόνο την επιφάνεια... Πού να ξέρουν τι τραβάω καθημερινά και γιατί μένω ακόμα μαζί του...". Τον κοίταξε. Μέσα στα όμορφα μπλε του μάτια καθρεφτιζόταν το πάθος και ο πόθος. Ήταν ξεκάθαρο το πόσο την ήθελε. Χαμογέλασε πικραμένα. Ήξερε ότι ο Αλέξανδρος την ποθούσε αλλά δεν της ήταν αρκετό... Θα προτιμούσε αν όλος αυτός ο πόθος είχε έστω μια στάλα αγάπης μέσα.... Κάποτε την αγαπούσε... Τώρα, όμως...

-Πάμε να φύγουμε... της ψιθύρισε αισθησιακά στο αυτί.

Ανατρίχιασε από προσμονή και λαχτάρα όταν συνειδητοποίησε τι θα επακολουθούσε στο σπίτι...

Αρκετή ώρα αργότερα, βρέθηκαν στο σπίτι τους, στο δωμάτιο του Αλέξανδρου. Η αμηχανία ήρθε να επισκεφτεί τη Ναταλία. Τόσους μήνες τον απέφευγε ερωτικά και τώρα θα του δινόταν με τη θέλησή της. Αυτό του το αναγνώριζε... Ποτέ δεν την πίεσε να κάνουν έρωτα... Εκείνος την κοίταξε. Από τη μέρα που την παντρεύτηκε ολόκληρη η ζωή του άλλαξε ολοκληρωτικά... Η Ναταλία ήρθε σαν τον ήλιο να φωτίσει τη μουντή ζωή του. Ασυναίσθητα σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλο της κοπέλας. Την ένιωσε να τσιτώνεται. Κάποτε η Ναταλία χαμογελούσε σε κάθε του χάδι, ανταποκρινόταν σε κάθε του φιλί... Τώρα, τον απέφευγε συστηματικά και του τόνιζε ότι θεωρούσε αγγαρεία το να κάνει έρωτα μαζί του. Ήξερε πως για όλα έφταιγε εκείνη η καταραμένη μέρα που πίστεψε έναν ηλίθιο κι όχι τη γυναίκα που θα παντρευόταν. Σηκώθηκε απότομα και γύρισε την πλάτη του στη Ναταλία. Κάθε φορά που τον πλησίαζε ένιωθε ότι η καρδιά του θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Ήταν ερωτευμένος μαζί της και το ήξερε...

-Καλύτερα να πηγαίνω... είπε εκείνη σπάζοντας τη σιωπή και την αμηχανία που είχε τρυπώσει ανάμεσά τους.

Εκείνος γύρισε προς το μέρος της και την κοίταξε.

-Όχι! Δεν έχεις να πας πουθενά! της είπε επιτακτικά. Μη φύγεις, Ναταλία... Μείνε εδώ μαζί μου, τουλάχιστον για απόψε... Σε παρακαλώ... της είπε τρυφερά στη συνέχεια.